Vorig jaar lukte het The Vices ondanks alle ellende toch nog om de eerste editie van Vicefest te organiseren. Een evenement met muzikale vrienden en inspiratiebronnen van de band en met diverse activiteiten zoals een platenmarkt. Dit was nog wel met zittend publiek op 1.5 meter, en hoewel de muziek goed was, miste er toch iets. Nu kan het dan eindelijk los en het is meteen duidelijk dat Vicefest meer gebaat is bij een staand publiek.

Ruimte voor opkomend talent

The Vices hebben voor hun tweede editie een divers programma samengesteld, dat verspreid is over drie podia. In het restaurant spelen meerdere singer/songwriters. In de kelder is ruimte voor de alternatieve garagerock en in de kleine zaal van de Oosterpoort staat het hoofdprogramma met o.a. Sophie Straat, Bad Nerves en natuurlijk The Vices zelf. 

Maar de eerste act op dit podium, voor de gelegenheid omgedoopt tot 'Hill Stage', is opkomend Groninger artieste en band Rommy Gabay. Onlangs werd ze ook al geselecteerd voor het nieuwe talentontwikkelingstraject Grondslag en nu staat ze in de kleine zaal van de Oosterpoort. Een vliegende start voor de nog prille groep. Rommy Gabay maakt aanstekelijke soul dat tegen R&B aanschuurt. Al bij de eerste zangpartij is het duidelijk dat Selah Sue en Amy Winehouse de grootste inspiratiebronnen zijn geweest. Rommy zelf lijkt het kenmerkende 'knijpende' geluid dat de twee zangeressen hebben dan ook fanatiek te imiteren. Dit past uitstekend in het genre, maar begint op den duur toch te irriteren. De aanstekelijke flow die gecreeërd wordt door de composities, die de band naadloos uitvoert, wordt door de band compenseert dit gelukkig. De groep laat zien dat het veel potentie bezit, maar moet nog wel even werken om het onderste uit de kan te halen. 

In de kelder, of 'River Stage', staat de Vlaamse groep The Haunted Youth. Een veelbelovende groep uit Antwerpen die psychpop maakt dat in de verte doet denken aan Slowdive of MGMT. Lange slepende gitaarpartijen met zwevende solo's kenmerken het geluid van de band. Frontman Joachim Liebens gaat er voor de volle honderd procent voor en lijkt volledig op te gaan in zijn nummers. De groep is facinerend om te zien en de instrumentale stukken weten het publiek moeiteloos te grijpen. Aan het einde van de set worden de solo's echter valser, wat stopt als de snaren van Liebens knappen. Misschien voor de volgende set een steviger merk aanschaffen. 

Ongeleide projectielen

Na het 'debuut' van Rommy en Haunted Youth is het tijd voor twee acts die al iets meer meters gemaakt hebben de afgelopen jaren: Sophie Straat en Bad Nerves staan na elkaar op de Hill Stage en weten de bezoekers op geheel eigen wijze voor zich te winnen. 

Al ongeveer twee jaar kennen we Sophie Straat als de maker van de 'moderne smartlap'. De voormalig studente aan de Haagse kunstacademie is bijna bij toeval de muziek ingerold, en daar moeten we allemaal erg dankbaar voor zijn. Ondanks dat er veel problemen zijn met het geluid, blijkbaar was er geen tijd voor een soundcheck, pakken Straat en band de zaal moeiteloos in. Dit doen ze niet met een strakke show, verre van. Door veel (terecht) gescheld op het beleid van de kabinetten Rutte en het probleem van gentrificatie en het voorlezen van de (lange) lijst met bewindslieden die onder zijn bewind zijn vertrokken, zit er veel tijd tussen de nummers en voelt het geheel chaotisch. Dat is hier echter juist een pré. Het vergroot het gevoel van de Amsterdamse kroeg die Sophie Straat probeert uit te dragen. Daarnaast worden de nummers als Hey Yvonne en Tweede Kamer met verve uitgevoerd. Straat weet de zaal te motiveren door o.a. bier en dropshots uit te delen en in haar act zelf ook alles te geven. Een show van Sophie Straat is veel meer dan alleen wat leuke smartlappen, het is een totaalervaring. 

De volgende act, Bad Nerves, had bijna niet anders kunnen zijn dan die van Sophie Straat. Waar het bij de vorige vooral draaide om een beetje maf doen en wat nummers spelen, zijn de mannen van het Britse Bad Nerves bloedserieus. Ze zijn hier duidelijk maar voor een doel: rock-'n-roll maken. Strakke gezichten en stoere houdingen, daar is niks lolligs aan. Die serieuze houding speelt ze geen parten. De muziek is net zo strak als hun blik en ze spelen hard, heel hard. En dat werkt als een trein voor het inmiddels losgekomen publiek. Na een nummer wordt er al fanatiek gemoshed en er wordt meer gesurft dan op een gemiddelde dag in L.A.

Een avond met vooral veel plezier

Laatste acts van de avond zijn de Afterpartees en natuurlijk The Vices. De eerste band staat in de inmiddels tropisch warme River Stage. Het houdt de heren uit Limburg echter niet tegen om een goede show neer te zetten. Het meest interessante aan de gehele set is frontman Niek Hellen, die met een onstuitbaar enthousiasme zijn teksten de zaal in smijt. Door de warmte en de vorige intense set door Bad Nerves zijn velen al een beetje murwm, maar Hellen weet de zaal toch in beweging te krijgen. 

De finale wordt uiteraard verzorgd door The Vices zelf, die met hun show de avond bekronen. Het is duidelijk dat de band vol energie zit en brengt dat meteen over naar het publiek. Ook hier wordt er al snel weer gecrowdsurft. De muziek van The Vices bestaat uit veel dynamische overgangen die het soms lastig maken om helemaal los te gaan. Maar juist dat houdt de muziek interessant en dwingt je als luisteraar om bij de les te blijven. Het publiek wordt tevens getrakteerd op nieuwe nummers van het aankomende tweede album. Hier zitten een aantal instrumentale stukken met meeslepende solo's die absoluut de moeite waard zijn. Het maaks ons nieuwsgierig naar de studioversie van de nieuwe nummers van The Vices.