Het is zaterdagavond 9 oktober 2021. Groningen bruist haast als vanouds. Er is voor de muziekliefhebber genoeg te doen in de stad. Het is op deze avond dat Geo gaat optreden Downstage in de Kelderbar van Vera. De belangrijkste wapenfeiten van deze lokale band zijn als volgt: een toffe cassette EP-release eind augustus, en een mooie aanbeveling van de redactie van Bandcamp in september. Nu is het oktober, en mag er worden opgetreden. Weet Geo live in de Kelderbar ook in goede aarde te vallen?

Vroeg stadium

Het is altijd leuk om een band in een vroeg stadium van haar bestaan te zien optreden. De eerste EP - hip alleen op cassette uitgebracht - is interessant en zit tjokvol potentie. De muziek kun je omschrijven als post-punk. Maar dan met een twist. Geo laat op de EP een stuk eigengereidheid horen; er is wat ruimte voor gekkigheid. De sound is verder funky droog en intrigeert vooral. De EP kent vier nummers en heeft onder de liefhebbers indruk gemaakt. Echter met vier goede tracks alleen heb je nog geen garantie voor een goed optreden natuurlijk. 

Aan de sfeer gaat het niet liggen, deze is in Vera deze avond weer bijna helemaal ouderwets goed. Veel bezoekers gaan natuurlijk naar het hoofdpodium alwaar het Turkse She Past Away speelt. Toch is het ook al een tijdje gezellig druk in de Kelderbar zodra Geo begint te spelen. Na het traditionele even klooien met de techniek begint Geo zonder boe of bah, en zet meteen een strak nummer in, Caress The Moon. Zanger/gitarist Jorne Visser trekt op een natuurlijke manier de aandacht. Hij heeft een eigen stijl. Je kunt niet zeggen dat hij een briljant zanger is, maar dat zou ook niet echt passen bij de act. Er is bij hem enig gevaar voor monotonie, maar het leuke is dat hij als het ware speelt met zang en met de woorden. Daarbij klinkt soms uit zijn mond een squeak-geluid. Moet kunnen, al zou je naar verloop van tijd er een maniertje in kunnen gaan zien. 

We zijn los

Het begin van het optreden kent geen valse start. Het tweede nummer, Prehension, volgt ook zeer professioneel vlot op het eerste. De overgang naar de derde track, Night Fiction, is wat minder vloeiend dan je had gehoopt, maar het zal echt één van zeer weinige kniesoor-momenten zijn van de avond. Het geluid van de band wordt voor een belangrijk deel gedragen door de strakke funky bas van Maud van Maarseveen een het sterke drumgeluid van Gijs Deddens. We hebben nu twee nieuwe nummers gehoord die niet op de cassette stonden. Het min of meer uptempo karakter spreekt aan, en nu al gloort het idee dat er bij Geo zeker meer in het vat zit. 

Na drie nummers is het tijd voor Visser om het woord te richten aan het publiek: “Hallo, wij zijn Geo en Geo.” Een zweem Arjan Ederveen klinkt door. Ook de absurdistische Theo en Thea humor is wellicht een inspiratiebron? Niet onbelangrijk daarbij, we weten nu ook dat de bandnaam lekker gewoon op z’n Hollands moet worden uitgesproken. Na de paar woorden van Visser is het klaar met de verbale publieksinteractie. De focus van het optreden ligt bij de nummers, babbelen met het publiek is voor als de band klaar is.

 

"Hallo, wij zijn Geo en Geo."

Smeulen

Gitarist Michiel Klein staat uiterlijk gezien koelbloedig en onbewogen in zijn hoek zijn dienstbare partijen te spelen. Het klinkt subtiel avantgardistisch, een beetje vreemd, maar wel binnen de kaders van het totale geluid. Verder tovert toetsenist Ype Zijlstra met interessante geluiden. Het mooie van Geo op dit moment is dat de muziek niet alleen experimenteel genoemd kan worden, maar dat het juist ook teruggrijpt naar de muziek uit de mooie historie van de post-punk, beginnende bij bijvoorbeeld de band Gang Of Four. De wortels van het genre en van die specifieke band dringen diep door in de grond vanavond, met name door het aanwezige basgeluid. De vierde track van de set, Footloose, is zich inmiddels aan het transformeren naar een hoogtepunt van de set tot dan toe. Het is een sterk nummer, smeulend opwindend. Het begint te branden, het gevoel siddert door de kelder dat we los aan het gaan zijn. Het publiek kan het optreden niet onbewogen aanschouwen. Het aanstekelijke ritme doet alle hoofden deinen. 

De vaart zit er goed in, het volgende nummer voelt ook als een verdere bevrijding, al is de tekst vast depri. Elasticate is erg sterk. Wat daarna volgt, Lifetime Critic en On The Horns, gaat eigenlijk in een roes voorbij. De gekte van Geo is beheerst en cool, de sound is fris en donker tegelijk. Hydrate is de afsluiter. Goed om gehydrateerd te blijven, want na dit nummer staan we ineens wel heel snel droog. Het optreden is namelijk al klaar. Het ging zo snel. 

Er heerst een goede stemming achteraf. Veel mensen blijven plakken, en de bandleden - met een glimlach op het gezicht - zoeken vrienden en bekenden op. En wat te zeggen van het optreden? Uiteraard is het dubbel dat je het gevoel hebt dat het te snel is afgelopen. Je mag eigenlijk niet teleurgesteld zijn dat de band nog niet veel materiaal heeft, maar je had ook graag gehad dat het nog even door was gegaan. Het optreden voelt wat onaf als je je gevoel laat oordelen, maar verstandelijk gezien weet je dat het gewoon prima was.

© Jan Lenting

Geo

© Jan Lenting

Geo