De openingsact van de avond is The Flesh. De Amsterdamse band maakt een combinatie van crust en black metal met steady drums en songteksten die gaan over de erosie die duistere emoties in gang zetten. Niet dat die teksten vanavond goed verstaanbaar zijn: hoewel de vocalist vol overtuiging in de microfoon schreeuwt, wordt hij vaak overstemd door de instrumentatie om hem heen. Dat is jammer, want verder is het optreden van de Amsterdammers heel vet. Het handjevol publiek dat op tijd is gekomen om dit te aanschouwen staat geboeid mee te knikken en drie mensen beginnen zelfs gemoedelijk tegen elkaar op te beuken.
Vrijdag was de eerste showcase van Tartarus Records in VERA. Het platenlabel is gericht op het uitbrengen van cassettebandjes en vinyl van metalbands en de twee aangekondigde avonden moesten in totaal zes aangesloten bands in de schijnwerpers plaatsen: drie op vrijdag en drie op zaterdag. Dat die laatste avond afgelast is moge duidelijk zijn, maar dat neemt niet weg dat de vloer van VERA vrijdag trilde.
The Flesh
Onhou
Vervolgens is het de beurt aan de hoofdact van de avond: Onhou. De lange, trage nummers van de Groningers vormen een groot contrast met het snelle voorprogramma en hun sludge/doom is iets waarvan je moet houden – in het publiek roept iemand op een gegeven moment zelfs dat het wel een tandje sneller mag. Wat desondanks zeker voor de band spreekt is hoe sympathiek de vocalisten zijn. Het publiek, VERA en Tartarus worden allemaal bedankt tijdens het optreden en de gitarist/vocalist maakt nog een grapje over de lengte van de nummers.
De muziek van Onhou werkt haast hypnotiserend door het lage tempo en de eveneens lage klanken. De bas is zo laag dat de vloer ervan gaat trillen. Eenmaal onder hypnose blijkt de muziek best wel krachtig te zijn: doordat er twee vocalisten zijn, die op twee verschillende hoogtes schreeuwen, komt het stemgeluid extra hard binnen. Ook geeft de toevoeging van toetsen een extra dimensie aan de muziek. Het is allemaal heel intens op een manier die diep in je binnenste dringt. Of dat zich goed leent voor een liveoptreden – in het bijzonder op een avond zoals deze, wanneer iedereen een flinke dosis energie kwijt moet – is een tweede.
Suffering Quota
Gelukkig staat daarna Suffering Quota nog in de kelder. De band maakt snelle, agressieve grindcore onder leiding van Gerald Timmermans, partner in crime van Richard Postma van Tartarus. De bescheiden knikjes in het publiek tijdens de eerste twee optredens worden hier meteen bij het eerste nummer omgewisseld voor agressieve moshpits waarbij speakerpalen omvallen en de vocalist het publiek in duikt.
Wie de kelderbar kent, weet dat het een knusse ruimte is. De downstage stroomt meteen vol nadat Onhou klaar is met spelen en mensen verlaten regelmatig bezweet de moshpit. ‘Kom ook in de sauna!’ zegt één van de bezoekers tegen zijn maten. Ja, het is er broeierig en de agressieve houding van de band is benauwend. Veel mensen verlaten dan ook vroegtijdig, doch extatisch de zaal.