Steven van Calcar werkt al een jaar of drie als programmeur bij Lola. Daar was het voor de coronacrisis ieder weekend wel raak. Hij vertelt: “Het programmeren is een uit de hand gelopen hobby die begon op een verjaardagsfeestje, waarop mensen zeiden dat je bij mij moest zijn voor een show. Ik zet vooral punk en rock-’n-rollbands uit de undergroundscène op de agenda.” Hij krijgt veel aanvragen (en smeekbedes) binnen, bijvoorbeeld van reggaebands uit Amerika die op tour zijn en een plekje zoeken om te spelen. Hij probeert in de programmering zoveel mogelijk afwisseling te zoeken en boekt zowel binnen- als buitenlandse acts. Soms komt daar veel publiek op af. Enthousiast licht hij toe: “Vlak voor de crisis speelde de Britse act The Restart in het Oude Rooms-katholieke Ziekenhuis (ORKZ), daar kwamen 200 man op af. En toen C.J. Ramone op een zomerse, doordeweekse dag in Lola op het podium stond was de show ook helemaal uitverkocht.” Als programmeur houdt hij ook de lokale scene in de gaten, omdat het leuk is om te zien hoe sommige bands zich ontwikkelen.
Intelligente lockdown
Maar in maart vorig jaar veranderde er ineens een hoop. In de intelligente lockdown moest Lola dicht. Steven legt uit: “Dan kijk je naar het journaal en gaat er van alles door je heen. Je wilt niet dicht, maar je wilt ook niet bijdragen aan de verspreiding van het virus. In juni mochten we weer open voor maximaal dertig mensen. Er ontstond toen een woonkamerachtige sfeer in Lola met gemoedelijke privéconcertjes, waarin slechts solo- en duobands zoals Hans Hanneman optraden omdat het er anders te druk werd. Om het podium zaten er wat mensen op stoeltjes, en sommige mensen kregen tranen in hun ogen om na vier maanden weer een gitaar op het podium te zien. We bleven herhalen: als je je niet goed voelt, blijf dan thuis. Bij de deur controleerden we de bezoekers op klachten en stond er desinfectans klaar.” Door het verkopen van gedrukte posters en dankzij hartverwarmende giften van bands kon Lola het hoofd boven water houden. Ook kwam er geld binnen via de TOZO, gulle donaties aan de crowdfundingactie Local Legends van nachtburgemeester Merlijn Poolman en wordt er zoveel mogelijk op kosten bespaard om het hoofd boven water te houden.
De horeca- en evenementenbranche heeft het na een lastig jaar nog steeds niet makkelijk. Tijdelijke sluitingen, nul inkomen en een onzekere toekomst horen bij veel ondernemers tot de dagelijkse beslommeringen. Wat veranderde er toen de coronacrisis zijn intrede deed, hoe hou je als ondernemer je hoofd boven water en hoe blijf je positief? Steven van Calcar is in het dagelijks leven programmeur bij evenementenlocatie Lola, Indy Hammingh exploiteert samen met zijn vader en een compagnon nachtcafé Warhol en voormalig nachtburgemeester van Groningen Chris Garrit leidt EM2; een van de grootste zalen van Noord-Nederland. In dit interview vertellen ze over hun struggles met de lockdown, positieve ervaringen en sentimenten over de toekomst.
Binnen- en buitenlandse acts
Plan van de regering
Mede-eigenaar van nachtcafé Warhol Indy Hammingh moest het voor de lockdowns vooral hebben van festivals in de stad zoals Grunnsonic, Rumbling Earth en de Popronde. Hij vertelt: “Als er iets te doen was in de stad dan bood de Warhol een podium. Voor ons is Eurosonic de jaarlijkse favoriet, het is er dan afgeladen vol. We werken die week hard, maar zien mooie optredens en vanuit het hele land komen er toffe bands naar ons toe.” Toen Indy op 16 maart te horen kreeg dat de café’s dicht moesten was dat wel even balen. Maar vrijwel meteen herpakten de eigenaren zich en besloten ze om de zaak te gaan verbouwen. Er werd onderhoud verricht, de danszaal boven werd verbouwd, de vloer kreeg een ander kleurtje en er werden nieuwe kunstwerken geplaatst. Het resultaat is naar eigen zeggen “heel cool” geworden. Indy vervolgt: “Omdat de regering een plan had, wist je als ondernemer waar je aan toe was. Je had iets om naartoe te werken. Op 1 juli was de verbouwing klaar en een maand eerder, op 1 juni, gingen we weer open voor een klein publiek.”
Leren van de crisis
Om in leven te blijven kenden de eigenaren zichzelf een minimumloon toe, zodat het personeel uitbetaald kon worden. Daarnaast ontvingen ze donaties, hadden ze profijt van twee crowdfundingacties die in totaal ongeveer € 5000 opleverden en wachten ze nu nog op de beoordeling van een aantal subsidieaanvragen. Wat Indy vooral bij is gebleven is de positieve houding van de bezoekers na de eerste lockdown. Hij licht toe: “We mochten in juli weer 100 mensen ontvangen. Iedereen was blij dat het einde van de eerste golf in zicht was, er hing een optimistische sfeer. Met een kleinere groep mensen kan het trouwens heel gezellig zijn, misschien dat we als horecaondernemers in die zin iets van de coronacrisis kunnen leren.” Ook ontstonden er ideeën om samen te werken met EM2, zodat het voor een artiest met twee optredens op de planning aantrekkelijker wordt om naar Groningen te komen.
Concept bijtunen
Ook horecaondernemer en voormalig nachtburgemeester Chris Garrit zag in de eerste lockdown de kans schoon om zijn evenementenlocatie EM2 te verbouwen en het concept bij te tunen. De grootste muziekzaal van Noord-Nederland kreeg zijn eigen ‘Paradisobalkon’ en om niet te verdrinken in de crisisellende ging de venue op het Suikerunieterrein na de eerste lockdown drie keer per week open; vaker dan voor de crisis. Er werden zitconcerten georganiseerd en er traden kleine en grotere dj’s op. Ook werd er een houtoven aangeschaft, een keukenteam opgericht en een restaurant geopend met een afhaal- en bezorgservice. Desalniettemin zijn er op dit moment weinig inkomsten, dus bevindt de evenementenhal zich in een soort slaapstand en moet de situatie niet te lang meer gaan duren. Eerder organiseerde de EM2 zelf al een crowdfundingactie, waardoor het voor Chris niet goed voelde om nu deel te nemen aan de actie van Poolman. Ook komt de EM2 niet in aanmerking voor gemeentelijke subsidies. Chris legt uit: “Op een gegeven moment mochten de zalen die in de cultuurnota stonden open blijven, maar moesten wij dicht. Dat was balen. Als commerciële organisatie komt de EM2 niet in aanmerking voor culturele steun, maar je ziet dat het geld in de praktijk toch vaak naar de kantoormensen gaat in plaats van naar de podia. Dus daar zitten we niet zo mee.”
Popmuziekhart
Toch heeft ook Chris een aantal goede herinneringen aan de periode tussen de eerste en de tweede lockdown; op mooie zomeravonden zaten de mensen bij een optreden van Komodo bijvoorbeeld gezellig op het nieuwe balkon en aan tafeltjes in de zaal. Hij vertelt: “Het publiek bewoog zich na het optreden netjes naar de tuin om zich daar te laten bedienen. Ook hadden we buiten af en toe een dj-collectief, wat gaaf is want dan heeft van jong tot oud lol.” Het specialiseren in eten bleek een goede vondst en behoort tot de blijvende veranderingen. Verder blijft de organisatie positief voor iedereen met een popmuziekhart. Er zijn in de EM2 op dit moment vooral livestreams van optredens en de organisatie is druk bezig met de programmering voor de zomer en het najaar. Chris licht toe: “We blijven de komende jaren doorbouwen aan een goede concertzaal voor Stad en Ommeland en gaan een breder podium bieden aan goede initiatieven op het gebied van popcultuur.”
Alle beetjes helpen
Ook Steven blijft ervoor gaan, al verbaast het hem dat mensen op Black Friday massaal gaan winkelen en elkaar er bij de Primark onderhoesten. Hij vertelt: “Van zulke dingen zakt de moed me soms wel in de schoenen, vooral omdat je er niks tegen kunt beginnen.” Hij adviseert muziekliefhebbers om vertrouwen te hebben in de toekomst en lokale artiesten en ondernemers te blijven steunen. Hij licht toe: “De crisis heeft verstrekkende gevolgen voor de concertwereld, zowel voor als achter de schermen. Dus schaf een plaatje aan van je favoriete Groningse artiest, steun de plek waar je graag komt of koop een mondkapje, want alle beetjes helpen.”