Elke maand is er iemand uit de Groningse muziekscéne die een column schrijft voor 3voor12groningen. Deze week is het de beurt aan Sander Koning van het Kanaal. Altijd op zoek naar nieuwe magische 'Springsteen-momenten'.

Later bestaat niet

Er zijn veel dingen die ik niet begrijp. Waarom de tijd soms zo snel en soms zo langzaam lijkt te gaan. Waarom de aarde om de zon draait, en niet andersom. Of waarom kamerplanten sterven. Maar als ik Albert Camus moet geloven, maakt dat ook geen donder uit. De enige, écht relevante vraag, zo stelt hij in 'De mythe van Sisyphus', is of het leven zin heeft. Of niet.  

Op mijn twaalfde zag ik voor het eerst een live-video van Bruce Springsteen  & the E Street Band. Ik zag in dat moment alle zingeving en reden om te leven. Het plezier in het samen spelen, de non-verbale interactie tussen de  muzikanten, de samensmelting van band en publiek, universele ‘good times’. Twaalf jaar daarna draait mijn leven voornamelijk om het zoeken naar die magische ‘Springsteen-momenten’; ervaringen waarin een wisselwerking tussen mensen ontstaat, een chemische reactie, waarin iedereen zender en ontvanger tegelijkertijd is. Je kon ze vinden in VERA, met een biertje vooraan bij een punkband, of in een kleine kroeg waar je met je band mocht spelen, of op een festival waar ineens iedereen een gemene deler bleek te hebben. Puur doordat je ergens was waar lichamen zich heen bewogen uit een natuurlijke drang naar verbinding en uitwisseling met elkaar. Symbiose.

 

ik zie de mooiste mensen van mijn generatie
zie hoe ze dansen op de kades
ze praten over daden van geloof
in hoop en liefde voor de aarde
en wat ze waard is


ik zie de mooiste mensen van mijn generatie
ze waden vastberaden door het water
als soldaten uit een plaatje bewaard voor later
maar later bestaat niet
we hebben alleen vandaag

Ik spoel nog een jaar door en het is inmiddels april 2021. De wereld ligt er  aan alle kanten gehavend bij en er is alle reden om die passie voor het  leven even kwijt te zijn. Alle plekken voor ontmoetingen en symbiotische  uitwisseling zijn dicht. Voor mij als muzikant is een groot deel van de urgentie om te maken vervaagd door de afwezigheid van momenten waarop fysieke interactie zich op een specifieke plek in plaats en tijd kan  manifesteren. Alleen op en in zo’n moment kan een liedje écht bestaan, en  daarmee zin krijgen.  

Na een lange periode waarin ik, en jij waarschijnlijk ook, matig tot weinig  real life wisselwerking met andere mensen heb gehad, beleefde ik vorige  week zondag ineens weer zo’n moment van zingeving met mijn tweede  familie, Het Kanaal. Een moment van passie en vol reden om te leven, een  heus ‘Springsteen-moment’. Het fijne team van Mozy Music kwam langs in onze werkplaats, het Arsenaal, om een live-sessie op te nemen. Ik voelde  zowaar weer die spanning en adrenaline van vlak voor een optreden, die  urgentie om te spelen, om een gevoel te delen met alle aanwezigen. Vanaf het moment dat de opname begon tot lang na het laatste nummer  verkeerden we allemaal, crew en band gelijk, in extase, in verbinding met  elkaar.  

Nu ben ik geen existentialistische filosoof, en ik heb niet de illusie dat ik  iets zinnigs toevoeg aan de grote ideeën in de wijsbegeerte, maar deze  onwerkelijke tijd vraagt om een reflectie op Camus’ filosofie. Zo’n 80 jaar  geleden concludeerde hij tijdens de grimmige oorlogsjaren dat het leven wél zin heeft als je het absurde aanvaardt, en ondanks of juist dankzij dat  absurde vol passie leeft. Volgens die gedachte ben je zelf de aangewezen  persoon om zin te geven aan je bestaan, om iets te vinden om voor te leven, iemand om het mee te delen. Laten we het zien als een leuke uitdaging. Niet voor later, maar voor vandaag.  

 

ik zie de mooiste mensen van m'n generatie
ze manoeuvreren wagens door de straten
in een felgekleurde parade


om te vieren wat het waard is
dat we leven, niet voor later
maar vandaag


laten we een vuur gaan maken
LATEN WE EEN VUUR GAAN MAKEN