De gasten betreden de zaal en de spelregels mogen inmiddels duidelijk zijn. Op de achtergrond horen we een rustige set van DJ Leoni, die een mix van ambient, jazz en loungemuziek draait. De zaal stroomt langzamerhand vol, en mensen schuiven twee aan twee aan de lage tafels in het midden en hoge aan de zijkanten. Op alle tafels staat een kaars, wat het geheel, ook tijdens het concert, een gezellige huiskamersfeer geeft. De bar is de hele avond open, ook tijdens het concert. Menig bezoeker ziet de houdbaarheidsdatum op zijn biertje pas als die geopend is, juni 2020. Ach, de club heeft zijn deuren sinds maart niet meer geopend, en we zijn allang blij dat we vanavond weer even aan die vertrouwde bar kunnen bestellen. En OOST biedt naast die bar, ook de perfecte setting voor een audiovisuele performance als deze. De iconische donkere zaal is sfeervol ingericht en het goede stel speakers zorgt voor een piekfijn geluid.
Het is fijn om terug te zijn in OOST, maar toch ook wel gek. We zijn hier vanavond namelijk niet om de hele nacht door te dansen, maar om zittend een concert te ervaren. Het is inmiddels meer dan een half jaar geleden dat publiek het pand aan de Oosterstraat betrad. In die tussenliggende maanden heeft OOST een opknapbeurt ondergaan. De gangen hebben een nieuw likje verf gekregen, er hangt een nieuwe spiegel en de rookruimte heeft plaatsgemaakt voor extra tafeltjes voor het restaurant Achterwerk. Eén ding herinnert ons wel aan de afgelopen bizarre periode: aan de muur bij de garderobe die vandaag is gesloten, hangt nog een poster voor het programma van maart.
Achterin de zaal zien we een draaitafel, VJ apparatuur en een groot scherm. Daarop prijken vanavond prachtige visuals, beelden die Joeri Woudstra alias Torus samen met Mark Prendergast opnam in Scheveningen tijdens de crisis. De film zal volgens hem beginnen “vanuit een menselijk POV-perspectief met een shot die hij nam om half zes ‘s ochtends bij zonsopgang in Den Haag.” De zee was wild, het wildste wat het in tijden was geweest. Naarmate de film vordert, verschuift het perspectief “langzaam naar een meer passief voyeuristisch perspectief waarin de natuur die onaangetast blijft door de actualiteit die de actieve onderwerpen in de video worden,” aldus Torus.
De video toont het strand, de zee, de vuurtoren van binnen en buiten, en vooral: heel veel meeuwen. Het begint met één, maar worden er al gauw meer. Als bezoeker wordt je al snel meegezogen in visuals die vanuit het personage zijn gefilmd en geluiden die dit omlijsten: van de zee, de wind, de vuurtoren die steeds dichterbij komt. Het beeld begint te tollen, en dan zien we de lucht. Rustige ambient tonen van Like The Night worden ingezet. De camera volgt nu een meeuw door de lucht, totdat het er meer en meer worden. Zowel de beelden als tonen beginnen alsmaar meer naar het surreële te neigen en de drone-ige, mechanische geluiden verdringen zo de vloeiende ambient van ervoor. De track Chroniko barst los, de beelden van de zee beginnen te flitsen, en zo ook de shots van de meeuwen. De muziek wordt nog overweldigender, met meer glitches en herhaling. Na een paar intense minuten krijgt het publiek weer even een moment om adem te halen, waarbij natuurbeelden voor rust zorgen. Al duurt dat maar voor even. Want wanneer de video een ruimte binnentreed, begeleidt een verknipte synthesizer melodie de beelden binnen waarbij meeuwen door de ruimte heen schieten.
Die tegenstelling tussen enerzijds ambient en vloeiende beelden en anderzijds knipperende, herhalende beelden en raggende drone geluiden die datzelfde patroon volgen, is intrigerend. Het werkt goed in deze opstelling. Je kan niet anders dan volledig opgaan in het geheel van beeld en geluid, welke perfect op elkaar zijn ingespeeld. De wisselingen tussen rustgevende natuurlijke en flitsende beelden voelen daardoor ook niet geforceerd, het sluit juist heel goed aan bij het verhaal wat wordt verteld. Door al die impulsen is het dus vrij onmogelijk om je aandacht te laten verslappen bij deze fascinerende show. En dan is het toch ook wel fijn om al die intensiteit zittend helemaal in je op te kunnen nemen. In die zin is de setting eigenlijk perfect.
En dan lijkt de show voorbij te zijn, als de ambient tonen weer terugkeren in afsluiter 40ac, en we de blauwe lucht van het begin weer zien. Toch heeft Torus nog één verrassing in petto: een stroboscoop die van achteruit de zaal op de zaal en het podium richt, knippert er op los. Wanneer de show voorbij is, voelt menigeen het nog een tijdje voor onze ogen flitsen.
Nu we in OOST zijn, bespreken we onze wens om weer te kunnen dansen. Wat missen we de dansvloer, en wat missen we OOST. Toch slaagt de performance er vanavond in die honger voor even te stillen, want deze performance zal ons zeker nog een tijdje bijblijven.