De showcase van de Mouton Agency begint een uurtje voor etenstijd met Géonne Hartman. In De Drie Gezusters klinkt van alle kanten muziek. Van onder, boven, rechts en links slaan verschillende genres je om de oren. Ondanks dat weet Hartman je mee te nemen op reis.

Hartman heeft behalve haar gitaar, zoals te verwachten bij een singer-songwriter, een band meegebracht. De drie mannen die haar ondersteunen zijn allemaal al even goede muzikanten als zij. Het optreden boeit van begin tot eind. Het is jammer dat de andere bands die in het pand staan te spelen de onvoorspelbare melodieën met veel dynamiek soms overstemmen en de aandachtige luisteraar uit zijn concentratie brengen. De warme stem van Géonne weet desondanks velen weg te voeren op een reis naar de zee. Zij en haar mede-muzikanten creëren zelfs het geluidslandschap van een haven in He went to the sea.

Géonne licht haar poëtische teksten graag toe met korte verhalen vooraf. Ze maakt een lieve indruk en vertelt dat ze erg zin had om hier op te treden. Ze heeft het over elkaar niet kunnen vinden (The building), de kracht van de vrouw (Sephora) en het Ierse landschap (Daydream). Ze mag wel wat zekerder zijn in haar praatjes tussendoor, want de toelichtingen geven de muzikaal al sterke nummers nog meer verdieping. Het is ook leuk als ze stukjes tekst pratend zingt, zoals in Daydream. In de helderheid van haar stem doet ze ergens denken aan Suzanne Vega. 

Als de applaudisserende toeschouwers stilvallen zegt iemand ‘prachtig’, wat de bescheiden zangeres beantwoordt met een bedankje. In een menigte zou ze niet zo opvallen, maar haar stemgeluid dwingt tot luisteren. Af en toe weet ze met haar bijna wereldmuziek-achtige zanglijnen kippenvel op armen te toveren. Het makkelijkste liedje van de set bewaren de Utrechtenaren voor het laatst. Het publiek zingt Correct me if I’m wrong aarzelend mee, maar is al met al duidelijk zeer tevreden. Iedereen zou wel even in deze rivier van geluid willen baden.