Phole draait al een tijdje mee en weet hoe je een goede showcase neerzet. Weinig lullen, lekker spelen. Dat eerste wordt dan ook wel vergemakkelijkt door het ontbreken van een zanger. Het enige lange intermezzo dat de band heeft, komt door een korte storing in een kabel. En dat is eigenlijk wel lekker. De muziek van Phole brengt je namelijk tijdens elk nummer in een kleine trance. Door de repititieve aard van de ritmes en trage synths kan je niets anders dan lekker meedeinen op de flow die elk nummer met zich meebrengt. Een trompet en xylofoon luisteren de boel op met kleine melodische uitstapjes en geven zo meer kleur aan het geheel. De muziek van Phole is dan ook ideaal om 'gewoon naar te luisteren', of, als het je genre niet is, bij in slaap te vallen.
Tijdens Eurosonic hoef je alles behalve bang te zijn dat je niet genoeg beweging krijgt. Niet alleen het rennen van hot naar her omdat je niks wilt missen zorgt voor een goeie workout, maar ook de bands zelf kunnen zorgen voor flink wat cardio. Dat was zeker het geval bij Inge van Calkar, Them Dirty Dimes en Phole. Een avondje vol beweging.
Springen met Inge
In vergelijking met Eurosonic Air vorig jaar is de Warhol toch een stapje terug voor Inge van Calkar. Niet dat ze daar mee lijkt te zitten overigens. De Groningse 'popster' lijkt in het afgelopen jaar haar laatste restje singersongwriter van zich hebben afgeschud en staat nu zelfverzekender dan ooit op de bühne. Waar het bij het uitkomen van haar album Reset haar omslag op muzikaal vlak al goed zat, bleef de show toch nog een beetje ingetogen. Maar dat is nu helemaal rechtgetrokken en van elke vorm van gewenning is geen spoor meer te bekennen. Dat resulteert in een energieke popshow waarbij veel gedanst en gesprongen wordt. Helaas komt door het gebruik van geluidseffecten haar stem niet altijd even goed naar voren, wat voor een wat vreemde dynamiek zorgt tijdens een nummer als je switcht van haar gewone zangstem naar geluidseffect. Toch zijn haar nummers sterk genoeg om dat te overleven. Vooral River en het nieuwe Touchdown staan als een huis en zijn het bewijs dat een goede popsong meer is dan alleen een leuke stem.
Ouderwetse gezelligheid met Them Dirty Dimes
Voor wie alle synths, geluidseffecten en lichtshows wat beu is, kan zijn hart ophalen in O'Malleys. Vooral bij Them Dirty Dimes wordt je teruggenomen naar de tijd voor digitaal, en eigenlijk naar de tijd voor elektriciteit. De vijf heren zetten namelijk een lekkere set neer van oldfashioned Jazz en Blues, met hier een daar een vleugje Country en Ska. En het is niet alleen de muziek die je een historische ervaring geeft, de mannen hebben zich, onder het mom van 'als je het doet, doe het dan goed', ook gekleed alsof ze rechtstreeks uit 1930 zijn komen lopen. De rest van de set laat zich prima in een woord samenvatten: 'gezellig'. Eenvoudige, doch opwekkende nummers met opzwepende drumpartijen, charmante basloopjes, vrolijke trompetsolo's en hier en daar een banjo. Het geheel wordt afgemaakt door de charmante zang en publieksinteractie van Gijs de Groot, die regelmatig een 'aah' of 'ooh' uit het publiek weet te ontlokken.