Het Amsterdamse Steve French krijgt de taak de avond te openen. De Amsterdamse mannen zijn heel enthousiast en barsten van de energie. Waar vaak de stevige gitaren de overhand hebben, wordt dat af en toe vervangen door een synthesizer, waar allerlei effecten overheen worden gegooid. Een beetje chaos is deze act dus niet vreemd.
Dat valt ook te merken aan de achtergrondzang. Die is niet zuiver of mooi, maar gek genoeg draagt dat juist bij aan de muziek. Het maakt de sfeer van deze indieband compleet.
Het is leuk om te zien dat de muzikanten helemaal opgaan in hun werk. Een beetje excentriciteit is hen niet vreemd. Zo staat één van de leden een hele tijd met zijn rug naar het publiek geconcentreerd gitaar te spelen. Ook krijgt het drumstel er flink van langs: het is verbazingwekkend dat er nog niks kapot is aan het einde van de set.