“How are you guys doin’? We’re pretty good too.” Drie vrouwen verschijnen op het podium. Joseph is een countrytrio uit Portland dat niet veel nodig heeft. Slechts begeleid door gitaar en voetdrum zingen de zussen hun meerstemmige harmonieën op een manier zoals alleen een countryband dat kan: loepzuiver en zo op elkaar ingespeeld dat de klanken versmelten tot één geheel. Hoge registers en een dun en scherp geluid blazen je weg in een samenzang die verre van gemakkelijk is, maar ogenschijnlijk het tegenovergestelde doet vermoeden. Joseph zingt veel hits van het in september verschenen album Good Luck, Kid. De krachtige song Green Eyes wordt bij het publiek in de Kleine Zaal juichend ontvangen. Qua dynamiek had er meer variatie in gemogen, aangezien de performance weinig rustmomenten kent, maar al met al een zeer sterke opening van TakeRoot 2019.
Zaterdag was het weer tijd voor TakeRoot. Het jaarlijkse festival onder dak biedt een reis door Amerika met een mix van country, folk en americana en jazz, soul, blues en rock. In De Oosterpoort zagen we indrukwekkende optredens én shows die even op moesten starten. Een greep uit TakeRoot 2019.
Joseph is loepzuiver
Op reis met The Delines
The Delines neemt je mee naar mysterieuze werelden. In een mix van country en soul ontdek je hints naar jazz en zelfs indie en rock worden aangedaan. Het vijftal is in staat op een laidback-wijze country uit de ruigere hoek te laten versmelten met sexy soul, door trage trompettonen. Je vind jezelf terug in een donker café met zachte lichtschijnselen op de muren, waarna halverwege de set een ruiger rocknummer je terugbrengt in de gezellig volgepakte Oosterpoort. De klassieke steelgitaar wordt vertegenwoordigd door een elektrische gitaar, wat de sound meer edge geeft dan de traditionele uitvoering. De warme stem van frontvrouw Amy Boone wisselt af met lange, muzikale intermezzo’s. Een fijn rustmoment van goede kwaliteit tijdens deze festivaldag.
Lera Lynn vertelt en grapt
“I have no idea what she just said, but it sounded like she said something nice.” De aankondiging zet de toon voor de luchtige performance van Lera Lynn. Ze vult de show met het spelen van liedjes, afgewisseld met grappen tijdens het vertellen van verhalen. Samen met haar gitarist en band-op-opname zingt ze de mooiste duetten van Plays Well With Others, haar album uit 2018 dat grote americana-artiesten op één plaat samenbrengt. Het prachtige en gevoelige What Is Love, met Dylan LeBlanc, krijgt de zaal stil. Harmonieën worden gezongen zonder het voor country gebruikelijke derde zanglijntje, maar je hebt niet het gevoel dat er iets ontbreekt. En dat is knap. Een fijne performance van het duo uit Nashville.
Het gruizige rafeltje van Son Volt
Tot een uur of acht kabbelt het festival lekker voort met gedegen maar niet echt opwindende optredens. Dat verandert als het machtige geluid van Son Volt de Grote Zaal vult. Son Volt is de band rond Jay Farrar, die ooit frontman was van de oer-alternatieve countryband Uncle Tupelo. Nadat die band uit elkaar viel en mede-frontman Jeff Tweedy Wilco startte (in 2010 op de beste editie van TakeRoot ooit), richt Farrar in 1994 Son Volt op. Tijdens deze editie van TakeRoot laten de bandleden wederom horen dat ze alle elementaire bestanddelen van die onderscheidende Amerikaanse sound in de vingers hebben. Van country via soul tot grungeachtige rock; steeds met dat gruizige rafelrandje dat je uitdaagt en soms op het verkeerde been zet. Een gedenkwaardige show.
Drive-By Truckers laat de tijd vliegen
Het is lastig om na Son Volt een nieuw hoogtepunt neer te zetten, maar aan de Drive-By Truckers is zo'n uitdaging wel besteed. Ze hebben de de langste time-slot van het festival gekregen (anderhalf uur!) en die tijd vliegt werkelijk voorbij. Tijdens hun enige optreden in Nederland laten frontmannen Patterson Hood en Mike Cooley - die de leadzang afwisselen - een dwarsdoorsnede horen van hun inmiddels indrukwekkende catalogus die startte in de late jaren negentig en die met een nieuwe plaat op uitkomen nog lang niet compleet is. Gelukkig maar, want de aanstekelijke mix van alternatieve en southern rock, waarover altijd weer die vlijmscherpe teksten worden gezongen, verveelt niet. Integendeel: het publiek hangt aan Hood's lippen als hij op zijn eigen typische manier een song introduceert met een lang parlando gedeelte over een uitgesponnen intro, waarin hij een verhaal vertelt over een stervende rocker uit zijn woonplaats, die in zijn laatste levensjaar alles uit het leven haalde voordat aids hem fataal werd.
Don't give me no pity don't give me no grief
Wait till I die for sympathy
Just help me with this amp and a guitar or two
I can't die now cuz I got another show to do
Garrett T. Capps & Nasa Country dansbare afsluiter van TakeRoot 2019
Aan Garrett T. Capps & Nasa Country de eer om het festival af te sluiten. Dat valt nog niet mee, want na zeven uren heen en weer schuifelen, in de rij staan voor volle zalen en andere dingen die je zoal op een festival doet, is bij veel bezoekers de pit er wel een beetje uit. Zo niet bij de vrolijke Texaan Capps die niet nalaat ons te verzekeren dat Nederland één van zijn favoriete landen is, en hij heeft ook net nog "friets" gehad! Zijn muziek is een zeer dansbare amalgaam van vooral vette country, maar ook soul en rock, alles overgoten met een sausje van spacy synths. Al met al een aanstekelijk dansbare mix. En als je daarbij de charismatische Garrett T. Capps voor de band hebt staan is een uurtje zo om. Een prima afsluiter van een festival dat even op gang moest komen maar toch een aantal gedenkwaardige hoogtepunten kende.