Het Groningse duo Amismyk mag het publiek opwarmen. Het is een nieuw project van Minervastudent Sima Kim. Als je gedachten dan gelijk gaan naar fijne, artistieke vaagheid heb je helemaal gelijk. Gekleed in lange jassen en met een apathische uitstraling lijken de twee op nihilistische millennial kult leiders. De trance-ondertonen en de drums versterken dit beeld. De klanken zijn experimenteel, maar niet ontoegankelijk. De zang is vaak onduidelijk, maar dit is ook geen muziek om te verstaan. Dit is muziek om te voelen. Het publiek begint op gang te komen en de temperatuur is aan het klimmen. Het optreden bouwt op naar een knallend einde met een drumsolo waarin de drumster zichzelf helemaal lijkt te verliezen. Het is een middelvinger-omhoog-punk-attitude, maar dan met noise-invloeden en zonder aan dansbaarheid te verliezen. Onmogelijk om bij stil te blijven staan.
Een uitverkochte Vera Kelderbar belooft altijd veel goeds. De Groningse Amismyk en Japanse Haru Nemuri bewijzen het waard te zijn om enigszins opgepropt tussen het publiek te staan. Vanavond lijken beiden bands terug te gaan naar de originele functie van muziek. Een korte geschiedenisles voor context: de eerste kunst van de menselijke beschaving was voor rituele doeleinden. Later in de geschiedenis gebruikte Aristoteles het woord ‘catharsis’: een exorcisme van negatieve emoties. Muziek en theater puur om je helemaal goed te voelen en alles eruit te gooien. Helaas, een tijdje na de oude Grieken kwam het kapitalistische systeem en daarmee de commercie. ‘Kunst voor ritueel’ werd ‘kunst voor geld’. Maar niet vanavond in Vera. Hier wordt getoond dat muzikanten nog steeds prima exorcisten kunnen zijn.
Amismyk
Haru Nemuri
De catharsis begint echt zodra Haru Nemuri vervolgens de microfoon pakt. Ze ziet er lief en onschuldig uit, met bijbehorende hoge stem. Het optreden zelf gaat hier fel tegenin. Nemuri blijkt feilloos te kunnen wisselen tussen zachte, kwetsbare spoken word stukjes en destructieve electropop-punk. Zodra de zangeres begint te schreeuwen, wordt de zoete elektronica gewelddadig onderbroken met scherpe punk. Hierin wordt ze versterkt met een dj die de noise-geluiden vol aan zet om de nummers nog verder te verstoren. Dit is geen muziek die bedoeld is om mooi te zijn, maar om te ervaren. Het duurt niet lang of het publiek komt los en de muzikante zelf is buiten adem. Een van de boxen knalt eruit door het volume van de muziek. Haru Nemuri verdwijnt in het publiek om vervolgens boven op de bar weer verschijnen te komen. “I want you to join in the music,” schreeuwt ze vanaf daar naar de menigte. Haar verzoek wordt met enthousiasme onthaald. De kelderbar is te klein om werkelijk in te moshen, maar het publiek doet er alles aan om er zo dicht mogelijk in de buurt te komen.
Beiden bands begeleiden het publiek op eigen wijze door een muzikaal exorcisme. Vanavond mag alles gevoeld en er uitgegooid worden. De toeschouwers gaan ruikend naar zweet en volledig leeggetrokken van alle negatieve emoties naar huis.