Maar voordat het zover is, is het eerst de beurt aan CYNN. De jonge Groningse is sinds haar winst bij de ‘Strijd om Stukafest’ aan een gestage opmars bezig. Na een supportshow bij Inge van Calkar, is het nu de beurt aan Model Depose. Haar onewomanshow lijkt er met de dag beter op te worden. Met het ogenschijnlijk grootste gemak creëert ze met behulp van een looppedaal en een drumcomputer uitgebreide melodieën die net zo gemakkelijk in elkaar versmelten als twee pakjes boter in de hete zomerzon. Haar composities zijn misschien het beste te categoriseren als ‘elektronsinger-songwriter’, hoewel CYNN eigenlijk geen van beide is. De teksten hebben nog wel een wat hoog ‘oehoehoe’ gehalte, maar als ze zich tekstueel net zo blijft ontwikkelen als op muzikaal gebied, dan zal dat niet lang voor problemen zorgen.
Na een periode van hard werken aan een nieuwe plaat, was het afgelopen vrijdag dan eindelijk zo ver. Het album Damage Control van Model Depose is dan nu echt uit. Als de band na het voorprogramma door CYNN aantreedt, blijkt de naam van het album ook een voorteken voor hun show te zijn, als die, na wat technische problemen, niet echt meer van de grond weet te komen.
De vijf leden van Model Depose hebben er duidelijk veel zin in als ze het podium betreden. Vol vuur wordt het eerste nummer ingezet. Helaas blijkt al snel dat bassist David Bos problemen heeft en daarom niet veel kan bijdragen. Roeland van der Velde en Jobbe Holtes proberen op olijke wijze wat tijd te rekken, maar als er zelfs na een drumsolo van het nieuwste bandlid Bram Staats nog geen beweging in zit, dan wordt het besluit genomen om even pauze te nemen. Gelukkig is het probleem al snel opgelost, maar als de groep de show voortzet lijkt het vuur van eerder toch wat te zijn afgekoeld.
Holtes en Van der Velde lijken dit te merken en doen erg hun best om het energieniveau weer te doen stijgen. Ze rennen en grappen heel wat af, maar weten de vonk toch niet bij iedereen te doen overslaan. Het feit dat de stem van Van der Velde deze avond wat dunnetjes klinkt, helpt daar ook niet bij. Hij weet daardoor net niet helemaal aan te sluiten met het imposante volle geluid dat de band nog steeds geheel in de stijl van Joy Division, The Cure en in de verte een beetje Simple Minds weet neer te zetten.
Pas op het moment dat FENN het podium betreedt voor haar duet op Cold War lijkt de band zijn draai weer goed gevonden te hebben. Naast dat het nummer zelf erg goed in elkaar steekt, is de samenzang tussen Van der Velde en FENN goed bedacht en resulteert in een mooie popsong. Het doet je daarnaast afvragen waarom dit soort toffe initiatieven niet vaker gedaan worden. Vanaf dit moment heerst er een goede dynamiek tussen de bandleden en lijkt alles beter op zijn plaats te vallen. De laatste twee nummers voelen dan ook als een warm bad, ook voor hen die geen fan van Editors zijn. Het was letterlijk even ‘damage control’ voor Model Depose, maar er kan terecht gesproken worden over ‘disaster averted’.