Als eerste zijn de Groningse punkers van The Drugs aan de beurt. Na een kleine pauze van 13 jaar te hebben gehad staan de drie mannen vol energie klaar om de tent af te breken. Al na het eerste nummer is het duidelijk dat dit een korte, maar krachtige show gaat worden. Dat de band een lange tijd niet op een podium heeft gestaan is absoluut niet te merken. De overgangen, pauzes en solo’s lijken als vanzelf te gaan en de drie heren staan erbij alsof ze al die tijd niks anders gedaan hebben.
Hoewel de show maar kort is, komt er een breed scala aan klassiekers en eigen werk voorbij. Voor een punkband bestaan relatief veel nummers van The Drugs uit meeslepende bas- of gitaarloopjes en is er soms sprake van een bijna swingende melodie. Dit maakt de show van de veteranen aantrekkelijk, ondanks dat de zangpartij bijna niet boven het gitaar-en drumgeweld uitkomt.