ESNS19: Het pleisterwerk komt van de muren in Warhol ESNS19: Het pleisterwerk komt van de muren in Warhol

Het driekoppige collectief Van Marban richt zich op het maken van progressieve rockmuziek. De invloed van bands als Queens of the Stone Age en vooral Muse is dan ook goed te horen. Vooral de zang van frontman Alex van Marban doet wel erg denken aan die van Matthew Bellamy. Dat is zeker niet iets om je voor te schamen, maar het doet toch wel wat af aan de authenticiteit van de band. Toch is het woord 'authentiek’ zeker van toepassing op deze act. Vooral de onderwerpen die in de nummers worden aangesneden zijn allesbehalve cliché te noemen. Zo kennen we allemaal het verlangen naar een eierbal na een avond stappen of de frustratie over duivenkak op je fiets, maar zijn er slechts enkelen die dit op muzikale wijze onder woorden brengen.

Toch weet de band niet helemaal te overtuigen. Hoewel Alex duidelijk vol adrenaline en goede bedoelingen zit, komen de andere twee bandleden wat schuchter over. Daarnaast klinken de instrumentale delen wat leeg en missen deze de noodzakelijke pit die je als drietal ten tonele moet brengen om je publiek te grijpen. Gevolg is dat mensen op den duur afhaken en de gedachten van de overige toehoorders beginnen af te dwalen. Desondanks is de potentie van de band zeker zichtbaar en het is dan ook nog veel te vroeg om Van Marban af te schrijven.

We kennen de mannen van The Desmonds al wat langer dan vandaag. De groep heeft dan ook duidelijk een grote fanbase aangetrokken voor deze show. Bij aanvang staat de eerste verdieping helemaal vol, waardoor de ramen van de rokersruimte al beginnen te beslaan. Waar de vorige act wat tijd nodig had om op volle kracht te komen, trappen de vier heren hard af en leggen ze de lat voor zichzelf meteen hoog. De band is in topvorm en lekker op elkaar ingespeeld. De overgangen gaan snel en zonder poespas waardoor er weinig tijd verloren gaat. The Desmonds weten elke minuut om te zetten in vermaak.

Het publiek voelt de positieve vibe die de mannen uitstralen en al vroeg in de set komt er beweging in de zaal. Als By The Way al aan het begin van de show voorbij komt gaan de eerste hoofdjes al op en neer en niet veel later ontstaat tijdens Street Signs de eerste moshpit. Wel komt deze door de drukte op de eerste verdieping al snel tot stilstand. Dat mag de pret echter niet drukken, want de vier heren denderen onverstoorbaar door. De gitaar van Sjoerd Knol is messcherp en het drumwerk van Lennart Hoeksma is right on point. Door de gelaagdheid in de composities blijven The Desmonds boeiend en interessant. Ook de meerstemmige vocalen in de refreinen houden de show dynamisch. Als de band aan het einde van de show losbarst in een muzikale explosie, bewijzen ze wat voor grote instrumentale vaardigheid ze in huis hebben. Dit gecombineerd met hun no-nonsense aanpak en overtuigende inzet zorgt ervoor dat de groep de bal die Van Marban opgooit vol in het doel schiet op deze avond.