De vijf mannen van Long Way Down blijken een prima openingsact om de avond mee te beginnen. Ze weten een balans te vinden tussen net hard genoeg om het publiek wakker te schudden, maar ook soepel genoeg om de zaal niet te verliezen. Het enthousiasme van de band is wellicht iets te groot voor het kleine podium en staat in contrast met het uitgesproken tamme publiek. Een tamheid die niet gerechtvaardigd is. Long Way Down zet een prima show neer. De enige valkuil waar de band helaas wel in belandt is de eentonigheid verspreid over de nummers. Deze haalt niet het hele concert naar beneden, maar zorgt er wel voor dat dit niet de band is waar je morgen over zal vertellen.
In Cleopatra kon het publiek woensdag genieten van muziek die explosief, rauw en boven alles hard was. Met drie uitlopende smaken aan vinnige rock was er voor elk wat wils. Elk van de bands gaf eigen twist aan het rockgenre: Long Way Down met hun toegankelijke poppunk-muziek en Hackberry door feilloos pscyhedelische ondertonen aan hun nummers toe te voegen. De avond werd afgesloten met de ruwe klanken van ATGMC. Wie van hard in drie variaties ruig houdt, moest in Cleopatra zijn, waarmee Grunnsonic op knallende wijze afgetrapt werd.
Milde opener
©
Harold Zijp / HZ
Jankende gitaren en spookachtige piano
Van eentonigheid is geen sprake als Hackberry het podium opstapt. De muziek is net iets rauwer, de drums lijken net wat harder en het publiek heeft er inmiddels zin in. Hackberry neemt de luisteraar mee op een psychedelische reis gevuld met herrie in de meest positieve zin van het woord. De muziek is zwaar en de ondertonen melodisch. Het is een reis die begeleid wordt door jankende gitaren en een ondersteunende piano, die een spookachtige, maar schrijnend mooie solo krijgt halverwege het concert. De mannen zetten een show neer die niet verveelt en waarin de niet bestaande zanger niet wordt gemist. Hun nieuwe album is net uit, dus heb je ze gemist, doe jezelf een plezier en zoek de plaat op het zelf mee te maken.
©
Harold Zijp / HZ
Copious amounts of swagger
Hierna wordt het podium overgedragen aan de laatste band van de avond. De muzikanten omschrijven zichzelf als ‘headfucking with a copious amounts of swagger’. En eerlijk is eerlijk, misschien is dit de beste omschrijving die een band als ATGMC, oftewel And The Gods Made Coffee, kan hebben. De zanger is excentriek en vaag zoals je die graag ziet bij experimentele punkbandjes, en de onverschilligheid waar de rest van de band mee speelt maakt ze net een beetje cooler dan de andere aanwezigen. Met het geschreeuw van de frontman en het gelaagde geluid van de instrumenten is ATGMC een band die je net moet liggen om te kunnen waarderen. Maar ATGMC is bovenal een ervaring die je niet wilt missen. En vanavond bewijst weer eens dat de mannen niet alleen een vermakelijk concert kunnen neer zetten, maar dit ook nog doen met een kneiterstrak geluid.
Met een wat milder begin, een sterke midden-act en een scheurend einde weet Cleopatra op heerlijke wijze Grunnsonic te openen. Helaas, de eerste avond zit er al weer op, maar ongetwijfeld nog twee uiterst fijne dagen aan muziek te gaan.