Het klinkt als een twijfelachtig concept, het scherm met visuals vóór het podium plaatsen. Gelukkig gaat het hier om een dun filmdoek waar je doorheen kan kijken en niet om een muur van LED. De beelden zijn ook niet vel en opdringerig en door een logaritme geprogrammeerd om op de maat van de muziek op en neer te springen als de visuals van je Windows mediaplayer maar een hecht onderdeel van de muziek die gespeeld wordt. Daarnaast heeft ieder bandlid achter het doek een of meerdere lampen op zich gericht staan, waardoor ze alsnog door het doek goed zichtbaar zijn. De lampen gaan gedurende de show alleen aan bij de genen die spelen. Hierdoor krijgt de show samen met de beelden op het doek meer het karakter van een theaterstuk dan een muzikaal optreden.
Sinds iets meer dan een jaar staat Singer Songwriter Tessa Rose Jackson onder het pseudoniem Someone op het podium. In mei kwam haar EP ORBIT uit en deze werd vergezeld door een riante verzameling visuals. Het doel van Rose Jackson is om muziek en kunst een even grote rol te geven in haar werk als Someone. Dit doet ze niet alleen aan de hand van een speciale app die haar muziek afspeelt onder interactieve kunstwerken, maar ook door haar kunstwerken letterlijk centraal te stellen tijdens haar optredens. En dit heeft een boeiende show als gevolg.
Bang voor eigen schaduw
Toch staat een valt een show van Someone niet met de visuals op het scherm. Het is een toffe toevoeging en zeker bij de eerste meer psychedelische nummers als ‘From Here’ en ‘Two Satellites’ komen ze mooi uit de verf. Maar als de band na de helft van de nummers een meer funky weg inslaat en, zover men kan zien vanuit de zaal, staat te genieten van de show die ze neerzetten zou men bijna willen dat het scherm er niet stond. De afstand tussen band en publiek voelt daarnaast ook al wat groter doordat de beelden met een projector op het scherm worden vertoont en als men te dichtbij komt er schaduwen op komen. Zeker bij de eerste helft van de set blijft het publiek dan ook tamelijk ver naar achter staan om dit te voorkomen.
Spontane sit-in
Gelukkig weet Rose Jackson met een ontwapenende glimlach die afstand snel teniet te doen en na elk nummer verschijnen er steeds meer schaduwen op het doek. Vooral als de nummers minder zweverig en dansbaarder worden komt er een intiemere sfeer in de zaal. Die intimiteit bereikt zijn hoogtepunt als alle lichten op een na doven en Rose Jackson onder enkel begeleiding van de basgitaar het intieme ‘Forget Forgive’ ten gehore brengt. Velen in het publiek gaan er bij zitten en ook de rest hangt aan haar lippen. De breekbaarheid van het nummer samen met de duisternis van het scherm die doorbroken wordt door het enkele licht dat op de zangeres is gericht zorgt voor een emotionele ervaring.
Hoewel deze uitvoering zonder twijfel het muzikale hoogtepunt van de avond was is het voor Rose Jackson nog niet voorbij. Met nog twee meer dansbare nummers, waaronder de ‘hit’ van ORBIT ‘Pull It Together’ neemt ze afscheid van het Groningse publiek. Velen blijven echter nog lang hangen bij haar tentoonstelling die bij de bar staat opgesteld. De kunstwerken van Someone die daar hangen zijn namelijk interactief en zijn via een app te bedienen. De visuals die tijdens de show werden vertoont zijn hier ook van afgeleid en via de app kan je het nummer luisteren en zelf spelen met de figuren die er in staan. De vele mensen die dit willen proberen zorgen op deze manier voor een kleine afterparty.