De naam Zwemfest is in Groningen inmiddels een bekend begrip. Jaarlijks bundelen studieverenigingen van vier studies uit de stad hun krachten om een avondje vol toffe muziek neer te zetten voor eenieder die daar zin in heeft. Ook dit jaar vormt Vera het podium voor dit evenement. Met namen als Canshaker Pi, OOO en Mexican Surf belooft editie 2018 een pittige avond te worden.

Als de eerste mensen de zaal binnendruppelen staan de vier jonge bandleden van KIEFF al op het hoofdpodium in te spelen. De post-punkband, wiens naam refereert aan de voornaam van Keith Richards, mag op Zwemfest het spits afbijten. Het is even wennen aan het hoge volume dat uit de speakers knalt. De woorden van zanger Michiel Thompson zijn ietwat onverstaanbaar, maar de band laat een herkenbare gitaarsound horen en een steady ritme. KIEFF wisselt ruige delen af met rustigere, waarin hier en daar mooi meerstemmig gezongen wordt. Vooral deze stukken hebben een eigen geluid en klinken live interessant. Het zonnehoedje van Thompson  en de lichtshow vervolmaken de entourage van het psychedelische garagerockoptreden.

 

Even later betreedt het drietal van OOO de spreekwoordelijke planken in de kelderbar. “Wij zijn OOO uit Groningeeeen” en dat mag gehoord worden. De drie dames schakelen vanavond meteen over naar de hoogste versnelling, tijd om rustig op te warmen is er gewoonweg niet. Het geheel piept, schuurt en is allemaal nét niet zuiver, maar o, o, o, wat is het vermakelijk. Deze band staat garant voor een vuig feestje. De positieve energie die van dit optreden uitgaat blijft ook boven niet onopgemerkt: binnen no time staat de trap naar de kelder vol nieuwsgierige mensen die vermaakt willen worden.

© Obed Brinkman / Vera

Vervolgens is het op het hoofdpodium tijd voor Mexican Surf. Dat het grootste deel van de toehoorders nog niet bekend is met deze band uit Oss blijkt uit het welbekende lege halve cirkeltje vooraan bij het podium. “Groningen what’s up…”, met een zachte ‘g’ uiteraard, “kom lekker naar voren!” aldus bassist Stef Leijten. Aan deze oproep wordt nog niet meteen gehoor gegeven. De toon in deze show wordt wel meteen gezet, zanger Jules Trum lijkt zijn opgekropte energie maar nauwelijks kwijt te kunnen in zijn performance en stuitert over het podium. De show van deze vier heren ademt punk en al gauw steekt de geuite energie het publiek aan, er wordt zelfs voorzichtig gesprongen. Zwaardere nummers worden afgewisseld met liedjes die een hoger tempo hebben, wat zorgt voor een aangename dynamiek. Mexcian Surf gaat naarmate de show vordert beter en beter spelen, verrast hier en daar met onverwachte hooks en zorgt met dit optreden voor het eerste echte hoogtepunt van de avond.

Downstage is het dan tijd voor het melodieuze, strakke optreden van de alternatieve band Sweetgodanimals. De mannen uit het Friese Dokkum brachten vorig jaar hun debuutalbum uit, zien er verzorgd uit en ook het optreden in Vera is meer dan in orde. Dynamische gitaarrifjes, interessante gitaarsolo’s en vier bandleden met attitude die opgaan in nummers als Fluctuate, Your Mind en Distant. Frontman Stefan Boorsma danst zelf energiek mee en stapt af en toe naar voren om een swingend intro of intermezzo te spelen en zo contact te maken met het publiek. Tijdens het laatste nummer danst het publiek ook mee en dan is het voor de band veel te snel alweer tijd om afscheid te nemen met de woorden: “Wij waren Sweetgodanimals. Tot de volgende keer.” Een veelbelovende dosis geloofwaardigheid uit het noorden om in de gaten te blijven houden.

© Obed Brinkman / Vera

Om kwart voor 11 alweer betreedt Bull, een stel Britten, het hoofdpodium van Vera. De ietwat excentriek uitziende zanger Dan Lucas springt meteen in het oog, vanwege zijn uiterlijk en even later ook vanwege zijn optreden. De muziek die deze vier mannen ten gehore brengen ligt heel makkelijk in het gehoor. Elk bandlid draag vocaal bij, wat zorgt voor volle harmonieën.De invloeden van bands als Pixies en Smashing Pumpkins zijn duidelijk hoorbaar, en dit alles is gegoten in een jasje van speelsheid die je kent van The Libertines. Wanneer de band wat gas terugneemt en hier en daar begint te jammen verslapt de aandacht van het publiek. Het geluid van gesprekken overstemt de muziek, dat is jammer, maar ook begrijpelijk. Deze band komt het beste tot zijn recht tijdens de vlotte, popachtige nummers. Aan het einde van de show wenst Lucas de “mothersnugfers” in de zaal alvast veel plezier bij Canshaker Pi.

Het herkenbare openingsliedje van Canshaker Pi is meteen raak. No Sack, No Way klinkt catchy, opzwepend en on point. De mannen van de indiepopband brachten dit jaar hun tweede album Naughty Naughty Violence uit en deden alle grote festivals al aan. Dat ze goed zijn ingespeeld hoor je vanavond. Ook in dit optreden worden de heavy klinkende liedjes afgewisseld met rustigere en komen deze laatste goed tot hun recht. Het neemt niet weg dat de mannen van Canshaker Pi met bezwete gezichten op het podium staan en dat er af en toe flink wordt gekrijst op melodieuze liedjes als What You’re Trying To Say. Het dansende publiek is dolenthousiast. Bij het derde nummer ontstaat er al een flinke moshpit voor het hoofdpodium en het duurt niet lang voordat er een crowdsurfer voorbij komt. De band sluit Zwemfest met het rustigere liedje Jals af en laat daarmee een tevreden publiek achter. Zwemfest had zich met dit optreden vol sterke en eigenwijze liedjes geen betere afsluiter kunnen wensen.