De groep werd in 1983 opgericht in Montesano. In en rondom Seattle ontsprong in die tijd vanuit garages en bars de grunge, een sound die het midden hield tussen die twee andere stevige stromingen van de jaren tachtig: hardcore punk en heavy metal. Samen met acts als Green River en Soundgarden stonden Buzz Osborne met zijn band, die hij vernoemde naar een irritante collega, aan de wieg van het genre dat later met Nirvana haar commerciële hoogtepunt zou beleven. Sterker nog, het was Osborne die de jonge drummer Dave Grohl na het uiteenvallen van diens band Scream in 1990 het nummer van Kurt Cobain gaf. Een jaar later kwam Nevermind uit, en de rest is geschiedenis.
Met Melvins en binnenkort nog Mudhoney heeft Vera dit najaar twee iconische acts op het programma staan. Beide bands stonden centraal in de wereldberoemde muziekscene van de Amerikaanse staat Washington, in de jaren tachtig en negentig. Vanavond zijn eerstgenoemden aan de beurt om Groningen er ouderwets van langs te geven. Met zijn karakteristieke kapsel in de plooi en gekleed in een soort jurk lijkt zanger Buzz Osborne in ieder geval helemaal in zijn element. Misschien zelfs wel iets te veel.
©
Harold Zijp / HZ
Maar hoe belangrijk ze ook voor de grungemuziek zijn geweest, the Melvins hebben zich altijd weten te onderscheiden met hun eigen karakteristieke geluid. De band klinkt lomper, trager en drijft minder op ritme dan zijn genrebroeders. Live is dit vanavond niet anders. Het viertal opereert onder het motto van ‘niet lullen maar spelen,’ en de oordopjes mogen meteen wel tevoorschijn gehaald worden. De twee basgitaren grommen, de drummer spaart de vellen bepaald niet en Osborne brult er wel wat overheen. Best leuk en best goed, maar waarom wil het dan toch niet echt loskomen?
Dat heeft vooral met het eerder aangehaalde gebrek aan ritme te maken. Het viertal leunt vooral op lompe riffs en trekt hier gedurende de show dan ook een flink blik van open. Wat heet, er passeren in zo weinig mogelijk tijd zoveel verschillende gitaar- en drumpartijen de revue, dat het lastig wordt er echt in mee te gaan. Dan maar helemaal naar voren lopen, maar ook daar lijkt het publiek er moeilijk in te komen, hoe welwillend ook. Sommigen proberen ook wel wat tegen elkaar aan te drukken, maar voor het springen echt kan beginnen is de band alweer aan een één of ander intermezzo begonnen. Welke ook wel weer prima klinkt hoor; slecht wordt het nergens. Het is ook gewoon de bedoeling van de band, dit is de muziek van the Melvins. Dat weten wij ook wel. Maar als de mannen gewoon een riffje hier en daar wat langer hadden vastgehouden, dan zou dit optreden een stuk meeslepender geweest zijn.
©
Harold Zijp / HZ
Helemaal op het eind komt het Zweedse voorprogramma Shitkid nog even opdraven. Hun vrijetijdskloffies, slaperige blikken en rammelende riffjes maakten het tweetal eerder op de avond een uiterst geschikte opener voor de Amerikanen. Je zou ze het gebruik van vooraf opgenomen drumpartijen er bijna voor vergeven. Ook nu doen ze leuk mee, helaas dat het na anderhalve minuut alweer gebeurd is. Dan verlaten allen het podium net zoals ze vanavond speelden: geen toegift, geen flauwekul, geen compromis.
©
Harold Zijp / HZ
©
Harold Zijp / HZ