Tony Joe White
De eerste act in de persoon van Tony Joe White doet de naam van het festival meteen eer aan. Met zijn cowboyhoed en Zuid-Amerikaanse accent straalt hij alles uit waar je bij blues aan denkt. Hij zit ontspannen voor op het podium met zijn gitaar en mondharmonica en wordt enkel begeleid door een drummer. Samen met zijn typische uitstraling geeft het een authentiek gevoel waardoor je je bijna in een Louisiana bluesclub waant. De muziek van de heer White klinkt ook net als hij eruit ziet, ontspannen en Southern. De lage stem van Joe neemt je met elk nummer mee op een andere reis. Instrumentaal is het niet heel interessant, maar zijn teksten zorgen ervoor dat elk nummer totaal anders is. Het is blues waar je lekker met je ogen dicht bij kan gaan zitten om met je gedachten naar het land van de blues af te reizen.
Lilly Hiatt
De dochter van de man achter Have A Little Faith In Me heeft haar naam mee, maar dit is niet de reden waarom ze hier staat. Ze toont zich net als haar vader een meester in het neerzetten van minimalistisch aangeklede country en folkmuziek. Met enkel begeleiding van een gitarist en een percussionist die bij sommige nummers ook de basgitaar hanteert, brengt Lilly haar muziek ten gehore. Ze heeft duidelijk veel plezier op het podium en je zou haar gerust 'puur' kunnen noemen. Haar hele performance en liederen zijn ongepolijst en komen eerlijk en oprecht over. Dit plezier straalt af op het publiek en hoewel haar nummers op den duur wat eentonig worden, zorgt ze er hiermee toch voor dat je blijft kijken. Haar ode aan David Bowie weet het gevoel dat ongetwijfeld veel mensen gevoeld hebben in die tijd goed te verwoorden. Haar andere ode, aan ons eigen Rotterdam, komt als een verrassing maar is erg vleiend, zelfs hier in het hoge Noorden.
Al een kwart eeuw wordt de Rhythm & Blues Night in de Oosterpoort georganiseerd. Het festival biedt een podium aan talent van over de hele wereld dat zich bekwaamt in het brede genre van de rhythm-and-blues. De organisatie profileert zich hierbij met een uitgebreide programmering die aan alle facetten van de oorspronkelijk Afro-Amerikaanse muziekstroming aandacht geeft. Op zaterdag 28 april vindt de jaarlijkse editie plaats. Oude rotten en aanstormend talent in onder andere de blues, soul en rock-‘n-roll mogen zich bewijzen tegenover een ontvankelijk, maar ook kritisch publiek. 3voor12 groningen is er met een lichte koningsnachtkater bij. Het talent dat de podia bestijgt verlichtte deze al gauw.
Michelle David & The Gospel Sessions
De nodige dosis gospel en soul komt tijdens het festival van de Amerikaanse Michelle David en haar Nederlandse band. Zelf zegt de act minimalistische gospel te spelen: waar traditionele gospel vaak gepaard gaat met een orgel, handklappen en een koor, staan hier gitaren en zangeres David centraal met op de achtergrond blazers. De muziek die eruit voortkomt is vrij uniek: de show kent duidelijk gospelelementen (‘Shine your light’), maar die worden ondersteund door swingende soul. Hier en daar doet het zelfs heel funky aan. Dit is niet geheel vreemd, aangezien de heren die haar muzikaal ondersteunen ook in soul en –funkbands als Lefties Soul Connection en Beans & Fatback speelden. Op het podium maakt David die mix van genres zich eigen. Soms lijkt het een preekstoel waarop zij haar publiek bezwerend toezingt, andere keren een dansvloer waar ze zich zingend en dansend op beweegt. Aan zelfvertrouwen en charisma geen gebrek. Haar indrukwekkende en zuivere zangstem vindt moeiteloos haar weg in de verschillende stijlen. Samen met haar strak spelende band beroert David zo het publiek dat verbluft achterblijft.
The Blasters
De Californische band The Blasters, onder leiding van Phil Alvin, is een van de grotere namen tijdens de Rhythm & Blues Night. De verwachtingen bij de band zijn hoog. Ondanks het feit dat ze commercieel nooit enorm veel succes genoten, krijgen ze veel erkenning in de wereld van de rootsmuziek. Maar de heren zijn ondertussen ook al aardig op leeftijd (de band stamt uit 1978), wat tijdens liveoptredens van andere ‘bejaarde’ bands nog wel eens parten wil spelen. Daar is hier echter geen sprake van, zo blijkt gauw. De band doet haar naam eer aan en knalt vanaf de eerste minuut. Dat is niet zozeer te zien – het viertal staat nogal stijfjes op het podium – maar des te meer te horen. De nummers zijn energiek en dansbaar en doen denken aan de gloriedagen van de rock-‘n-roll in de jaren vijftig overgoten met een saus van blues. Gitaarsolo’s van Keith Wyatt worden mooi afgewisseld met de zangstem van Phil Alvin. Deze laatste komt jammer genoeg niet altijd even goed uit de verf in de Grote Zaal. Uniek is de muziek daarnaast ook niet bepaald en het doet soms eentonig aan, maar The Blasters laten er wel een energie in doorklinken die het geheel tot een vermakelijke show maakt.
J.D. Wilkes With The Legendary Shack Shakers
Deze bonte groep van bluesveteranen kan door een jonge bluesfanaticus omschreven worden als een senioren versie van Mumford & Sons. Met z'n vieren zetten de heren een zeer energieke show neer waar veel bij gedanst en vooral veel gelachen wordt. J.D. Wilkes blijkt een ware entertainer als hij het podium op en neer springt en in zijn enthousiasme gooit hij zelfs de microfoonstandaard het publiek in. Hij maakt er bijna een slapstickachtige show van als hij voortdurend zijn bandleden in de zeik neemt en gekke bekken trekt tijdens het zingen. De drie heren van de Shack Shakers blijven onverstoorbaar onder alle fratsen van Wilkes en raken geen enkele keer uit balans. De harmonica versus gitaar standoff tussen Wilkes en Gary Siperko geeft vooral blijk van het talent van de gitarist als hij vrijwel alles wat Wilkes op zijn mondharmonica speelt moeiteloos weet te imiteren. Als hij uiteindelijk een klein foutje maakt roept Wilkes vrolijk 'I fucked you up there, didn't I?!' maar Siperko geeft geen krimp. Dit alles maakt The Legendary Shack Shakers tot een vrolijk bont gezelschap die echt een plezier zijn om te mogen aanschouwen.
Hannah Williams And The Affirmations
Naast Michelle David is ook de Britse Hannah Williams een belangrijke vertegenwoordiger van soul deze avond. Zij brengt een indrukwekkende entourage (The Affirmations) mee naar de Kleine Zaal, bestaande uit onder andere blazers, een toetsenist, een gitarist en achtergrondzangeressen. Samen zorgen zij voor een ontzettend vol soulgeluid met een lekkere dosis funk en blues. Williams’ krachtige zang, die doet denken aan Janis Joplin of Adele maar ook aan de eerdergenoemde Michelle David, domineert desondanks tijdens het optreden. Tijdens intieme a capellastukjes laat zij zien deze volledig onder controle te hebben. Maar ook de Affirmations tonen zich vaardig. Er is mooi samenspel tussen de gitaren, de zang, de toetsen en de blazers waardoor een organische harmonie ontstaat die de zaal beetpakt. Het collectief zet daarmee een indrukwekkende show neer die geen moment verveelt. Zelf meemaken? Ze zijn dit jaar onder andere nog te zien op Down The Rabbit Hole en North Sea Jazz.
Lewis Floyd Henry
Als iemand hard heeft gewerkt om op deze avond op het podium te staan is het Lewis Floyd Henry wel. Na jarenlang als straatmuzikant in London geploeterd te hebben is hij gegroeid tot de muzikant die hier vanavond speelt. Net als onze eigen straatmuzikant Moti doet Lewis alles alleen. Hij speelt een klein drumsetje met zijn voeten en geeft in de tussentijd een scheurende gitaarsolo en heeft vervolgens ook nog een lekkere bluesstem. Dit maakt zijn act net zo energiek en vullend als een voltallige band. Zijn composities zijn opzwepend en hebben een flinke scheut Hendrix gehad. Met zijn krullende zwarte haar en omgekeerde gitaarhals heeft Lewis ook wel van de legendarische gitarist en doet ook qua vaardigheid weinig voor hem onder. Dit zorgt voor een show waar gitaarsolo's elkaar aan de lopende band afwisselen en aan elkaar worden gepraat door de goedlachse Lewis. Voor liefhebbers van gitaargeweld is hij de perfecte showman, maar zij die houden van wat meer nuance of zoeken naar diepere betekenissen is het beter om een andere zaal op te zoeken.
Laurence Jones
Behorend tot de laatste acts van het festival is de uit Liverpool afkomstige blues-artiest Laurence Jones. Met zijn 26 jaar wordt hij als groot talent gezien. Vanavond staan hij en zijn eveneens jonge band in de Foyer van de Oosterpoort. De rode draad in de show is blues, maar Jones laat zich ook duidelijk inspireren door artiesten uit andere genres. Zo speelt hij een leuke maar weinig speciale cover van All Along The Watchtower van zijn ‘grote held’ Jimi Hendrix. Wel bijzonder is een bijna tien minuten durende, voornamelijk instrumentale, versie van Jones’ eigen nummer Thunder In The Sky. De mooie gitaarriffs van Jones en zweverige orgelsolo’s van toetsenist Bennett Holland tillen het nummer naar het niveau van psychedelische bluesrock, waarbij het regelmatig doet denken aan Pink Floyd. Jammer genoeg doen andere nummers tijdens het optreden daarentegen soms weer té poppy aan. Het publiek lijkt het niet heel erg te vinden, des te meer omdat Jones en zijn band zich als ware performers op het podium begeven. Daarmee is het een prima afsluiter van de nacht.