Diverse Finale van POPGroningen Talent Award Diverse Finale van POPGroningen Talent Award

Vera barst uit zijn voegen van publiek voor al de talenten die er deze avond het podium betreden. Enkelen zijn oudgedienden van de Groningse scene en anderen steken er voor het eerst hun teen in het water. Dat ieder van hen het verdient om hier te staan mag duidelijk zijn, want ze hebben allemaal meerdere voorrondes overleeft. Dat de jury bij die voorrondes voor een diverse finalegroep koos, is een zegen voor zowel publiek als voor de jury zelf, want het laat Groningen in al zijn verscheidenheid zien en zorgt voor een enerverende avond.

Singer-songwriter Lesley Baker heeft al een kleine carrière gehad met meerdere bands in en rond Groningen. De bekendste daarvan is wellicht Animal Antics, die in Groningen redelijk succes had. Baker begint zijn set alleen. Slechts bijgestaan door zijn gitaar laat hij een indrukwekkend stemgeluid horen. Zijn composities hebben een fijne verhouding tussen emotie en amusement, wat er voor zorgt dat je geboeid raakt door wat hij met zijn muziek vertelt. Wanneer na een paar nummers The Proper G's zachtjes het podium opkomen, worden de nummers van Baker een nog diepere laag gegeven. De muziek wordt door de begeleiding van de drie heren niet alleen ritmischer, het heeft een bijna meditatief effect en maakt de teksten van Baker juist belangrijker in plaats van ze naar de achtergrond te dringen. Wanneer Baker het podium verlaat, na het laatste nummer nog in zijn eentje gespeeld te hebben, is het nauwelijks voor te stellen dat de rest nog zou hoeven spelen.

Gelukkig blijkt het tegendeel waar wanneer na een half uur pauze The Sexy Spooners opkomen. Deze groep blaast de gevoelige intieme sfeer die Lesley Baker creëerde met een grote vlaag van energie en enthousiasme de deur uit. Ze doen dan ook precies wat je van een ska-band kan verwachten; lekker spelen en een hoop lol maken. De voorste rij wordt verblind door de stralende lach van de charmante Karisha, en ook bij de rest van de groep is er geen fronsje te bekennen. De band heeft een heerlijke chemie die afstraalt op het publiek. Als je een slechte dag hebt hoef je alleen maar The Sexy Spooners te zien om met een grote grijns weer naar huis te gaan. De bassist hoeft nooit naar de sportschool met alle cardio die hij op het podium doet, en krijgt daar ook een deel van de zaal in mee. Echter is dat als een typische ska-band niet alleen hun kracht, het betekent ook dat de nummers wat op elkaar lijken en op gebied van compositie niet al te ingewikkeld zijn. Ska is lekker om op te dansen en te feesten en daar is deze groep super in, maar het is misschien minder geschikt materiaal voor een talent-award.

70 Mile House is een nieuwkomer in de Groningse scene. De groep speelt deze avond nog maar zijn derde optreden maar heeft al een vliegende start gemaakt. Dat de heren ook graag willen winnen blijkt uit de volle overgave die ze in hun korte set laten zien. De frontman staat al na één nummer in een nat overhemd en de drummer slaat met een grote glimlach lustig op los. Het lijkt erop dat de band het concept van 'The Wall of Sound' erg letterlijk neemt. De composities van de band zijn wel een stuk minder origineel. De pop/rock die ze spelen heeft een zeer hoog “wohoho”-gehalte en deze zangvorm, die erg populair is bij popartiesten en bands als Kensington, komt in vier van de zeven nummers terug. Hierdoor is het onderscheid tussen de nummers niet groot en neigt het één pot nat te worden. Maar dat is de mannen snel vergeven wanneer je het enthousiasme en de energie ziet waarmee er gespeeld wordt. De band laat genoeg potentie zien door te stoten naar een hoger niveau.

Waar 70 Mile House de lat hoog legde met hun 'muzikale ontploffing' gaan de leden van Cirrus Minor daar gemakkelijk overheen. De drie mannen hebben een hele bak aan ervaring die ze mee het podium opsjouwen en storten dat in twintig minuten in zijn geheel over het publiek heen. De band heeft in feite twee frontmannen, die weten wat ze doen en ongelooflijk kunnen spelen: Bram Vink (Marble Heart) op bas en Kevin Bos (The Movement) op gitaar en leadzang. De twee worden bijgestaan door Lars Spijkervet (Sputnik 9), die een dikke en ondersteunende drumlijn weet neer te zetten. De zang van Bos is luid en ruig, en met zijn geblokte blouse en lange haar doet hij in de verte denken aan Kurt Cobain. De gehele set is hard, snel, en zonder poeha. Als de drie het podium aflopen lijkt het een gedane zaak.

Het is duidelijk dat de jury een zware taak te wachten staat. Dat moet de organisatie van te voren al geweten hebben want de winnaar van vorig jaar, Boyz in the Woods vult te tijd tussen de laatste finalist en de uitslag. Hoe dat ongeveer klinkt valt hier terug te lezen. Hierdoor heeft de jury alle tijd om zo nodig met elkaar op de vuist te gaan om de beste act te selecteren. De jury is er na het optreden van de Boyz uit en komt met het verlossende woord. De mannen van Cirrus Minor nemen juichend en gelaten de prijs in ontvangst. Ze zijn op 5 mei al weer te zien op het Bevrijdingsfestival Groningen waar ze de rest van de stad kunnen laten zien dat ze terecht als het talent van Groningen bestempeld zijn.