Binnen de experimentele weidsheid waarin de hoofdact zich beweegt, past een eigenzinnig voorprogramma: Geoff Berner, een Canadees die zichzelf begeleidt op accordeon. In die sobere setting brengt hij een aanstekelijke mix van folk en klezmer. Het is een korte, maar levendige set voor een op dat moment al volgestouwde grote zaal.
De laatste keer dat de Groningse band Planet Orange de openbaarheid zocht was ergens in 2011 of daaromtrent. Een nieuwe plaat van van de band maakt dus nieuwsgierig. Het vierde album borduurt voort op het oude werk en in een volgepakt Vera toont Planet Orange donderdag aan dat de sleet er niet op zit.
Accordeon
©
Harold Zijp / HZ
Nieuwe plaat uitgepoept
“Dat is 'n tijd geleden,” opent zanger Dikkie Visser het bal. Daarmee slaat hij de spijker op zijn kop. De radiostilte rondom Planet Orange heeft, op een kleine oprisping in 2011 na, ruim een decennium geduurd. De debuutplaat Bungalow Soul uit 2000 kreeg in korte tijd twee opvolgers, Lollypop Barbershop uit 2004 en een jaar later Drip Drop Drippin'. Daarna leek de koek op. Maar zowaar, als vanuit het niets, landt de vierde plaat van dit zestal op planeet aarde. De oorzaak? Visser, wijzend op de nieuwe gitarist Jouke van der Krieke: “Hij zit er een jaar bij en ineens hebben we een nieuwe plaat uitgepoept!” Ach ja, de nieuwe energie die nieuwe bandleden meenemen.
Rijkdom
Blijkbaar heeft de komst van het nieuwe bandlid Planet Orange geen windeieren gelegd. Binnen een jaar een nieuwe plaat uitbrengen getuigt van daden. De titelloze plaat wordt enthousiast ontvangen in Vera. Het is een thuiswedstrijd voor de Groningers en misschien wel daarom een volle bak: veel vrienden en familie, getuige de kinderschare die rondloopt (de scholen zijn dicht de dag erop; dan knijpen papa en mama een oogje toe), maar ook fans die er jaren geleden al bij waren.
Geestdriftig spelen de dame en heren het nieuwe werk, dat past in de lijn van avontuurlijke rock 'n roll die op de eerste drie platen is ingezet. Denk Captain Beefheart, denk The Doors, denk Dr. John. Rechttoe rechtaan, zoals de opener: zompige rhythm & blues en aan psychedelische muziek nippende voodoo. Net als bij het oude werk hebben op de nieuwe plaat kornet, trompet en trombone een prominente rol. Wat een rijkdom, deze aanvulling op het reguliere rock 'n roll-idioom!
©
Harold Zijp / HZ
Ingespeeld geheel
Zoveel instrumenten vereist de nodige flexibiliteit van de bandleden, van wie alleen drummer Ben Onderstijn de hele avond trouw blijft aan één instrument. De anderen wisselen moeiteloos stuivertje met elkaar. En zo horen we gelukkig dat Frits Vogt niet alleen een verdienstelijk bassist is, maar ook een uitmuntend gitarist. Het is een bont gezelschap, die groep bewoners van planeet sinaasappel. Een geschuif met instrumenten en bandleden van uiteenlopend pluimage. Het oogt als een losgeslagen bende waarin alles kan en mag. Maar wanneer je goed oplet, zie je dat Planet Orange een goed ingespeeld geheel is dat donders goed weet wat ze doet. In de toegift wordt dat bevestigd: het oudere werk, met onder andere het bescheiden lokale radiohitje Drip Drop Drippin', staat als een huis. Al biedt dat in het geval van Planet Orange geen garanties: volgt nu weer een radiostilte?
©
Harold Zijp / HZ
©
Harold Zijp / HZ