Birth of Joy maakt hoge verwachtingen niet waar in Vera Birth of Joy maakt hoge verwachtingen niet waar in Vera

Aan het Oostenrijkse Mother’s Cake de eer om de barrel eerst even op te warmen. Uiteindelijk zou blijken dat ze dit met zoveel allure deden dat menig bezoeker het optreden als hoogtepunt van de avond beleefde. Mother’s Cake produceert een progressief doch psychedelische geluid met veel complexe lagen. Het is verwonderlijk hoe de band dat doen met enkel drie man op het podium. Het trio heeft in 2016 getourd met Wolfmother en aan die band doet het geluid ook erg denken. De meeste aandacht gaat uit naar zanger en gitarist Yves Krismer, die met zijn hoge stemgeluid en groots bereik de sound van Mother’s Cake tot epische proporties brengt, als een prog-rock versie van Iron Maiden's Bruce Dickinson.

Wie naar het tourschema van Birth of Joy kijkt zal begrijpen waar de naam van hun nieuwe album vandaan komt: je moet wel een geobsedeerde Hyper Focus hebben om drie maanden lang zowat onafgebroken live te spelen. Het NRC heeft ze niet voor niets bestempeld tot ‘hardstwerkende rockband van Nederland’. De nieuwe tour begon in februari in een uitverkocht Paradiso Noord waarna de band Frankrijk, België, Duitsland, Tsjechië, Oostenrijk en Zwitserland aandeed. Het is vooral in het buitenland waar Birth of Joy succes scoort. De zalen zijn vaak afgeladen vol en het publiek gepassioneerd. Zanger Kevin Stunnenberg heeft zelf een blog bijgehouden over deze turbulente periode. Fijn leesvoer over het turbulente rock ’n roll-leven anno 2018.

Of het aan het volle tourschema lag of aan het timide Verapubliek (dat doorgaans toch een stuk onstuimiger is) is moeilijk te zeggen, maar de extase die Birth of Joy doorgaans in Groningen aanwakkert was deze keer ver te zoeken. Zelf heeft de band de lat natuurlijk erg gehoogd gelegd met de vele legendarische avonden in de afgelopen jaren. Dit keer begint het trio na wat pseudo-mysterieuze intromuziek met Join the Game, wat tevens het eerste nummer op de nieuwe plaat is. Stunnenberg staat zelfverzekerd en charismatisch op het podium rond te dansen terwijl drummer Bob Hogenelst en toetsenist Gertjan Gutman vanaf het eerste moment in een trance-staat hun instrumenten bespelen.

Hyper Focus is een prima toevoeging op het oeuvre van de band en het is te horen dat er met veel precisie is gewerkt aan het album. Het heeft een duidelijke structuur, hoewel er ook een experimentele aanpak is geweest wat betreft de inhoud en dat is terug te horen in het optreden. Birth of Joy gaat meer symfonisch te werk dan we gewend zijn, met veel intermezzo’s en non-conforme muziekpartijen. Join the Game en Sypdorkat tonen aan dat Birth of Joy in staat is langere, complexe nummers met overtuiging te spelen. Onbegrensd staan de drie hartstochtelijk een solide set te spelen, maar echt overtuigen doet het niet. Vooral het eerste deel is toch zeker eenvormig te noemen. De meer doortastende, ongetemde stukken zoals Let it slide doen het gewoon het beste voor een livepubliek als dat in Vera, wat zich er uiteindelijk niet van liet weerhouden te moshpitten.

In het laatste deel van de set worden krachtpatsers als The Sound en Three Day Road het ijzersterke Prisoner album uit 2012 nog uit de kast getrokken, wat de matige eerste helft een beetje goed maakt. Toch gaan de meeste Groningse liefhebbers van de band niet voldaan naar huis. Birth of Joy’s optreden was zeker niet matig te noemen – de drie ex-Herman Brood Academiestudenten blijven muzikanten van de bovenste plank –  wat ze op Hyper Focus ook weer laten zien. Maar die dwaze, meeslepende atmosfeer bij het typische Birth of Joy show was niet aanwezig. Misschien was de avond in Vera de nasleep van een zware tour. Misschien was het Mother’s Cake dat eigenlijk de show stal. Misschien waren de verwachtingen te hoog. Hoe het ook zij, Birth of Joy zal haar reputatie als fenomenale live-band niet hebben verloren na donderavond, en het staat vast dat zulke avonden in de nabije toekomst weer herhaald zullen worden.