De Messen, de formatie rondom Groningens eigen Eva Waterbolk, treedt in de container aan in een zomers decor. Onder een parasolletje staan ze te spelen, alsof ze de warmte willen forceren. Het lukt ze al met het eerste nummer, een dartel liedje over kruisbestuiving. Eva zingt het met verve, met een stem die steeds net niet helemaal zuiver is, maar juist daarom zo fijn klinkt. Het gitaargeluid van Wyno Bruinsma trilt als zinderende zomerlucht boven het asfalt. Het publiek komt meteen in beweging; in de container wordt het al aardig warm.
Zul je altijd zien. Na de zonnigste en droogste zomer sinds 1976 regent het sinds Noorderzon 2018 van start is gegaan regelmatig pijpenstelen. En echt heet wil het ook niet meer worden. Of toch wel? In de Vera-container aan de Leliesingel begint de temperatuur vanaf half acht plots rap te stijgen. Op dat moment gaat namelijk het optreden van De Messen van start, en die hebben blijkbaar mooi weer besteld.
©
Harold Zijp / HZ
Het openingsnummer is een knaller, en de band weigert hierna in herhaling te vallen. Sterker nog: er wordt geen nummer gespeeld dat op het vorige lijkt. Nadat het ietwat zwaarmoedige tweede nummer voor een buitje lijkt te zorgen, weten De Messen meteen weer warm te draaien met het jazzy Tatoeageman. Hierna volgen nog een lied met een soort semi-stonerriff en een Nederlandstalige cover van Lou Reeds Vicious. Veel variatie dus, en elk nummer ook nog goed gespeeld; deze messen snijden aan alle kanten. Goeie band, leuke band. Meer van De Messen alstublieft!
©
Harold Zijp / HZ
Dan snel door naar de cooling-down op podium Plataan, verzorgd door Dia del Mercado. Het podium achter de muziekkoepel is vanaf dit jaar iets moeilijker te bereiken, waardoor het wat rustiger is. Een omstandigheid die overigens prima aansluit bij de deinende prairiemuziek van het kwartet rond veteraan Ruud Slingerland. De sympathieke Slingerland, al sinds de jaren negentig actief in de Groninger muziekscene, zingt ingetogen en oogt alsof hij er plezier in heeft. Hij kan er zelf om lachen als hij het begin van een nummer verprutst en opnieuw moet beginnen. De lol straalt af op de muziek, deze Groningse Americana klinkt namelijk uitstekend.
Gitarist Rudy gaat uiterst behendig te werk met de slide en soms zet Slingerland zelf ook eventjes aan met een galmende mini-solo, op zijn akoestische gitaar nota bene. Altijd kalmeert de boel dan echter meteen weer. Dit houdt de muziek spannend, zeker omdat Dia del Mercado niet aan uitgekauwde couplet-refreinstructuurtjes doet. De nummers zijn meer verhaaltjes, die zich steeds ontvouwen zonder dat je weet waar het nu weer heen zal gaan. Wanneer Slingerland het nummer Certainly I Smile aankondigt, vertelt hij: “Dit lied gaat over de avond. Eigenlijk gaat het over veel meer, maar ach”. Zo komt het ook over. En het is met Dia del Mercado zelf net zo. De sound van de band is best uniek en Slingerland en consorten kunnen ermee ongetwijfeld ook een grotere ruimte stil krijgen. Vanavond blijft het echter kleinschalig en rustig, maar ach.
©
Harold Zijp / HZ