In Vera is het langzaam binnengedruppelde publiek klaar voor het optreden van Yasmine. De avond is nog jong en er hangt een relaxte sfeer. Als de drie jonge muzikanten hun harde garagerock inzetten klinkt het prima, maar de zang zou wel wat frisser en melodieuzer kunnen. Ook de uitspraak kan beter, want de teksten zijn, mede door het geweld van alle amps, onverstaanbaar. Tussen de bandleden onderling is er weinig interactie, maar de drummer geniet duidelijk van het optreden. De zanger vraagt of iedereen iets naar voren zou willen komen wanneer de band hun single Chocolate Fingers gaat spelen. “De single staat op internet en op de EP”, zegt de zanger. De liedjes zitten ritmisch goed in elkaar, het handelsmerk van de band lijkt het wisselen van tempo binnen de nummers. Het volgende liedje heeft een relaxter tempo en klinkt rustiger, maar de coupletten vallen in het niet door de kracht waarmee het refrein gespeeld wordt. Het optreden eindigt ludiek in een dronkemansrit met een bijbehorende bak herrie en uit de toon en maat vallende gitaar en drum. Verder zit het nummer vol vrolijke popmuziek zonder al te veel gesproken nonsens tussendoor.
Op donderdag 5 oktober vindt het jaarlijkse, gratis, rondreizende muziekfestival Popronde weer plaats in Groningen. Meer dan veertig nieuwe acts laten op verschillende locaties in de stad horen wat ze in huis hebben. Zo’n beetje alle muziekgenres passeren de revue in onder andere Vera, het Pakhuis en Brouwerij Martinus. In deze recensie een verslag van de optredens van Yasmine, Dawn Brothers, Mexican Surf, Dakota, The Hazzah, Kief en Fata Boom.
Garage in Vera
Strakke Americana uit Rotterdam
De vier mannen van Dawn Brothers laten in Block & Barrels strakke rock en Americana horen. Het klinkt melodieus en catchy en vooral de keyboards geven de muziek een swingend tintje. De twee- en driestemmige zang klinkt goed, de gitaarsolo's glijden gemakkelijk uit de vingers. Daarmee vermaken ze zeker het publiek, dat met een biertje in de hand swingend staat mee te genieten. Sommige nummers klinken makkelijk en relaxed, als een soort mix van Dire Straits en The Eagles. De muzikant achter de keyboards laat indrukwekkende intro’s en solo’s horen die doen denken aan de psychedelische rock van Jefferson Airplane. De jonge Rotterdamse muzikanten gaan op in de muziek. Geen enkel instrument overheerst: de Dawson Brothers weten te doseren en zo hoort het. Deze band is in muzikale topvorm en er daarom eentje om in de gaten te houden.
Onverstaanbare herrie van Mexican Surf
De band Mexican Surf laat een paar straten verderop een heel ander geluid horen. Het garagerockachtige Stuck zorgt samen met de andere nummers voor een lawaaiig optreden. De zanger in korte broek en wit t-shirt kruipt geregeld tussen het publiek, dat enigszins twijfelachtig in de stemming probeert te komen. De vier bandleden laten keiharde surf horen met af en toe een mooie intro. Als de zanger met een tamboerijn zwaait lijkt hij minder recalcitrant dan wanneer hij in de Warhol onverstaanbare teksten schreeuwend de steigers beklimt, de trap af loopt, of voor het podium gaat liggen. Af en toe slaakt hij oerkreten, bij sommige nummers zet de drummer knap de versnelling in en af en toe is er een interessante gitaarsolo te horen. En dan is het na wat zelfpromotie voor het fraaie thuisfront Oss alweer tijd voor het volgende optreden.
Dakota’s dromerige popmuziek
Dakota laat in het Concerthuis dansbare, melodieuze popmuziek horen. De vier jonge meiden zingen zuiver en vierstemmig. Er is onderling contact tussen de bandleden; er wordt zelfs gedanst op het podium. Het zijn vooral serieuze liedjes met een mooie sound. Heel vernieuwend is het niet, maar het klinkt goed. Af en toe hoor je experimentele stukken met zang à la Heather Nova. Ook de gitaarsolo's liggen prettig in het gehoor en de band gaat ook de lastigere ritmes niet uit de weg. Het optreden zou iets strakker kunnen, het is af en toe geen geheel. Maar het publiek is even weg van het nieuwe nummer Silver Tone als van de ritmisch en dromerig klinkende alternatieve popliedjes.
Ruig werk uit Den Haag
De Haagse rockers van The Hazzah vullen de crypte van Vera met hun surfrock en vallen in de smaak. De wavy sound van het rockorgel is wat de eerste helft van de set tekent. Dit deel is dan nog betrekkelijk gemoedelijk en kalmpjes. Het potentieel van The Hazzah ligt hem echter meer in het ruigere werk. Wanneer de organist ook bedreven blijkt in het spelen van de gitaar, ongeveer halverwege de set, begint het optreden echt los te komen. De Hagenezen domineren het optreden met hun vuige garagerock, waar dus de echte kracht ligt van de band.
Psychedelische garagerock in Het Pakhuis
Het genre dat KIEFF speelt valt te omschrijven als psychedelische garagerock. De matige opkomst in het Pakhuis staat in contrast met de kwaliteit van het optreden van KIEFF. De jonge gasten uit Leiden zetten namelijk echt een dijk van een show neer. Deze Star Wars-fans nemen het publiek mee naar hogere sferen met lange nummers en trippende gitaarsolo’s. Verder tonen de bandleden zich van hun beste kant wanneer ze hun overgebleven pizza delen met het publiek. Zouden meer artiesten moeten doen. De harde psychedelische garagerock doet het erg goed bij het publiek. Hoe KIEFF het optreden in stijl afsluit (ze leggen hun instrumenten op de grond en gebruiken vervormde speakergeluiden als muziek) is absoluut een indicatie om deze Leidenaren goed in de gaten te houden de aankomende tijd.
Excentrieke elektropop
Het optreden van het elektrohiphoptrio Fata Boom is op z’n minst excentriek te noemen. Bij opkomst merkt iedereen in de Grote Zaal van Vera dat dit niet het zoveelste rockconcertje zal worden. En een uniek optreden zou het zeker worden. Fata Booms muziek valt te vergelijken met de rapgroep Die Antwoord, maar qua stijl zijn ze uniek. Zanger Jack Credit is gekleed in een weinig verhullend verkeersregelaarspakje en is fabuleus opgemaakt. De leadzangeres, die juist anoniem wil blijven, gaat verhuld onder een prachtig glittermasker.
Naast een bijzondere verschijning is Fata Boom ook gewoon erg tof om naar te luisteren. De combinatie tussen elektropop en hiphop is niet per se iets revolutionairs, maar is zeker verfrissend na een hele avond vol bandmuziek. Gelijk vanaf het eerste nummer is de zaal in beweging, iedereen staat met een glimlach op het gezicht aangezien de allure van Fata Boom bijna onwerkelijk is. Feit is wel dat dit niet ieders kop thee is; de stijl spreekt niet per definitie een groot publiek aan. En helaas vindt een triest figuur in het publiek het nodig iedereen te laten merken dat dit niet zijn ding is. Maar Fata Boom is grensverleggend, zoals muziek altijd al grenzen van het gangbare omver heeft getrapt. Fata Boom verbaast, breekt de norm, en geeft het beste optreden van de Popronde.