Dan heb je plots de nieuwste EP van een band genaamd Intentions voor je. Wij kenden deze band nog niet en de geheimzinnige cover van de plaat, genaamd Foreign Affairs, roept meer vragen op dan hij beantwoordt. Dat maakt onze redactie nieuwsgierig. Tijd voor een luisterbeurt om te achterhalen wat voor vlees we in de kuip hebben.

Een korte zoektocht naar de identiteit van de band levert een mysterieus ‘vertrouwelijk’ document op, te vinden op de website van Intentions. We lezen dat de groep zijn debuut uitbracht in 2009, hetzelfde jaar waarin Nederland de Toppers naar het Eurovisie songfestival stuurde. De twee groepen hebben verder niks met elkaar te maken, maar waar de Toppers na hun debuut altijd in de schijnwerpers zijn blijven staan, werd van Intentions hierna weinig meer vernomen. De bron op de website van Intentions vermeldt echter dat de band weer actiever aan het worden is. Foreign Affairs is het voorproefje van Hitman, een album dat nog moet verschijnen.

Openingsnummer Over The Edge start met een kunstige gitaarriff. Al snel wordt het lied duisterder en zowel qua muziek als thema zwaar. We weten vrij weinig van de band, maar teksten als “It’s just a carrot on a stick, you’ll be in charge of the carrots, leave the stick to the government”, laten doorschemeren dat de groep het niet eens is met de politiek van dit moment. De melancholieke, tweestemmige zang in het nummer doet vaag denken aan Alice in Chains, en dat is erg positief. Helaas komt Over The Edge nergens echt lekker op gang, het geheel strompelt voort en wordt nooit echt spannend. Iets meer lef, of een klein rauw randje zou het nummer al een stuk leuker kunnen maken. Nu klinkt het geheel te gepolijst, of liever: statisch.

De overige twee nummers op de plaat beslaan samen zo’n zeventien minuten, en dat belooft wat. The Train begint kalm om na een minuutje over te gaan in een onheilspellend couplet, eentje die in je hoofd blijft spoken en je achtervolgt. Het nummer is sfeervoller dan Over The Edge en klinkt completer. Zo haalt de rustige bridge de spanning en dreiging uit het nummer, waardoor je totaal overdonderd wordt door het heftige slotstuk. Een aangename verrassing dus. Het intro van Changes begint dan weer een stuk minder boeiend. We horen de zachte, sprekende vrouwenstem die we in de vorige twee nummers ook hoorden. Changes is zoetsappiger dan de rest van de plaat, maar neemt tegen het einde toe in intensiteit. Een echte climax blijft uit, waardoor je met een onbevredigd gevoel blijft zitten.

De 22 minuten die Foreign Affairs lang is, blijken helaas te lang om de aandacht er volledig bij te kunnen houden. De EP kent een paar leuke momenten, The Train voorop, maar mist net dat beetje lef om écht interessant te blijven. We mogen hopen dat de nog te verschijnen plaat Hitman een paar enorme verrassingen in petto heeft, anders is hij de moeite hoogstwaarschijnlijk niet waard.