De drietallige band Shellac uit Chicago hamert onder aanvoering van Steve Albini primaire noiserock de grote zaal van Vera in. Rock uitgekleed tot op het bot, wars van conventies. Een overtuigende set met af en toe een kwinkslag schettert het de zaal in: “I'm a plane!”. Het alleraardigste bandje Decibelles uit het Franse Lyon verzorgt het voorprogramma met onstuimige powerpop, waarbij met name zangeres en gitarist Sabrina Duval en drummer Fanny Bouland zich laten gelden.

Decibelles

Decibelles maakt muziek in een klassieke bezetting van bas, drum en gitaar. Het trio zet onstuimige powerpop neer, waarbij met name zangeres en gitarist Sabrina Duval en drummer Fanny Bouland zich laten gelden. De zang van beiden is op het hysterische af, in hun spel tonen ze spierballen. Een mooi contrast: drie frêle Françaises, tekeergaand als bootwerkers.

Shellac
Haaks op de melodieën van Decibelles staat de asymmetrische signatuur van Shellac. De formatie, met Steve Albini als gitaarspelende blikvanger, leunt al 25 jaar zwaar op ritmes. Dat vergt kunde, want hoe basaal de muziek mag klinken: de heren weten goed wat ze doen. Albini, bassist Bob Weston en drummer Todd Trainer zijn meesters in uitgeklede noise, balancerend op de rand van het ontoegankelijke. Trainer blijkt daarin de metronoom, de spil die het tempo bewaakt. Het zijn de primitieve drumpartijen die het idioom van Shellac bepalen. In de opmaat naar Steady As She Goes geven zijn bandmaten Albini en Weston hem de eer die hem toekomt. Zij duiken demonstratief weg achter de speakers om vervolgens na de krachttoer van de drummer te voorschijn te komen en vol gas door te pakken.

Steve Albini - Shellac

Reprise

De klappen zijn raak, de akkoorden zijn krachtig: Shellac heeft er zin in. Het bescheiden repertoire van de band, die vijf platen uitbracht in 25 jaar, blijkt voldoende te zijn voor een uitgebreide set. Het gitaargeweld dwingt Albini meerdere keren om z'n instrument te reviseren. In de intermezzo's komt het vragenrondje van bassist Weston sympathiek over, maar wacht eens... het spontane zaalinterview deed hij acht jaar geleden ook al. Shellac revisited, zullen we maar zeggen. Het is een kniesoor die daarover valt, de stemming op en voor het podium is goed en dat komt met name door de puike vorm waarin de band zich bevindt.

Wars van conventies
En zo gaat dat meer: op de muziek valt niets af te dingen: de punkrockers zijn wars van conventies en eigengereid. Het levert hilarische momenten op. Het intro van Wingwalker bijvoorbeeld, waarin Albini een verhaal over een triootje besluit met de puberale woorden: “I'm a plane!” Het epische End Of Radio is muzikaal gezien één van de hoogtepunten van de avond. Terwijl de alarmerende baslijn voort dreunt, sleutelt Trainer zijn drumkit uit elkaar en stopt Albini zijn gitaar veilig weg in de koffer. En dan besluit ook Weston dat het mooi geweest is.

Shellac

Decibelles

Decibelles

Decibelles

Shellac

Steve Albini - Shellac