Dan is de beurt aan Dollkraut. Versterkt door een bassist en een drummer, laat Pinkert zijn nieuwe werk horen. De lo-fi minimal wave komt op deze manier nog beter uit de verf dan op het album. De voor het genre typische synthesizer is net als bij Frankfurd de basis van de nummers. Sterke drums en Latijns-Amerikaanse ritmes zetten het geheel zoveel kracht bij dat het achttien man tellende publiek de verleiding niet kan weerstaan om de lege ruimtes op te vullen met gedans.
Anders dan de aaneengesloten soundscape van Frankfurd bestaat Dollkrauts muziek uit losse nummers, welke aan elkaar gepraat worden door de frontman, die veel lol heeft in het echo-effect in de mic. De korte nummers maken het geheel meer poppy en hierdoor heel geschikt voor een breed publiek. De muzikale act gaat gepaard met het tonen van minimalistische, psychedelic-achtige filmpjes, passed bij de trip vibe van de muziek.
Het abrupte einde van het laatste nummer doet het publiek ontwaken, en laat deze realiseren dat wat voor een paar uur werkelijkheid was, veranderd is in een herinnering. Een mooie herinnering aan een goede performance van Dollkraut.
