Het jaar 2017 in hoogtepunten Het jaar 2017 in hoogtepunten

Het afgelopen jaar heb ik veel verschillende acts voorbij zien komen. Eén ervan staat voor mij met stip op nummer één: het optreden van Orange Skyline in een uitverkocht Vera. Een tikkie over the top in een glitterjasje, maar in het geheel klopte het. De heren weten hoe ze het publiek moeten bedienen en zetten echt een sterke performance neer. Dit gecombineerd met goed in elkaar zittende funky synthpopnummers, met hier en daar een knipoog naar basloopjes en riffjes van Daft Punk, maakte het een compleet optreden. Met in de maanden na Vera een radioperformance bij Giel Beelen op Veronica en een optreden bij 3FM Serious Request, is de band nu op weg om een groter publiek voor zich te winnen.

Om maar even met een smakeloos cliché te beginnen: 2017 was een jaar vol hoogtepunten op muziekgebied. Wij mogen in het Noorden met z’n allen toch maar dankbaar zijn dat er altijd weer zo’n sloot topartiesten speciaal voor ons boertjes helemaal naar de periferie zeult. Dus bij deze: bedankt!

Toch staken er twee shows bovenuit dit jaar, beide in Simplon, beide in mei. Beide voor mij ook de vleesgeworden nostalgie trouwens. Ten eerste was daar Big Daddy Kane: eentje uit de reeks van ouwe hiphop-helden die Homebase met enige regelmaat naar de zaal haalt. De oude meester werd in zijn hoogtijdagen al door mede-rapsterren geroemd om zijn fabelachtige techniek en podiumprésènce. Anno 2017 springt Kane er met deze zaken nog altijd uit. Hij is steengoed en straalt op 48-jarige leeftijd ook gewoon nog meer energie uit dan menig jonkie. Het publiek ging terecht uit de collectieve plaat: de old school hiphop uit het New York van de jaren negentig bleek nog springlevend. Terwijl we ons aan dit relikwie uit die tijd vergaapten was het heel eventjes of waren we er zelf bij.

Over relikwieën gesproken: diezelfde maand maakte Hausmagger zijn opwachting aan het Boterdiep. Met frontman Theo Wesselo, als helft van het duo Rembo en Rembo een grote jeugdheld van mij, aan het roer. De opkomst was aan de lage kant. Ik ging er met een leuke groep vrienden heen en we vormden zo ongeveer een kwart van de aanwezigen. Het bleek de sfeer echter niet te deren. Wesselo is sowieso een vrij onorthodox figuur, maar een optreden dat steeds onderbroken wordt om moppen te vertellen, zakjes chips in het publiek te gooien en gore opmerkingen tegen de eerste rij te maken, dat zie je nergens.

In het jaar 2017 heb ik weer heel wat mooie, memorabele acts voorbij zien komen. Zo was ik bij optredens van Lee ‘Scratch’ Perry en UK Subs, beide te classificeren als levende legendes (of fossielen). Ook Hausmagger heb ik mee mogen maken: knettergek, hilarisch, maar tegelijkertijd briljant.

De beste show die ik dit jaar mocht aanschouwen vond echter al vroeg in het jaar plaats, tijdens een met sneeuw overgoten avondje Eurosonic. Het uit België afkomstige trio Brutus, onder strenge leiding van zangeres/drummer Stefanie Mannaerts, mocht aantreden in De Etage en produceerde daar een bak lawaai die me de rest van het jaar is bijgebleven. Alle volumeknoppen op stand 11, en rammen maar. Ik wist werkelijk niet dat er zoveel geluid in zo’n klein zaaltje past.