#NZON17 Dag 5: Daphne Messelink, Courtney Marie Andrews en Marlene Bakker #NZON17 Dag 5: Daphne Messelink, Courtney Marie Andrews en Marlene Bakker

Een paar piano-akkoorden openen de set van Daphne Messelink. Ze dankt haar plek op Podium Plataan aan het winnen van USVA's singer-songwriterwedstrijd Nootuitgang eerder dit jaar. Het kleine podium in tentvorm creëert een huiskamersfeer die goed past bij Messelinks muziek. Een grote huiskamer, dat wel, want het publiek telt al snel ruim zeventig man.

Melancholische melodieën en teksten staan aan de basis van de liedjes. Veranderingen in dynamiek en tempo voegen iets meer spanning toe aan het voortkabbelende programma. Ze weet de toeschouwers met haar kleine liedjes tot stilte te manen. Messelinks sterkste kant komt tot bloei wanneer ze schakelt van borststem naar kopstem, iets wat haar makkelijk af lijkt te gaan. Dit komt tot uiting in het laatste nummer What We Don’t See, dat gaat over haar opgedane ervaringen als hulpverlener in een vluchtelingenkamp. Het nummer eindigt in mineur, wat goed past bij de algehele melancholische setting.

De sfeervolle Spiegeltent staat gezellig vol. Een rood schijnsel hult de ruimte in kunstmatige schemering, een grote discobal als de volle maan hangend in de nok. Iets over negenen worden de lichten gedoofd en een viertal silhouetten betreedt het podium. Vervolgens beklimt een klein meisje de planken met een, naar verhouding, enorme gitaar in haar korte armen. “Hi, I’m Courtney Marie Andrews”, zegt ze.

Meer hoeft er eigenlijk ook niet gezegd te worden. Courtney’s muziek spreekt voor zich. Beter gezegd: ze laat de muziek voor zich spreken. Wie zijn ogen sluit, waant zich vanavond op de eindeloze wegen van het midwesten, zoekend naar de afslag richting het geluk dat maar nooit dichterbij schijnt te komen. De melancholiek druipt ervan af. Wanneer ze “It’s a long way back to you” zingt zou je haar aan de borst willen drukken en haar vertellen dat het allemaal goed komt.

In de loop van de show wordt de muziek steeds intiemer. Na een paar nummers verlaat de drummer het podium, waarna de rest van de band volgt. Schaduwen dansen als een bladerdak over de nok van de tent en Andrews’ stem lijkt enkel dichterbij te komen. Veel van die liedjes komen overigens van haar aankomende nieuwe plaat, die zo te horen erg de moeite waard wordt. Wat heet, het publiek wordt vanavond zelfs verwend met twee sterke nummers die ze nog nooit eerder live speelde.

Andrews vertelt dat ze al tien jaar naar Europa komt om te zingen, en dat hoor je. Country-rotten als Elyza Gylkison en Emmylou Harris doen dit niet beter. Als ze in haar eentje smartelijk staat te zingen over de politieke toestand in de VS is de Spiegeltent muisstil; men lijkt zijn adem te houden. Maar nog voordat het optreden de kans krijgt gezapig te worden, keert de band terug en sluit het vijftal de set wat meer up-tempo en zelfs voorzichtig dansbaar af. Het levert Andrews een daverend applaus op, en geheel verdiend. Des te sympathieker dus dat ze zelfs nog even terugkomt om Rough Around The Edges te zingen, het derde primeurtje van de avond. Wat wil je als luisteraar nog meer? Nou, misschien nog wel wat meer Courtney Marie Andrews. "Thanks for packin’ in like sardines tonight", zegt ze nog. We zouden het zo weer doen.

Slechts versterkt door een gitarist en een toetsenist brengt Marlene Bakker op Podium Op Zuid met haar songs een ode aan de Grunneger Toal. Meer heeft ze ook niet nodig: haar warme, soulvolle stemgeluid brengt de haast poëtisch klinkende dialectpopteksten op zo’n manier dat je het echt gelooft. Niet de zangacrobatiek, maar het verhalen vertellen staat voorop. Dit, gecombineerd met het Gronings, vormt een gouden duo. Wondern Van Mien Stee, een variatie op Adele’s Hometown Glory, is hier een goed voorbeeld van: een klein, gevoelig nummer dat om de lyrics draait. Dat Bakker al naam heeft weten te maken binnen de Groninger muziekscene wordt onderstreept wanneer Edwin Jongedijk de bühne betreedt om samen met Bakker hun vorig jaar uitgebrachte duet Òfschaaid te zingen.

Het programma wordt afgesloten met Hai Hai, een poppy meezingnummer dat blijft hangen. Zo aan het einde van de avond zingt een enkeling wat mee, een ander waagt wat danspasjes. Bakkers optreden wakkert nieuwsgierigheid aan naar haar in het najaar uit te komen debuutalbum, een album waarvan het toegestroomde publiek vanavond een voorproefje heeft mogen horen.