Blue Eskimo maakt snel naam in Groningen. Voor een groep die in mei zijn eerste optreden speelde op het Melodica Festival is deze de afgelopen maanden regelmatig te zien geweest. Nu staat de act op de eerste zaterdag van Noorderzon. Hebben de extra maanden podiumervaring hun vruchten afgeworpen?

De hele middag stortregent het al, maar vlak voor de band het podium betreedt, breekt toch de zon door. Het zit goed vol voor Podium Plataan, zeker voor zo’n natte dag. Veel interesse dus voor Blue Eskimo, dat vandaag als trio op de bühne staat. De versterking bestaat uit de vader van Suze, Leon Commandeur, op banjo en zang, ook wel bekend van bluegrassband Howling and the Moon.

De keuze voor deze formatie betaalt zich al uit in het eerste nummer. Met een extra instrument is er meer ruimte voor muzikale intermezzo’s, wat meer dynamiek toevoegt aan de klassieke folk van Blue Eskimo. Dochter Commandeur lijkt zekerder te zijn in haar rol als zangeres, nonchalant maar met een strakke timing.

Als er een nummer van Howling and the Moon gespeeld wordt, zijn vergelijkingen met bands als de Carter Family nooit ver weg. In de traditie van de echte family singers wordt er ongedwongen samen gemusiceerd. Die ontspannen sfeer op het podium zorgt echter niet voor slordigheidjes of een gevoel van exclusiviteit. De band verliest nooit de connectie met het publiek, dat de hele set doodstil toeluistert.

Sprekend is dat het minste nummer van de set een cover is. Niet dat het nummer van Gregory Alan Isakov slecht gespeeld wordt, integendeel, maar het eigen werk weet veel meer te overtuigen. Dit heeft grotendeels te maken met het feit dat in een cover niet alle potentie van het trio benut wordt. In de eigen nummers vult iedereen elkaar perfect aan, zowel qua meerstemmige zang als instrumentaal.

Naarmate het einde van het optreden in zicht komt, krijgt de band het lastig. Een vergeten instrumentenwissel en het licht dat uitvalt, brengen de drie wat van hun stuk. Dapper werken ze zich door laatste nummer The Seed heen, maar de connectie onderling is zoek. Het is het enige smetje op een verder vlekkeloos optreden, waarin Blue Eskimo wederom laat zien dat we in de toekomst nog veel meer moois van de muzikanten kunnen verwachten.