Bij het horen over een albumreleaseparty krijgt 3voor12 Groningen ogen op steeltjes. Zaterdag presenteerde Electropoëzie het album Voor De Moord in een volgeladen Vera Kelderbar. Een album is al mooi, maar zo'n extravagant duo wil je eigenlijk ook live zien. De rest van het publiek denkt er vanavond ook zo over: de altijd zo gezellige Kelderbar is namelijk vrij van geroezemoes.

Electropoëzie

Wellicht komt dat omdat het publiek een beetje bang is. De Ridderbaas draagt namelijk een gedateerd joggingpak, Hans Hoeverloo een uniform. De gewaagde kledingkeuze is niet het enige verrassingselement: al snel maken we kennis met gastzangeres ‘Miss Gucci Chocolatty’ en gitarist Berend Rombouts. Electropoëzie is niet vies van publieksparticipatie en dwingt het publiek mee te zingen. Tijdens het nummer Alfabet wordt bijvoorbeeld de alfabetische kennis van de voorste rij getoetst: Hoeverloo voert de druk op door per letter zijn microfoon recht onder de snavels van een toeschouwer te drukken. Gelukkig is daar ‘Miss Gucci Chocolatty’ weer. Ditmaal neemt ze de rol van onderwijsassistente op zich: met letterkaartjes frist ze onze kennis weer op.

© Jan Westerhof

De muzikale invloeden zijn divers. Het tweetal schakelt zonder haperingen van kindermuziek naar hiphop, vervolgens door naar techno met tussendoor een vleugje psychedelica. Electropoëzie is op zijn sterkst bij de opgefokte jaren tachtig discotracks. Het toetsenwerk van De Ridderbaas is snel en catchy. De samples klinken lekker oldschool, wat er samen met de dubieuze akoestiek van de Kelderbar voor zorgt dat de typische, plakkerige sound van dertig jaar geleden moeiteloos geëvenaard wordt. Het feest is compleet wanneer De Ridderbaas de autotune opengooit. Is dit muziek of is dit kleinkunst? Waarschijnlijk beide, overtuigen weet het in ieder geval wel.

© Jan Westerhof

De absurdistische toon wordt ook in de teksten voortgezet. Electropoëzie zingt onder andere over olifanten, filosofie en het geloof. Zware onderwerpen, maar niet voor Electropoëzie. Electropoëzie poneert geen mening en hanteert ook geen dogma’s. Electropoëzie laat je slechts denken over deze onderwerpen, als je al iets van de teksten begrepen hebt. De set eindigt met een cover van Peer Mullens, maker van de eerste en vooralsnog enige Nederlandse seks-elpee. Er komt geen toegift meer. Electropoëzie stopt, letterlijk en figuurlijk, op het hoogtepunt.

© Jan Westerhof