Uhgah? Wugah! is niet voor tere zieltjes Uhgah? Wugah! is niet voor tere zieltjes

Dan is het tijd voor de hoofdmoot. De doop van The Lighter Side Of Global Warming, het tweede album van Uhgah? Wugah!. In de aanloop naar de presentatie heeft de band het al aangekondigd: “We gaan er altijd met gestrekt been in.” De albumpresentatie vormt daarop geen uitzondering. Conspiratio Infinita, de sterke openingstrack waarbij de dubbele basdrums je om de oren vliegen, blijkt ook live de toon te zetten. 'Hadden we uw aandacht nog niet? Dan hebben we die nu.' Wat volgt zijn een paar oude nummers (“Om er in te komen,” legt zanger/ gitarist Martijn Wassenaar uit). Daarna wordt de plaat vakkundig afgewerkt. Het is een diverse set, zoals de plaat meerdere kanten van de band laat zien. Maynard (you're on!) is genadeloze trash, Brutally In Blue is rock-'n-roll in de hoogste versnelling, Uhgah? Wugah! is zompig en bij het aanvankelijk kalme Unavailable At Heart zit het gif in de staart. Met de rest van het vlijmscherpe materiaal zit het ook wel snor. Dat vraagt vanzelfsprekend om een toegift - die kon niet uitblijven. Het dozijn nummers van de plaat is al gespeeld, dus wat doe je dan? Gelukkig vallen de jongens niet in herhaling en putten ze uit hun titelloze debuut met Bad Ass Fashionista. Kon minder, zeggen we dan. 

De muziek van Uhgah? Wugah! is snel, spijkerhard en venijnig. Een gemene cocktail van technische vaardigheid en groove, geserveerd in een no-nonsense houding. Bij deze band zie je geen poses en geen theater. De grimas die Reinee Huizinga toont vanachter zijn drumstel is gemeend, de beweeglijke houding van Jurjen Kah hoort bij zijn dynamische basspel. Het is ontwapenend en vurig. De energie die de band het publiek geeft, krijgt ze vanavond dubbel en dwars terug. Gedurende de set permitteert Wassenaar zich meerdere keren een vuist in de lucht, maar kijkt daarbij bescheiden naar beneden, alsof hij overdonderd is door de bijval uit de volle zaal. Tja, dat heb je als je het mensen naar de zin maakt. Wen er maar aan.

De bandleden zien zelf de relativiteit van alles wel in. “Het is maar muziek,” heeft Wassenaar al eens toegegeven. Dat mag zijn, maar de band zal zich niet bochten wringen voor de gunst van het publiek. Uhgah? Wugah! is een primitief beest dat zich slechts laat leiden door het eigen instinct. Een driekoppig monster dat een oerdrift weet te vermommen in technische hoogstandjes van een minuut of vier. Zo slaat in Vera uiteindelijk de vlam in de pan.