Willie Darktrousers & de Splinters is vanavond als voorprogramma gerekruteerd. Op het eerste gezicht lijkt het een wat vreemde combinatie. Wanneer we in een interview met Jaap van The Homesick echter lezen dat groepen als It Dockumer Lokaeltsje nog regelmatig op de platenspeler van de band belanden, is het eigenlijk heel logisch. De pompende garagefolk van Willie en consorten onderscheidt zich van de massa door de Nederlandse teksten en overdadig gebruik van autotune à la Bon Iver en Kanye West.
De autotune zorgt ervoor dat de band een hoog "love it or hate it“-gehalte heeft. Het vervreemdende effect is functioneel, maar begint zeker in de wat langere nummers op de zenuwen werken. Het gevoel dat het voor de band een gimmick is, laat daardoor niet echt los. Dit alles neemt niet weg dat de band een overtuigende set speelt en zeker wat zieltjes wint.
Na een succesvolle Popronde in 2015 en een aantal EP’s en singles komt de Friese post-punksensatie The Homesick met zijn eerste volledige plaat, Youth Hunt. Waar de band op eerdere releases al liet horen dat catchy liedjes prima samengaan met noisey gitaarspel, is dat geluid op de nieuwe plaat nog beter uitgewerkt. Krijgt de band dat geluid live ook voor elkaar?
The Homesick gaat wat minder soepel van start. De band komt op, maar er lijkt iets niet helemaal goed te gaan achter het drumstel. Na minutenlang geharrewar lijkt alles eindelijk te werken en gaat de band er met gestrekt been in met albumopener Half Aryan, een furieus nummer dat gelijk de toon voor de avond zet. Het tempo ligt hoog en het materiaal van de nieuwe plaat leent zich daar prima voor. Nummers als Gucci Gucci hebben pakkende gitaarlijntjes en doen het live erg goed.
Het is indrukwekkend hoe ontspannen de band op het podium staat. De ervaring die de bandleden opgedaan hebben in bands als Yuko Yuko, Korfbal en Rats On Rafts betaalt zich uit en de nummers worden zonder overdreven showmanschap loeistrak uitgevoerd. Ook de afwisseling in leadvocals tussen Elias Elgersma en Jaap van de Velde houdt de spanning erin.
Wanneer de set halverwege toch in lijkt te zakken, zetten de heren een finale in die er niet om liegt. De nummers zijn minder toegankelijk, maar worden met meer urgentie gespeeld dan op de plaat. Wanneer The Best Part Of Being Young Is Falling In Love With Jesus gespeeld wordt, komt de zaal pas echt in beweging en eindigt de band in een gierende outtro waarbij de gitaren tegen de versterkers gedrukt worden.
Toch duren ook dit soort momenten nooit te lang. Alles is in dienst van de muziek, en geouwehoerd wordt er weinig. Als afsluiter komt ouwetje Boys nog voorbij en dan is het abrupt klaar. "Dat was de toegift, tot zo bij de merchandise“, roept bassist Van de Velde nog in de microfoon terwijl de rest van de band al in de kleedkamer verdwijnt.
Op de 'toegift’ na heeft de band alleen maar nieuw materiaal gespeeld, en het publiek lijkt zich daar geen moment mee verveeld te hebben. The Homesick bewijst zich nogmaals als een van de meest eigenzinnige bands van Nederland en lijkt steeds beter te worden. Als Jezus na vanavond niet ook een beetje verliefd is op de Homesick weten wij het ook niet meer.