De avond begint goed. Journeymen Soundsystem brengt de zaal met wat dub-platen alvast in de juiste sferen, wat gezien de aanwezige wietdampen niet zo’n probleem is. Dan neemt Mad Professor het over. De producer, met wie Perry al sinds 1983 samenwerkt, legt wat fijne beats neer en kondigt dan de oude meester aan. En die komt; een klein, oud mannetje schuifelt het podium op, gekleed in een zilverkleurig jack en het hoofd getooid met een met een met spiegels volgeplakte pet. Spiegeltjes, buttons en slierten aluminiumfolie sieren verder de markante dub-veteraan. De fan zal er niet van opkijken. Al sinds jaar en dag dost Perry zich nogal extravagant uit en bovendien houdt hij zich veel bezig met spirituele heling en sjamanisme. Met een gouden Ankh in de hand spreekt hij een soort zegen uit over het publiek. “You happy? Enjoy life man.” Tot zover is “Scratch” precies wat je zou verwachten.
Lome dub
Maar goed, de muziek dan? Die valt eerlijk gezegd toch een beetje tegen. De beste man is 81, dat begrijpen wij ook wel. Het is alleen jammer dat je dat zo duidelijk merkt. Perry houdt zich de laatste jaren vooral bezig met lome dub, waar zijn vocalen met dikke echo’s overheen zweven. De flitsende stijl die in de vroegere reggae-jaren zo kenmerkend was voor Scratch en zijn band The Upsetters horen we al een tijdje niet meer. Op de plaat werkt die flitsende stijl prima en ook op het dit jaar verschenen album Science, Magic, Logic laat de oude meester zien het kunstje nog altijd te kunnen.