In de intieme setting van het mooie Theater Vier laat Loren Nine haar mooie zanggeluiden horen. Elle Harris in Kinky Kappers doet het ondertussen helemaal in haar eentje. Volle bak, lichte popmuziek, easy listening, jazzy. Schuchter en wat verlegen pakt ze de zaak in. Ingetogen zijn ook de americanaliedjes van Dusty Stray in de Hifi Klubben, die vooral indruk maakt wanneer hij zijn omnichord erbijpakt. Of Moon Moon Moon in de wat onprettge doorloop-locatie van de Lux, die zijn ingetogen dagboeknummers live knap naar volledige band vertaalt. Boeiende teksten ook, zoals zijn grappige reflectie op een Belle & Sebastian-concert waar hij niet het podium opdurfde. Niet iemand die we snel op de grote podia zullen zien, wel een aanrader voor liefhebbers van melancholische acts als Mark Kozelek en The Mountain Goats. Wie vervolgens naar de Lindenberg gaat voor Mr. Weazley ziet een ander uiterste. Als gewoonlijk laat het publiek zich weer makkelijk meeslepen met diens opzwepende afrobeat, met een hoofdrol voor de goed klinkende blaasinstrumenten. (KdJ, RO, EM)
Vorig jaar vonden we Wasserij De Witt al de leukste locatie. Nu mag onder meer Switch Bones er laten zien wat ze in huis hebben, met de drummer bijna tussen de wasmachines geklemd. De soundcheck loopt wat uit, de eerste vijf minuten zit het geluid nog niet helemaal lekker, maar daarna rocken ze de wastent plat. (KdJ)
Wat dat betreft vergelijkbaar met Jibber Jabber & The Jams later die avond in De Deut, waar het geluid ieder jaar weer 'een dingetje' is. Dit jaar staat dat geluid vooral knoeperhard, staat de bassiste de hele show buiten zicht van het publiek om het hoekje, maar doet de straight-forward rammelpunk goed zijn werk in de smalle kroeg. Goede zeventiger jaren punkriffs, prima wisselwerking van een charismatische frontman en de tweede stem van de bassiste, en tegen het eind nog een verrassend stukje King Crimson ertegenaan: snoeiharde en vermakelijke inluiding van de nacht. (RO)
Die nacht begint bijna iedereen met Karel in Merleyn. In juni stond Karel op Down The Rabbit Hole, waar hij in één klap een fenomeen werd: niet verwonderlijk dat Merleyn nu bommetjevol is. Slechts gewapend met zijn Iphone vol met synthpoptunes legt Karel de focus volledig op zijn stage performance. Hoewel stage... hij danst door de zaal, staat op de bar of iets anders waar hij op kan klimmen. Het enthousiasme straalt er van af en daardoor heeft hij het publiek vrijwel direct in zijn broekzak. Zijn ster is rijzende. (ED)
In Camelot staat Snow Coats uit Doetinchem achter in de zaak. Niemand kan er meer bij (of uit). De trouwe fanbase luistert naar de fijne indiefolkliedjes. Frontvrouw Anouk van der Kemp staat in de spotlights, terwijl de drummer volledig is weggestopt achter in de zaak. Jammer, maar een goede band kan ook onder die omstandigheden spelen. En dat kan de band zeker: Nederland gaat deze Popronde de Snow Coats ontdekken. (EM)