Popronde Nijmegen: een chaotisch overzicht van indrukken Popronde Nijmegen: een chaotisch overzicht van indrukken

The Howlin' speelt in Fingerz een prachtig intieme set, met onversterkte zang en een elektrische gitaar. Jammer dat de decibels van Certain Animals bij de buren er keihard overheen blazen. Dat heeft Jermain Bridgewater slim bekeken: die lokt mensen met djembes van buiten naar binnen, de Make My Day in. Met zijn mix van reggae en hiphop is hij de eerste die we vanavond het publiek in beweging zien krijgen. Ook dat is een vermelding waard.

Daar heeft The Avonden geen 'last' van in de Bibliotheek, waar nog snel wat stoeltjes worden bijgeschoven. Met zijn Nederlandstalige schetsen, zelden langer dan twee minuten, ontroert Marc van der Holst met ogenschijnlijk eenvoudige observaties als "ik vroeg me af of je mij ook zag / je keek wel mijn kant op / maar je leek dwars door me heen te kijken". Op de sterkste momenten heeft hij daarbij wat weg van een Nederlandstalige Lou Barlow, of een minder cynische Sun Kil Moon. 

Zo intiem zien we het eigenlijk maar weinig vanavond: gitaarbands voeren de boventoon. Bij het in thuisstad Breda al populaire March valt in De Onderbroek direct de sterke strot van Fleur van Zuilen op. Het songmateriaal is voor een groot deel afkomstig van hun vorig jaar verschenen debuut Stay Put. Nu ligt er bij het punkrockgenre altijd een bepaalde eenvormigheid op de loer, maar zolang de band met nummers als 'Such A Drag' op de proppen blijft komen, hoeft daarvoor bij March niet te worden gevreesd.

In De Onderbroek is het sowieso een prima avond. Het staat er tjokvol als Baskar met vijf man sterk (waaronder twee Birth of Joy-leden) het publiek opzweept met haar instrumentale spacefunk. Die vijfde man, de percussionist, is op het album niet eens te horen: hier zorgt hij juist voor een fijne beat in het toch al rijke palet genres dat Baskar laat horen. Dampende funk, afrobeat, Headhunters-jazz... in combinatie met de benauwde kelder genoeg voor een zwetend publiek.

Mexican Surf is op papier wat minder dampend. Maar live is de surf-rock meer The Growlers dan Allah-las, met zo'n lekker gekke frontman die de zaal als podium gebruikt en recht voor je gezicht staat te schreeuwen dat hij je nooit meer zal verlaten. Heel even is er een mosh-pit die zo'n halve minuut aanhoudt, en als je even later de trap omhoog neemt voor wat frisse lucht denk je... ja, dit is een leuk bandje voor komend festivalseizoen. 

Een gekke frontman heeft Baby Galaxy in Lux niet. Goede nummers wel, zo bleek al op debuutplaat Mighty Night eerder dit jaar. Wat lekker dat die Pavement- en Pixies-invloeden weer helemaal hip zijn, zeker wanneer het zo goed wordt uitgevoerd als door deze Limburgers. Dan mag de zang hier en daar nog wel wat zuiverder, en we snappen het intermezzo van de drummer - die van vijf meter afstand drumstokken op zijn drumstel mikt - ook niet helemaal, maar verder solliciteert Baby Galaxy hier alvast naar een mooie plek in het gezelschap van de Canshaker Pi's en Pip Bloms.

Wie dan nog niet genoeg heeft van gitaren, of gewoon zin heeft in de afterparty, kan terecht in Doornroosje. John Coffey-spin-off Tusky knalt er nog wat ongecompliceerde punk-tock tegenaan, waarna de trippy hiphop-meets-electro van Fata Boom (denk M.I.A., Die Antwoord en een fout vleugje Sean Paul) het nachtprogramma inluidt.