$MADNES19: Dagverslag vrijdag $MADNES19: Dagverslag vrijdag

,,Why bother learning maths when you can learn how to juggle”, glimlacht de Britse Jay McAllister alias Beans On Toast naar het publiek. Deze zorgeloze folkhippie leeft voor de fun. Feest moet 't wezen en daar zorgt hij zelf wel voor. Samen met pianist Matt Magic Fingers zet hij de Barones op z'n kop. Zijn teksten, over drugs, feest en het goede festivalleven zijn al even nonchalant als zijn gitaarspel en manier van zingen, die ergens het midden houd tussen rap en talking blues. Tegelijk is McAllister een eigentijdse Dylan die maatschappijkritiek niet schuwt. Over stijgende huizenprijzen, milieuproblematiek en oorlog heeft de zanger zo zijn mening, maar er is altijd die luchtige ondertoon. De fraaie pianoballade Life is beslist een parel in de setlist. Met een minutenlang betoog tegen het einde van het optreden geeft de activistische muzikant het publiek nog een laatste boodschap mee: zoek de oplossing niet bij politici maar vooral bij jezelf.    

Het eerste concert in de Hoempert is een feit wanneer de vrolijke Britten van Bare Jams aantreden. In eerste instantie lijkt het qua voorkomen een standaard reggae/ska band, maar tijdens het tweede nummer wordt duidelijk dat de muziek uit meer lagen bestaat. Door het trompetspel zijn er zo nu en dan zelfs jazz-achtige elementen te ontdekken. Het herkenbare stemgeluid van zanger Ollie Coombes zorgt voor het reggae randje. De Britten spelen lekker door en zorgen dat de mensenmassa in beweging kan blijven. De band weet verschillende genres te combineren, van funk tot ska. Wanneer iedereen ineens door de knieën gaat wordt het even een stil, zie hier, wederom een huwelijksaanzoek tijdens Madnes. Wanneer ze ja zegt barst het publiek uit in een overweldigend gejuich. Hierna vervolgd de band hun set en weten ze de energie vast te houden terwijl het aanstaande bruidspaar de tent uit gecrowdsurfd wordt. (SdG)

Terwijl mannen en vrouwen grunten voor munten in Satan’s buurtcafé en Motörhead door de speakers schalt bij de bmx-show, is het voor dichter Pim Pomsy een hele kluif om zich een weg door deze herrie te banen. De fanatieke skateboarder en documentairemaker staat nog het meest bekend om zijn poëzie en spoken word, met het vallen van de avond aanwezig in De Rits. Hij wordt bijgestaan door songwriter Bouke Zoete, die de rustieke akoestische gitaren verzorgd. Het is een kleine groep mensen die komt kijken, gezien de energieke acts en randactiviteiten onfortuinlijk geprogrammeerd op hetzelfde moment. Maar die intimiteit werkt juist weer perfect, want de spoken word gemengd met ingetogen gitaarakkoorden werkt het best in een intieme huiskamer.  En hoewel het MadNes publiek op dit moment meer behoefte lijkt te hebben aan een dynamische sound, neemt het niet weg dat het duo met hard werken een goede indruk achterlaat. Onderwerpen zoals woelen in bed, piekeren of sociale media snijdt Pomsy aan, her en der gerapt in een soepele flow en afgemaakt door een gezongen refrein van Zoete. Het zorgt ervoor dat er zelfs nog een enthousiaste stagediver aantreedt bij het laatste nummer, terwijl het merendeel helaas de aandacht heeft gericht op de BMX-demo wat inmiddels gaande is. (MS)

Bij het vallen van de eerste MadNes avond verschijnt er een bonte verzameling van instrumenten en muzikanten op het podium van de Barones. Impala Ray draait om zanger Ray uit München, die zijn verhaal verteld door muziek te maken. Hij heeft een tijd in Kenia gewoond en heeft de westkust van Amerika bezocht. Deze wereldse inspiratie is dan ook zeker terug te horen in de nummers van de band. De sound is niet zozeer in een een hokje te plaatsen, maar komt nog het dichtste in de buurt van Indie-Folk. Dit komt met name door de tuba-speelster en een instrument genaamd “Hackbrett” of in het Engels een “Hammered Dulcimer”. Dit is een soort citer/hakkebord en dit bijzondere instrument staat echt centraal in de muziek. Elk nummer heeft een eigen tempo en sfeer, maar het vormt bijzonder en goed een geheel door de combinatie van eigenzinnige instrumenten. Het opzwepende “New Shoes” komt met name lekker binnen. Dit in combinatie met fantastisch licht zorgt voor een magische sfeer. (SdG)

Om het feest helemaal af te maken is daar de twaalf koppige brass band Gallowstreet. Het is een cliché, maar vanaf het begin blaast deze act je letterlijk omver. Maar verwacht geen rommelige feestband, dit zit enorm goed in elkaar en de timing is perfect. Wat opvalt is dat de heren in de afgelopen twee jaar gegroeid zijn. Want ook in 2016 betraden ze het MadNes festival. Nog steeds word je om de oren geslagen met een bonte verzameling aan genres, maar er is meer samenhang. Ze spelen veel werk van het laatste album “Hot Lava Sex Machine” De heren zijn geïnspireerd door het Amsterdamse nachtleven en maken een mix van house, trap en disco. De blazers weten iedereen naar de Hoempert te lokken, die barst dan ook uit haar voegen. De heren trakteren het publiek op denderende en dansbare beats. Ondanks dat de show uit een constante energie bestaat is er op het einde wel nog een hoogtepunt van hun onlangs uitgebrachten single en film soundtrack. (SdG)

Pinki en Da Bruin zijn weer helemaal terug! Jawel, Kaapstadse kompanen kunnen Nederland bijna tot een thuisfront rekenen, want het duo draait de hand er niet voor om om elke bar, kelder of festival onveilig te maken. Zo ook in De Rits vanavond, waarbij nietsvermoedende toeschouwers een eigenaardig brouwsel van Zuid-Afrikaanse rap, trap en zelfs een vleugje rock voorgeschoteld krijgt. Hoewel de ietwat ielige vocalen van rappers Pink en Da Bruin wat gewenning nodig hebben voor de leek, weten ze als energieke frontmannen zonder blikken of blozen op te bouwen naar een denderend danspartijtje. Muzikaal steekt het overigens prima in elkaar, met diepe beats en een breed spectrum aan muzikale invloeden. Zelfs jazz tot lounge passages worden geniepig verstopt tussen de vuige trap ritmes. Het aantrekken van Utrechtse gitarist Zakaria Messaoudi is hierbij een grote troef, die met zijn knarsende distortion en sporadische solo’s een extra dimensie geeft aan het muzikale mengsel. In zijn totaliteit dus een uitstekend feestje, waar nummers als Pinki Promise en Uni moeiteloos het zand doen opstuiven door de royaal geproportioneerde hoeveelheid springende feestgangers. Niet ieders ding wellicht, maar dat deert het niet. Want Bfake snoert je de mond en dwingt je de ledematen los te wrikken. (MS) 

Drie kwartier Stoma, waar hebben we zo’n eetlustbedervende traktatie aan verdiend? Wat het antwoord op dat kosmische vraagstuk ook is, het komt ongetwijfeld uit de krankzinnige koker van presentator Johan Schoterman. Nieuwe toevoeging aan het MadNes-ritueel is namelijk Satan’s Buurtcafe, een guur hoekje op het terrein waar dikke metal uit de speakers blaast. Aan de Heerenveense grindcore helden van Stoma om de toeschouwers dus een flinke schop in de babymaker te geven. Met een klassiek repertoire aan nummers als Drastic Clit Castration, Feasting On A Vegan Cadaver en Old Hags in Body Bags zal het onvermijdelijk iedereen met een rotvaart de tent uit doen rennen. Maar onderschat nooit het MadNes publiek, want drie kwartier lang razen en tieren de toeschouwers minstens zo hard als Stoma zelf. Zelfs meerdere crowdsurfers blijven niet uit, zonder aarzeling glijdend door de compacte metalbunker. Muzikaal lijkt het misschien een grote brij, maar toch herbergt er zich een soort kwaliteit in de songs, door pijlsnelle riffs regelmatig af te wisselen met lompe ritmes of zelfs haast dansbare punkbeats. Het resultaat is dan een kolkende grindcorefuif van apocalyptische proporties, vol overgave gebracht door de band en bereidwillig opgeslokt door het MadNes-publiek. Dank! (MS)
 

Ongeveer tien jaar geleden werd de band Rectum Raiders opgericht in Nijmegen. Deze naam bleek de heren toch wat tegen te werken in de muziekwereld, waardoor ze onder de naam X-Raiders verder zijn gegaan. De combinatie van rock-’n-roll, heavy metal en punk zorgt voor een opzwepende sfeer en meteen gaat het helemaal los voorin. Er wordt flink gebeukt, geduwd en getrokken en dit blijft het hele optreden zo. Op een gegeven moment ontstaat er zelfs een heuse metal polonaise. De sexuele toespelingen in de nummers zijn er na de naamswijziging niet minder op geworden. Nummers als G.R.I.N.D. en Thus Spoke Mr. Rectum gaan er lekker in, al lijkt het publiek niet echt bekend te zijn met de muziek. Bassist Jackie Flawless blijft niet lang op het podium staan, hij speelt bij mensen op de schouders en klimt waar hij maar kan. Bij deze is Satan’s Buurtcafe grondig ingewijd. (SdG)

Vreemde kostgangers, die lui van FATA BOOM. Met een excentriek geklede zangeres die onder een absurd hoofdmasker volledig onherkenbaar over het podium paradeert en een androgyne rapper die in zwarte string zijn half ontblote kontje showt, lijkt dit hiphop-trio misschien een gimmick. Maar onder deze vreemde uitdossing gaat meer schuil. De zangeres, die graag anoniem wil blijven, zingt over haar verknipte jeugd. Maar of het publiek deze diepere laag ook oppikt kun je je afvragen. De lekkere botte beats van Olivier de Jong, die de live instrumentals verzorgd, worden in ieder geval wel opgepikt. Nieuwste single het energetische I don't like you is een ijzersterke publieksopzweper. Heerlijk over the top.