ITV19: dagverslag zaterdag ITV19: dagverslag zaterdag

Met de helft van het een vroege dood gestorven Death Alley in de gelederen ontstond begin dit jaar TEMPLE FANG. Een andere muzikale koers wordt ingeslagen, met meer diepgang en verheffende hoogtes. Eén die al vlot op waarde is geschat en de Amsterdammers inmiddels de nodige optredens bracht en brengt. Ook meteen het grote werk; zo is het uitgelezen connaisseursfestival Roadburn in Tilburg reeds aan gedaan en staat de outfit dit weekend zowel op Antwerpens Desertfest als dus op Into The Void. Geheel terecht want wat dit viertal in de Arena voor het voetlicht brengt is ´gewoon´ steengoed. En dan te bedenken dat een eerste plaat nog moet komen. Gaat natuurlijk gebeuren. Met oorstrelend werk dat stevig wortelt in knap bedwelmende seventies psych. Hoor toch hoe deze rasmuzikanten hun spinnende songs laag voor laag doen aanzwellen, opgestuwd door die geraffineerde ritmetandem en naar machtig spacende hoogtes gebracht met het prachtig naar elkaar toe opbiedende gitaarspel van Jevin de Groot en Ivy van der Veer. Afgerond met –  in de purple haze – galmende zang van bassist Dennis Duijnhouwer en Jevin de Groot, die de overvloedig door de psychedelische effectenmuur getrokken gitaarfranje bloedmooi completeert. Ja.. Ho maar, superlatieven schieten tekort. Temple Fang staat garant voor geweldige, pure transcedentale psychrock, die op de koop toe ook nog voorzichtig knipoogt naar Americana en evenzo natuurlijk aanvoelende proggy gitaarharmonieën van de kalibers Wishbone Ash of Camel incorporeert. Hier wil je meer van. Klasbak van een optreden, het was al duidelijk. (JdR)

Kort op het nagenoeg hemel kussende Temple Fang volgt dan het wat tegenvallende Amerikaanse MORNE. Waar het op plaat wel degelijk overtuigt – neem bijvoorbeeld het vorig jaar verschenen To The Night Unknown erbij – , zijn de vertoonde podiumkunsten van vanmiddag in ieder geval vrij vlak. Los van de niet zo lekker uit de geluidsmix komende drums (te wollig plus wat vervelend dominante snare) mist de donkere sludge metal net te veel die echte grimmige bite die op het albumwerk zeker voelbaar is. Die Neurosis kennende beklemming van de band komt te weinig uit de zwarte verf, binnen een performance die lijkt te kampen met zekere afstandelijkheid en ook een bepaalde automatische piloot-modus bij de muzikanten zelf. Wel jammer natuurlijk, hier had mogelijk dus meer in kunnen zitten. Al moet gezegd worden dat met name de choppende sludgepatroontjes soms, evenals op plaat, voorspelbaar zijn. Het doet de totaalbeleving nogmaals geen goed. (JdR)

Met geheven gitaren en suizende drumstokken door de zaal brengt het Noorse SÂVER een onontkombaar post-metal relaas met de intensiteit op een standje elf. De afwisselingen tussen zwaar leunende lage riffs en melodisch gitaarwerk klinken regelrecht uit de Neurosis-stal, evenals de beknepen vocalen waarmee frontman Ole Ulvik Rokseth de getergde galmende schreeuwen van Scott Kelly emuleert. Maar naast deze duidelijke invloeden dreunen de lage regionen van deze band, volladen met kenmerkende chugga chugga riffs, als een denderende stoomtrein over je heen, zoals alleen een band als Meshuggah dat kan. Het is dan ook ergens tussen deze bands dat Sâver zijn eigen geluid vindt met een absolute uitschieter in afsluiter Dissolve to Ashes. Minimale synths en heldere vocale melodieën bouwen gestaag op en vormen steeds meer een vervreemdend, umheimisch geluid tot de onvermijdbare aflossing volgt, een ineenstorting van log allesverzwelgend gitaarlawaai dat alle koppen richting de aarde dwingt. Een overweldigende show waarbij het trio een onstuitbare energie weet te geven aan een van de meest onverzettelijke muzikale stijlen. (WN)

De Zweden bezoeken het festival voor de tweede keer en voeren andermaal een uiterst geslaagde missie. Regelmatig gesteund door backtrackend wijdlopende synths en nader elektronische opsmuk verkondigt THE MOTH GATHERER zijn fraai meeslepende en kille sludge metal, dat blaakt van goed indringende Weltschmerz. In het straatje van pioniers Cult of Luna en Isis geeft het gezelschap genoeg eigen invulling aan zijn spel met hard en zacht, donker en licht. Verrassend op het palet zijn het op momenten toevoegen van loops, die tracks een goed passende industrieel feel brengen en de kiltes alleen maar goed doen. De melancholische en dramatische ondertonen vinden uitstekende balans in de ruimtelijke songs. Het toewerken naar mooie pijnpunten is geloofwaardig, vergezeld van breed trekkende melodieën en die fijn tergende strot van gitarist Victor Wegeborn. Dikke gig, vol van ambiance. Met drummer Svante Karlsson, aanvullend grappig in de aanblik, die het telkens weer presteerde om tussen de spelbewegingen door zijn licht afzakkende bril op de juiste plek te krijgen. (JdR)

Als er ooit een versie van TROS: Feest in het graf komt, hebben we de headliner alvast gevonden in PENSÉES NOCTURNES. Dan kunnen Fransje Bauer en zijn consorten ook meteen inpakken, want deze horrorclowns laten geen spaan heel van de hele sterrenparade. Gewapend met schuiftrombones en accordeons aan de ene kant en een arsenaal aan blast beats aan de andere kant, maakt dit circus hoempa hoempa van de duisterste soort. Ringleider van dit gezelschap is Vaerohn die met zijn immense postuur, uitgesproken mimiek en theatrale poses sterk doet denken aan Till Lindemann van Rammstein. Het nodige theater is de band op het podium al niet vreemd, maar met hetzelfde gemak verdwijnen sommige leden in de duisternis om zich vervolgens via de zaalingang weer met instrument en al  tussen het publiek te mengen. Deze chaotische energie vertaalt zich ook naar de muziek, waar er vaak op maniakale wijze wordt afgewisseld tussen zwartgallige screams met grillige gitaren en clowneske meedeiners, als een soort gestoorde metalversie van Danse Macabre voor de 21e eeuw. Op het eerste oog lijkt dit misschien een gimmick, maar een aantal zorgvuldige details, zoals de manier waarop de accordeon zich subtiel verweeft met het gitaarwerk, verraadt dat we hier te maken hebben met een georchestreerde chaos. Pensées Nocturnes heeft een een uniek concept uitgekiend uitgewerkt met simpelweg een fantastische vertoning als gevolg. (WN)

Spelen in Leeuwarden moet inmiddels voor TRUCKFIGHTERS al een beetje voelen als thuiskomen. Na twee goed ontvangen shows op Welcome To the Village, spelen ze nu voor het eerst op een van de zware festivals die onze stad rijk is. Waar er bij die shows steeds nieuw materiaal gepresenteerd werd, staat alles vanavond in het teken van hun debuutplaat Gravity X. De band lijkt het qua tourschema ook wat rustiger aan te doen waarmee het drietal zich al meer richting hun schemerjaren lijkt te begeven, hoewel daar op het podium weinig van te merken valt. De fuzzy stonerrock wordt nog met dezelfde energie als altijd gespeeld en gitaristen Dango en Ozo vliegen vrijwel letterlijk continu over het podium. Wat geluidsproblemen zorgen ervoor dat de show een beetje lastig op gang komt, hier en daar blijken stukken zang onhoorbaar of vallen bepaalde gitaareffecten weg. Niet dat dit trio er maar enigszins erg in lijkt te hebben. Ongeacht of er een paar hobbels in de weg zitten of niet, ze scheuren simpelweg met vol gas door. Op de eerste plaat ligt hun geluid nog heel duidelijk in het verlengde van bands als Fu Manchu en Wo-Fat, beide ook al alumni van The Void. Het is groovende stonerrock die continu wel swingt, maar ook nergens echt de diepte in gaat. De gitaarsolo’s zijn eveneens steeds catchy, maar blijven dan net wat te lang hangen waardoor het tempo verloren gaat. Er blijven natuurlijk uitschieters in de set zitten zoals het vuige Gweedo-weedo en het onverminderd sterke Momentum dat nog altijd onstuitbaar klinkt. Nu Truckfighters echter temidden allerlei zware sludge en doom staat, is hun act ineens een stuk minder indrukwekkend dan tussen de indierock van de Village. In die zin zijn ze eigenlijk het muzikale equivalent van een prima hotdog: Je weet wat je krijgt en het smaakt altijd goed, maar voor wat meer bijzondere smaken kan je beter je heil elders zoeken. (WN)

Als een band uit de donkere krochten van de Church of Ra komt, kan je er van op aan dat je zware kost voorgeschoteld gaat krijgen. Dat is vanavond niet anders bij HEMELBESTORMER die grootse kosmische soundscapes opbouwen waarbij het niet de luisteraar is die vervoerd wordt naar de sterren, maar het hemelgewelf zelf op zijn grondvesten schudt. Zonder enige vorm van lyriek ontplooien ze een zorgvuldig opgebouwd post-apocalyptisch schouwspel waarin de natuur zich onherroepelijk heeft laten gelden. Het meest directe raakpunt is Earths Primitive and Deadly, maar dan doorwrocht met meer melancholie en epiek. Enkel verlicht door een projectie van botsende sterrenstelsels, galmen akkoorden dreigend voort temidden een scala aan drones en slepende sludgeriffs. Laag voor laag bouwt het trio de spanning verder op tot de onvermijdelijke climax waarin de laatste melodieën uiteindelijk zijn vervlogen in de ether en alleen de meest logge gitaarpartijen nog de dienst uitmaken. Een episch slotstuk waarin alles met de grond gelijk wordt gemaakt en de enige overgebleven schuilplaats een eenzame kerk op een druilerige vlakte in de laaglanden is. (WN)

Het Oekraïense WHITE WARD is bezig met zijn eerste Europese tour en klinkt misschien hierdoor goed gretig. Van het verse legsel Love Exchange Failure (eind september uit) spelen de mannen bij setaanvang het gelijknamige nummer. Het is een duidelijk visitekaartje van de bijzondere stijlenmix van de band. Daarin knoopt saxofonist Dima Dudko ziedende black metal en sludge/post-metallende kopstoten aan elkaar met lange tonen slakende blazerij, in jazz-noir proevende sfeerintermezzo´s. Op de stukken waar het gitaargeweld zich laat gelden, voorziet hij in afwisselend lange en korte noten. Waarbij drukke, korte notenriedels over de black-passages heen een goede aanvulling en vertolking vormen op en van het thematische menselijk onbehagen dat White Ward nastreeft. Die zijn van goede paniek vergeven. Toch kan een krachtig excellerende band niet helemaal voorkomen dat zijn eclectische samenraapsel in het geheel de eindstreep haalt. De op en afgaande jazzy sax/black/overige metal verliest na verloop van tijd aan kracht en neigen de nummers onderling, bij althans deze live-ervaring, in de sonische toeren enigszins op elkaar te gaan lijken. (JdR)  

De ´trailer trashers´ van EYEHATEGOD komen met een sleazy, rokende portie bluesy en (hardcore) punkende sludge metal waarbij van begin tot eind de branie overvloedig van afspat. In het middelpunt van de branie staat zanger Mike Williams bezopen en gedrogeerd zijn bijpassende teksten over zoal alcohol/drugsmisère, frustratie, haat en uitzichtloosheid met de nodige consumptie uit te schreeuwen. Wat een heerlijke onruststoker! Hou ervan of niet – en ja, veel mensen verlaten de zaal –, maar hier is niets aan geveinsd. De man is een puur ogend verlengstuk van de lekker rauwe en obstinate sludge. Tracks tuimelen met aanstekelijke verdwazing, meer dan eens in horten en stoten, over je heen. In het publiek wordt wat geduwd en getrokken, incidenteel ge-mosht, en vindt een enige overlast bezorgende, ogenschijnlijk onder invloed zijnde bezoeker gedwongen zijn weg naar de zaaluitgang. Het sluit wat dat aangaat wel aan bij de drieste, knarsende en piepende opfok-metal van deze lomperikken uit New Orleans, die wel degelijk met zeer grote overtuiging hun muzikale boel van het podium laten knallen. (JdR)

Zanger/gitarist Andy Beresky keerde in 2015, na vier jaar afwezigheid, terug als frontman van deze Amerikaanse doom metalband. En daarmee heeft BLACK PYRAMID ook weer die opvallende zangstem in zijn midden, met een mooi klaagtoontje, als prima afmaker in de laaggestemde, groovend rollende doom. De sound is verder een afspiegeling van stonerdoom à la een Sleep en (oudere) High on Fire en draagt die epische ´verteltrant´ in zich van old school doom metalacts als Pentagram en The Obsessed. Origineel klinkt het al lang niet meer, maar het trio zet in de staart van het festival een degelijk optreden neer dat verder echter geen opzien baart. (JdR)

Waar Bongripper gister de dag afsloot door heel Neushoorn op zijn grondvesten te doen schudden, kiest SUNNATA vanavond voor een heel andere aanpak. De Polen gaan met hun steeds verder ontplooiende mix van psychedelische effecten en stonerrock aanzienlijk geduldiger te werk. Aanvankelijk ontbreekt de energie om een show laat op de avond op gang te houden, maar gaandeweg word je toch meegevoerd door hun aanzwellende grooves en alomvattende etherische zang. Die cleane zang vormt niet overal een even gelukkige combinatie met de instrumentatie, zeker als deze naarmate de show steeds een stukje vuiger wordt, maar nergens wordt dit contrast echt storend. Positief is met name hoe meeslepend de nummers van laatste plaat Outlands klinken in tegenstelling tot het meer voortploeterende eerdere werk. Lucid Dream is een instrumentaal stukje genialiteit waarbij alleen de bovengenoemde zang het nummer van echte grootsheid weerhoudt en Gordian Knot weet furieus slagwerk met meer weeïge, weelderige gitaarstukken succesvol te combineren. Het mag dan niet een knallende afsluiter zijn zoals die van de vrijdag, maar met Sunnata is het na een weekend vol met beukwerk van het hoogste kaliber aangenaam de nacht in glijden. (WN)