#ITV19: Tips van de redactie #ITV19: Tips van de redactie

Door het recente succes van films als It en The Joker lijken clowns weer terug, maar helemaal weg zijn ze natuurlijk nooit geweest. Getuige Pensées Nocturnes, een Franse eenmansformatie die carnavelsque circusmuziek combineert met invloeden van black metal tot een soort avantgardistiche hoempa-hoempa. Zeker met twee dagen zware stoner en doom in de maag kan wat afwisseling op de zaterdagavond nooit kwaad. Deze mix van idioterie en grotesquerie is misschien niet voor iedereen weggelegd, maar zal hoe dan ook een van de meest afwijkende shows van het weekend opleveren. (WN)

Geen editie van Into the Void is compleet zonder een goede dosis zielverscheurende sludgemetal. Dit jaar lijkt de aangewezen kandidaat voor een slepende bak trage riffs het Amerikaanse Morne te zijn. Dit vermengen ze met een meer atmosferisch doomy geluid zoals we kennen van bands als Oathbreaker en Thou. Ze komen net terug uit een lange hiatus, maar eerder dit jaar hebben ze zich al weer bewezen met een overdonderende show op Roadburn. Dus als je die show gemist hebt, of simpelweg in de stemming bent voor wat loodzware sludge, zit je bij Morne geramd. (WN)

De Amsterdamse proto-metallisten van Death Alley schoten als een komeet omhoog in de nationale harde muziekscene, om vervolgens ook bijna even snel weer van het toneel te verdwijnen. Uit het restant van die band zijn de bassist en de gitarist naar voren gekomen, met de inzet een nieuwe equipe met een enigszins ander geluid uit de grond te stampen. En zo wordt begin dit jaar Temple Fang geboren, dat hopelijk een lange(re) bestaansduur gaat kennen. Met wederom dat ongetemde, energieke van zijn voorganger. Maar, dan veeleer zonder die punkbites en meer hangend in gelaagde cosmische seventies rock. Denk in dezen aan een Captain Beyond, een Hawkwind maar ook aan een (vroege) Monster Magnet. Temple Fang moet zijn eerste albumrelease nog gaan meemaken. De nodige optredens zijn er in ieder geval al. En komend weekend mag, naast Into the Void, ook het grote Desertfest in Antwerpen de Mokummers welkom heten. Laat je meenemen door de bijzonder goed dampende en vrijgevochten heavy psych van Tample Fang, die ook niet schuwt te vlechten met een fraaie dosis Americana. (JdR)

Dit zwaargewicht uit Chicago flikt het in 2012 om als ongetekende band meteen liefst twee keer op Roadburn in Tilburg te spelen, het donkere klanken aanbiddende fijnproeversfestival bij uitstek. Daar mag het bij de tweede podiumbestijging eerste full-length Satan Worshipping Doom integraal uit de smerige doeken doen. Een sloper van een doomplaat die knap weet te fascineren in een viertal van geraffineerd opbouwende, volumineuze instrumentals. Met moddervette lagen die als tektonische platen log maar subtiel in en over elkaar heen schuiven, onderweg opgestuwd door donderende ritmiek en bijval krijgend van een duister sonisch palet aan gitaarthematiek. Een rake aanpak waarin Bongripper ook niet verloochent vaak aanstekelijk diep te grooven en je nekspieren goed aan het werk te zetten. Op latere albums schermen de doomers op hun (immer) instrumentale materiaal meer met hard en zacht in de sfeertoonbeleving. Daarbij vinden ambient-weefsels meer opgang, om vervolgens met het vorig jaar verschenen Terminal ook weer terug te grijpen op die onweerstaanbare pletwals-elementen van vroeger werk. Onweerstaanbaar, dat is Bongripper op de planken zéker. In Neushoorns Grote Zaal gaan deze live (doorgaans) strak opererende Amerikanen je waarschijnlijk opslokken in een heerlijk meedogenloze pot doombombast. (JdR) 

Het Oekraïnse White Ward bracht vorige maand tweede album Love Exchange Failure uit. Het is een mistroostig ´betoog´ op het menselijk bestaan; over de wankelijke relatie van de mens met zich zichzelf en zijn medemens. Oké, dat hebben we natuurlijk wel vaker muzikaal uitgedokterd gezien en gehoord. Toch kan de invulling ervan door de band uit Odessa opvallend (goed) genoemd worden. Die tergt en pijnigt flink op veel momenten, in teisterende black metal-barrages die dissonante toonvoeringen niet uit de weg gaan. Mooi passend en in balans getrokken door film noir jazzende pijnverzachting- en berusting. Gecontroleerde chaos, redelijk zware kost dus, en mogelijk niet voor een ieder weggelegd. Het kan evengoed inhouden dat deze moody rollercoaster het Arena-publiek zomaar eens aan de grond gaat vastnagelen en beduusd zal achterlaten. Ik zou deze interessante nihilisten daarom ook niet links laten liggen. (JdR)