Into The Void begint na zes edities toch echt wel een begrip te worden met jaar op jaar indrukwekkende line-ups. Wederom staan er ook dit jaar letterlijk en figuurlijk giganten op de verschillende podia verspreid door het pand van Neushoorn. Twee dagen lang laten wij ons onderdompelen in alles dat de darmperistaltiek bevordert door onaardse bastonen en muziek die de nekharen zonder moeite rechtop doen staan. Op basis van wat we gezien hebben en voor altijd in ons geheugen gegrift zal staan, is er een top 5 samengesteld van de voor ons indrukwekkendste optredens tijdens deze editie Into The Void.
Gedeelde nummer 5: Elder + Jo Quail + Briqueville
Elder
"Eigenlijk doet de band precies wat we inmiddels van ze kunnen verwachten: een zwaar, uitgesponnen gitaarepos presenteren waar niemand in het genre aan kan tippen." - Wybren Nauta
Lees de volledige recensie hier
Jo Quail
"Met een indrukwekkend openingsoptreden van celliste Jo Quail springen we weer voor twee dagen de leegte in tijdens editie nummer zes van Into The Void." - Redactie
Briqueville
"Mijmerende vocalen, zwaarmoedige soundscapes doorspekt met melancholie en dan uiteindelijk altijd die monolithische gitaarmuren, waarmee alles weer vakkundig wordt gesloopt." - Wybren Nauta
Lees de volledige recensie hier
Nummer 4: Thisquietarmy
"De vier tracks bouwen elk op en af, in een meeslepend sedimenteren van wonderschone melodieuze thema´s. Thema´s die uitmonden in repeterende basale riffs van het kaliber Amenra, om vervolgens geleidelijk over te gaan naar bezwerende sereniteit van trompet en trombone (met of zonder effecten klinkend)." - Jurgen de Raad
Lees de volledige recensie hier
Nummer 3: Minsk
"Bakken fuzz en delay worden tot immense hoogtes gestapeld tot een uiteindelijk monumentaal geluid dat ze binnen een paar akkoorden weer volledig in laten storten tot een enkele eenzame melodie. Afwisselingen tussen zwaar gebeuk en ingetogen gitaarwerk klinken bij veel bands al snel als effectbejag, maar bij Minsk vloeit alles moeiteloos in elkaar over." - Wybren Nauta
Lees de volledige recensie hier
Nummer 2: MONO
"Opstijgende instrumentale post-rock in optima forma. Van desolate verstilling tot oorverdovend noisende gitaarschoonheid aan toe. Soms lieflijk, maar nooit klef. Altijd is de pure emotie daar, waarbij de slepende gitaarmelodieën doorklinken in black metal-achtige rauwheid (en, bijkomend, benadering van snelheid). MONO krijgt de knap volle Grote Zaal in grote vervoering." - Jurgen de Raad
Lees de volledige recensie hier
Nummer 1: Orange Goblin
"De formatie van Ben Ward en zijn mannen geldt inmiddels al twee decennia als een van de bepalende namen binnen de stonerrock. Het is ook niet moeilijk te zien waarom. Op een festival waar mensen vooral zwart dragen, serieus kijken en met de armen over elkaar heen staan, kost het de kolossale Ward welgeteld anderhalf nummer om de tent volledig op z’n kop te zetten." - Wybren Nauta
Lees de volledige recensie hier