#ITV18: Dagverslag vrijdag Into The Void #ITV18: Dagverslag vrijdag Into The Void

Nog vroeg op de avond laat het New Yorkse A Storm of Light geen streep licht meer door. Afgezien dan van de druk bewegende achtergrondprojectie, is het een verkeren in de donkerte met de apocalyptisch aandoende atmosfeer. Dreigend onheil sluimert mooi in opbouwende tracks. Dan is er niet meer die weg terug en barsten zagende riffs los. De tergende vocale uithalen van Josh Graham geven op de climaxmomenten die overtuigende wanhoop, uitzichtloosheid en frustratie weer. De teloorgang van de verzadigde consumptiemaatschappij, de ingesleten vervlakking van de massacultuur, oorlog. Ja, het zijn de weinig rooskleurige bestanddelen in de thematiek. Het bijtende Prime Time van kersverse plaat Anthroscene spreekt boekdelen, met begeleidende visuals van in overvloed uitgestrooide pijnverzachters. A Storm of Light ventileert in beeld en geluid de totale afbraak van de mens en de wereld. Dit is de kilheid troef. Met ook veel machinale, koude ritmiek (industrial-feels à la Godflesh). Erg sterk optreden, waar in diezelfde Arena later op de avond spelende, post metal-genregenoot Minsk nog eens overheen gaat. Met aan A Storm of Light gelijkende thematiek, maar dan toch muzikaal afwisselender en meer verzengend in de stootkracht. (JdR)           

Een band als Elder behoeft eigenlijk geen introductie meer natuurlijk. In 2016 speelden ze met hun vorige album Lore al een set die nog in het geheugen van menig bezoeker gegrift zal staan. Dit keer zijn ze terug met de nieuwe plaat Reflections on a Floating World die weer een net iets ruimtelijker geluid heeft. De formule blijkt vanavond verder vrijwel ongewijzigd te zijn als ze openen met nummers van hun eerdere platen. De combinatie van heavy metal verrijkt met elementen van zowel stoner als prog werkt nog steeds even goed. Hoewel niet iedereen even enthousiast was over de nieuwe toevoeging van de synthesizer, doet die door het spaarzame gebruik eigenlijk nergens afbreuk aan de gitaarpartijen van deze oude nummers. Het is echter pas op nummers als The Falling Veil en Staving of the Truth dat hij echt goed tot zijn recht komt vergezeld door de incidentele vocalen van zanger Nick DiSalvo. Op deze nummers voeren ze het tempo ook flink op, de gitaren klinken ineens extra doomy, waardoor hoofden die eerst simpelweg meeknikten nu volledig meebuigen. Eigenlijk doet de band precies wat we inmiddels van ze kunnen verwachten: een zwaar, uitgesponnen gitaarepos presenteren waar niemand in het genre aan kan tippen. (WN)

Waar een aantal jaren geleden het aantal bands in de atmospheric sludge metal praktisch op een hand te tellen was, is het aantal bands binnen het genre inmiddels explosief toegenomen. Het vijftal van Minsk valt echter nog duidelijk in de categorie oudgedienden. Sinds het begin van de eeuw is de band al bezig zich meester te maken van alles wat sleept, sluimert en schuurt binnen de meest duistere regionen van de metal en het is geen overdrijving om te stellen dat ze daar inmiddels meer dan geslaagd in zijn. Bakken fuzz en delay worden tot immense hoogtes gestapeld tot een uiteindelijk monumentaal geluid dat ze binnen een paar akkoorden weer volledig in laten storten tot een enkele eenzame melodie. Afwisselingen tussen zwaar gebeuk en ingetogen gitaarwerk klinken bij veel bands al snel als effectbejag, maar bij Minsk vloeit alles moeiteloos in elkaar over. Dit blijkt met name op hun afsluiter Invoke Revive waarbij ze black metal invloeden combineren met galmende soundscapes tot een nummer dat zowel uitzinnig overdonderend als zinderend mooi klinkt. Hoewel de eerste dag nog maar halverwege is, durf ik nu al te stellen dat deze show van Minsk een van de hoogtepunten van deze editie van Into the Void is. (WN)

De uitgedokterde sfeermakers van MONO maken het, net als drie jaar geleden op Into The Void, helemaal waar. Tussentijds is hartroerende full-length Requiem For Hell uitgekomen en begin volgend jaar wacht alweer tiende album in successie – Nowhere Now Here –, dat zal samenvallen met het moment van het dan twintigjarige bestaan van het kwartet uit Tokyo. Van de komende release komt vanavond al werk langs en dat trekt de sonische magie door van die voorgaande mijlpaal. De voorganger komt uiteraard ook aanbod. Zo zijn daar oorstrelers Death In Rebirth en The Last Scene, illustratief voor die betoverende bandsound. Een rijk geschakeerd geluid, dat je voorzichtig laag voor laag meetrekt in dromerige sferen en je op bepaalde momenten even de ogen doet sluiten. Opstijgende instrumentale post-rock in optima forma. Van desolate verstilling tot oorverdovend noisende gitaarschoonheid aan toe. Soms lieflijk, maar nooit klef. Altijd is de pure emotie daar, waarbij de slepende gitaarmelodieën doorklinken in black metal-achtige rauwheid (en, bijkomend, benadering van snelheid). MONO krijgt de knap volle Grote Zaal in grote vervoering. Met verder nog bijzonder mooie duiten in de sfeerzak van een nummer met zang en een contributie van celliste Jo Quail, die eerder vanavond het festival opende met een evenzo bedwelmende set. (JdR)

Het Zwitserse Zatokrev schiet inclusief uitdagende experimenteerdrift zijn aan Neurosis refererende gewicht spuughard de Arena in. Verrassende overgangen sieren het heerlijk koppige liedmateriaal. De monolithische post metal reikt dan ook verder dan alleen de ´plichtmatige´ donkere Neurosis-zwaarte. Schurende spanningsvelden dwepen onder andere met texturen psychedelica en ambient. Ze maken Zatokrevs sound tot best een speciale, die daarnaast op death/black metal-wijze giftig kan prikken. Tel daar de iets tegen de toon aanzittende vocalen van zanger/gitarist Frederyk Rotter bij op en de smaakmakers van een eigenzinnige Zwitserse kaas zijn compleet. Ingebrachte ´stiltes´ vullen uitgekiend het dikke, robuuste geriff  aan. Ietwat jammer is dat die gemeen schrapende zang van Rotter soms wat onder lijkt te gaan in het riffgeweld. Maar het is dan eigenlijk ook het enige smetje op deze fijn klapperende set. Zwitserland lijkt er met roemruchte, eigengereid klinkende bands als Celtic Frost en Coroner uit het verleden weer een bijzonder metalgezelschap bij te hebben. Gauw nog eens terugkomen. (JdR)

Tot slot verwelkomen we vanavond een lang verloren zoon terug op Into The Void. In 2012 blies het Amerikaanse Ancestors het publiek van Roadburn nog omver met een daverende show, maar sindsdien hebben we niks meer vernomen van deze heren. Tot er dit jaar plotseling de nieuwe plaat Suspended in Reflections verscheen. Er zijn intussen wat wisselingen geweest in de bezetting van de band en ze hebben getekend bij Pelagic Records, het platenlabel bij uitstek voor bands die de randjes binnen de zware stijlen. Dit idee heeft de band in elk geval ter harte genomen, want vanavond lijken ze uit elk denkbaar vaatje te tappen. Bij de eerste nummers lijken ze volledig te zijn overgegaan naar een mix tussen post-hardcore en stoner met  zweverige gitaarpartijen en een zodanige bak galm over de vocalen dat het de angel volledig uit de rest van de instrumentatie haalt. Op een gegeven moment tekent zich er echter een manische grijns af op het gezicht van zanger Nick Long en schakelt de band gaandeweg steeds meer over naar typische stonerriffs, zij het met jazzy basloopjes en hier en daar een vleugje hardrock. Gaandeweg het optreden krijgen ze steeds meer de smaak te pakken en weet Ancestors, weliswaar met een inconsistent optreden, de avond waardig ten einde te brengen. (WN)