#ITG18: Dagverslag Zaterdag #ITG18: Dagverslag Zaterdag

Er zijn weinig betere manieren om de kater weg te spoelen dan een lekker bakje thrash metal. En daarom komt Dust Bolt die hete koffie verzorgen op de vroege middag. Deze Duitsers produceren niks nieuws onder de weldra doorbekende zon, maar desondanks is de thrash uiterst vernuftig gespeeld en uitgewerkt. Een goede tegenhanger voor de meer chaotische crossover van Toxic Shock een dag eerder. Aanvankelijk speelt de band in het begin nog in de regen voor een handvol bezoekers, tot lichte teleurstelling van frontman Benedikt Münze. Wanneer echter het terrein volstroomt en de zon eveneens een kijkje komt nemen, gaat de eerste circlepit van start. Met hard werken krijgt de band het publiek mee, enthousiast rondrennend en springend over het podium. Met een goed geluid, helder gitaarwerk en retestrakke ritmes maakt Dust Bolt het half uur vol en is de zaterdag op sublieme wijze van start gegaan. (MS)

Na de knallende dagopening van de prachtig onbevangen thrashers van Dust Bolt, moet Goatwhore het bij hun performance nog wel enige tijd stellen met een fikse bui. Het zal gelukkig de laatste van vandaag zijn. Het mag de pret op het podium echter niet drukken, want de broeiende metal van de equipe uit het klamme Louisiana spat er enthousiast van af. De rauwe blackened death spreidt zich grauw en lekker lomp uit over het Oldehoofsterkerkhof. Het doet, wat dat aangaat, ook volledig recht aan de onverbloemde bandnaam. Aangelengd met doseringen thrash en punk, dompelen deze knoestige Amerikanen hun gemene cocktail bovendien in vieze grooves. Met een soms voorzichtig doorsijpelende bluesy southern rock feel in die grooves lijken de mannen eveneens niet hun roots te vergeten. De gevaarlijk bijtende en raspende zang van vocalist en frontman Ben Falgoust zit verder als gegoten in de sound van dit aanstekelijke Goatwhore. De gepresenteerde songs gaan na enige tijd misschien wat op elkaar lijken, dat neemt niet weg dat het gebodene toch uiterst effectief werkt. Goatwhore krijgt zodoende ook vroeg op de middag, meer dan terecht, de handen ruim op elkaar. (JdR)

Popliefhebbers vinden hun heil in Het Foute Uur van Q-Music. Maar metalliefhebbers gaan niet met het schaamrood op de lippen Dancing Queen of You’re the One That I Want meezingen. Nee, die staan mee te deinen op de power metal parodie die Gloryhammer heet. Want halverwege de middag is ook op Into the Grave het foute uur aangebroken. Pakkende metalliedjes over draken, ridders en eenhoorns; ontzettend afgezaagd, uiterst melig en voor een deel wellicht zelfs tenenkrommend. Maar eveneens een verrassend vernuftig gebracht metalfeestje. Want de band uit Schotland muteren al die power metal clichés (vrolijke melodieën, frivole toetsen, epische zang) tot een fantasierijk tafereel. Met vervaarlijk zwaaiende hamers, diverse kostuums en charismatische frontman Thomas Winkler als grote troef is het showelement dan ook dik in orde. Dit soort belegen power metal moet je ding maar zijn. Toch valt er niet te ontkennen dat de band kan rekenen op een toegewijde fanbase, gezien de vele enthousiaste meezingers tijdens The Unicorn Invasion of Dundee. (MS)

Na het theater van Gloryhammer gooit Dying Fetus het over een andere boeg. Want nu is het brute death metal dat de Oldehove-klok slaat. Openend op de zoetgevooisde tonen van Annie’s Tomorrow om dit op verpletterende wijze af te kappen met Wrong One to Fuck With van de gelijknamige laatste plaat. Een blauwdruk voor deze Amerikaanse band door die haast onmenselijk getriggerde dubbele bass, krakend gitaarwerk en de grunt van Sean Beasley, onverstaanbaar en diep. Deze kenmerkende bruutheid wordt echter niet continu vertaald naar een eindeloze blastbeat. Want Dying Fetus neemt vaak genoeg gas terug en maakt de death metal beter te verteren door midtempo ritmes en thrash-achtige passages. Het blijft noemenswaardig dat dit drietal zo’n zwaar geluid weet te creëren en het resulteert dan ook in een prima optreden. Van Subjected To A Beating tot de zeer subtiel getitelde Kill Your Mother, Rape Your Dog is het dus goed toeven voor de death metalfanaat. (MS)

Al vele legendarische bands hebben de Oldehove onveilig gemaakt, dus het is enkel logisch dat het vandaag de beurt is aan Suicidal Tendencies, de grondleggers van Californische crossover. Niet alleen vanwege de vele culthits een toepasselijke band vandaag, ook nog eens qua livereputatie. Gezegend met het beste geluid zijn ze niet vandaag, maar het deert niet, want met een knaller als You Can’t Bring Me Down kan er weinig fout gaan. De oldschool hardcore in een thrashjasje kenmerkt zich door vlot ingeknuppelde ritmesecties, heerlijk funky baslijnen en inspirerende meezingers. De bandana dragende Muir heeft het goed naar zijn zin, maaiend met zijn armen en sprekend over jezelf zijn en je eigen weg volgen. De moshpit wordt voortdurend gevoed met mensenvlees wanneer onderandere War Inside My Head en Freedumb de set vervolgen. Maar wanneer Pledge Your Allegiance afsluit, gaat de intensiteit op het welbekende standje 11. Tientallen toeschouwers bestormen de barriére en klimmen het podium op. Moshend, headbangend en meeblerend op dit stukje thrash historie wordt er eeuwig trouw gezworen aan het altaar van Suicidal Tendencies. (MS)

De treurwilgen van Paradise Lost keren na vijf jaar terug op het Oldehoofsterkerkhof. En dat doen de vijf Britten met verve. Als één van de pioniers, naast My Dying Bride en Anathema, van de UK doom metal, laat dit grote instituut nog bij daglicht zijn mistroostige en nihilistische klanken bijzonder goed vallen. De treurtoon is meteen ook gezet bij het aftrappende No Hope In Sight. Een onvervalste midtempo doomer, waarbij het een aangenaam gestaag meedeinen is op sonore, hakkende riffs. Afkomstig van de drie jaar geleden verschenen langspeler The Plague Within, waarmee de band weer helemaal terug leek te keren naar zijn gothic doom uit de vroegere jaren van zijn inmiddels bijna dertig jarige bestaan. Hoewel Paradise Lost het live geregeld nooit zo moet hebben van een sprankelende presentatie van de bandleden zélf, hetgeen ook vanavond wat het geval is, kan het daarentegen nogmaals zijn muziek heel goed bij je binnen laten komen. Met een mooi gelaagd uitversterkte sound (inclusief een fijne bas-onderbuik) komen dik overtuigende uitvoeringen voorbij van onder meer laatste plaat Medusa en van oudjes als Forever Failure en As I Die. Die laatste kan nog steeds rekenen op opvallend veel bijval in het publiek. Into The Grave is daarop, zo blijkt, ook zeker geen uitzondering. Paradise Lost brengt al met al een goed zwelgen in de doomkwellingen, waarin vooral ook die dramatische gitaaraccenten van Greg Mackintosh de gevoelige snaar geweldig weten te raken. (JdR)

Vier jaar terug pakten de Zweden de draad opnieuw op. Plaat At War With Reality was het eerste werk in lange tijd. Anders Bjöler, leadgitarist en belangrijk songwriter in At the Gates, pakt in 2017 zijn biezen en zanger/frontman Tomas Lindberg en drummer Adrian Erlandsson zijn tussentijds gestart met Lurking Fear (vorig jaar present op Into The Grave´s afterparty in Leeuwardens Neushoorn). Het opnieuw stoppen van de band leek in de lucht te hangen. Maar met het dit jaar uitgekomen To Drink From The Night Itself  slaat deze belangrijke exponent van de Gothenburg death metalsound (op zijn vruchtbaarst laat jaren tachtig en vroege jaren negentig) sterk terug. En evenzeer sterk, erg sterk zelfs, is wat At the Gates vanavond geeft. De Scandinavieërs verkeren vanavond in bloedvorm, alsof de tijd eigenlijk nooit heeft stilgestaan. Klassiekers als Slaughter Of The Soul en Nausea komen langs, naast recent of recenter werk. Het oude werk gaat uit de doeken alsof het gisteren geschreven zou zijn, in uiterst fris en vloeiende spel van de band. Lindbergs typerende blaffende vocalen lijken na al die jaren ook nergens te hebben ingeboet. At the Gates´ unieke sound staat nog steeds als een huis. Die sound die vandaag de dag menig metalband met gemak nog achter zich laat, met die eigenzinnig stuiterende maar ook pakkende smeltkroes van death en thrash. En onderwijl niet vergetend agressiviteit en snelheid te koppelen aan sterke melodietjes. Het komt er vanavond allemaal fantastisch uit. Een luid juichende menigte valt de heren dan ook ten deel. (JdR)

Aan productiviteit geen gebrek bij Children of Bodom. Met enige regelmaat produceren deze melodieuze death metal maestro’s aardig plaatwerk. Zo ook binnenkort, want I Worship Chaos stamt alweer uit 2015. Er wordt opvallend geopend met Are U Dead Yet, dat destijds tot de definitieve doorbraak van de Finnen behoorde. Het is een fijne ijsbreker, met een herkenbaar refrein en melodieuze synths en solo’s. Afgezien van wat nieuwer werk ligt de focus vanavond op materiaal van Hate Crew Deathroll, Hatebreeder en Follow the Reaper. Songs als Needled 24/7, Hate Me en Angel Don’t Kill worden met veel techniek en minutieus spel gebracht, en met enig enthousiasme ontvangen door de toeschouwers. Ondanks dit technische vernuft weet de band vanavond echter niet te overdonderen. Gezien dit het laatste optreden van de tour is, lijkt de festivalmoeheid bij Alexi Laiho toch te hebben toegeslagen. De frontman schreeuwt er aardig op los en probeert er met wat praatjes tussendoor pit in te brengen. Toch komt Children of Bodom vanavond niet verder dan enkel een prima optreden dat, ondanks het eindigen met Downfall en Towards Dead End, helaas niet spettert of uitblinkt in spontaniteit. (MS)