Sniester 2024: dag twee Sniester 2024: dag twee

Bij De Poot heeft een handjevol vroege vogels zich verzameld voor een tweede dag Sniester. Eerst maar eens even die kater van ons afschudden.

Zijn het Popeye en Olijfje? Nee, het affiche belooft een optreden van Boss Capone en Patsy, twee Nederlandse early reggae- en ska-grootheden die er net een Europese tour op hebben zitten met The Pioneers.Terwijl de band al is begonnen, nemen de twee nog een laatste hijsje naast het podium en zetten dan vol enthousiasme ‘Everybody Carnival’ in. Sniesterfanaten kennen Boss van Trigt wellicht nog van zijn optreden in 2015. De toevoeging van Patsy blijkt echter een meesterzet: de twee hebben een enorme chemie en aanstekelijk enthousiasme, en dat geldt ook voor de rest van de band. Het duurt dan ook niet lang voordat ook de skatepunkers uit alle hoekjes van de Grote Markt toestromen om dit knappe staaltje reggae te aanschouwen. De achtergrondzang van drummer Boris Manintveld geeft een mooie extra laag aan de vocalen, die dankzij de muzikale achtergrond van Patsy soms wat aan jazz doen denken. Het tweetal sluit af met ´Woman you are scorpion´, een single van het pas uitgebrachte album met George Dekker. Hebben we toch weer een mooi haakje om dit zonnige optreden in onze dierentuintour mee te nemen.

De avond is nog jong op deze Sniesterzaterdag, en dat is ook wel te merken aan Loveth Besamoh, die het programma in de Koorenhuis foyer vandaag opent. De energie spat er bij de in Kameroen geboren Rotterdammer en zijn band nog niet vanaf. Daarnaast lijkt het ook nog wat vroeg voor de duistere, mysterieuze klanken waarmee Loveth zijn dromerige post-punk aan elkaar rijgt. Na een wat traag eerste kwartier zijn daar dan de eerste fijne climaxen te horen, wat ook de momenten zijn dat de band op zijn sterkst is. Het geheel is desondanks nog te inconsistent en er gebeurt te weinig om de redelijk gevulde foyer echt mee te krijgen. Richting het einde van de set gaat het tempo en het volume dan eindelijk omhoog en komt ook het publiek wat meer in beweging. Met name twee enthousiaste Sniesteraars op de eerste rij vermaken zich meer dan prima, en storten zich in een tweemans-moshpit, waar ze tijdens het laatste nummer ook nog gezelschap krijgen van de gitarist van de band. Zo vormt Loveth Besamoh uiteindelijk een prima opwarmertje voor de rest van de avond.

De mannen van garage/grunge band Tijger Tijger wisten vorig jaar de Leidse Nobel Awards te winnen en weten ook nu veel publiek hun kant op te krijgen. Niet alleen het Paardcafe zelf, maar ook de hal staat flink vol. Tijger Tijger is met een herkenbare sound en een zangstijl die niet anders te typeren valt dan een mix van Kurt Cobain, Chris Cornell en Eddie Vedder, niet het meest vernieuwende wat er op Sniester te vinden is, maar met de uitvoering is echt helemaal niks mis. Voeg daar een ietwat melige en mogelijk aangeschoten zanger aan toe en je hebt een vermakelijk optreden waar op voortgebouwd kan worden. Toch hebben we tijgers nog wel eens een tikje harder zien brullen, en moeten we onze weg vervolgen om echt wilde dieren te kunnen spotten.

Enigszins verbijsterd laten we ons een uur in PAARD’s jongste aanwinst GR8 opsluiten voor een wervelende goochelshow van Magic Tom & Yuri die helaas meer gegoochel dan muziek bevatte, maar desalniettemin uitermate amusant bleek. We zouden er meer over willen schrijven, maar ja… We kunnen de magie niet voor alle lezers verpesten, toch?

Door dan naar de Grote Markt, waar een Rage Against the Machine tribute plaatsvindt in de vorm van Guerrilla Radio. De band is terug van lang weggeweest op Sniester en heeft zin om de Grote Markt nog één laatste keer in vuur en vlam te zetten. De mensenmassa die zich bij podium De Poot heeft verzameld, misschien wel de meest veelzijdige mix van heel het weekend, heeft daar ook heel veel zin in. Vanaf de eerste noten wordt een voorzichtige moshpit gevormd die het komende uur alleen maar groter zal worden. Frontman Chris Pedis roept “de messias in de yellow sweater”, een kale, besnorde Sniesteraar die de tijd van zijn leven heeft, uit tot mosh- en crowdsurf-dirigent. Guerrilla Radio speelt zijn covers met net zoveel intensiteit als het origineel, en het publiek is tijdens klassiekers als ‘Know Your Enemy’ en ‘Bulls on Parade’ eigenlijk al niet meer te houden. Het is slechts wachten op die laatste bom waarvan iedereen weet dat hij nog gaat ontploffen: ‘Killing in the Name’. Als de Grote Markt een dak had, zou deze eraf zijn geknald en ergens in Scheveningen beland zijn. Missie geslaagd.

Wie na al dit geweld nog zin heeft in een vrolijk punkfeestje kan terecht in de September, waar TAXITAXI het podium betreedt. Dit Groningse trio bewijst met een ijzersterke set dat er soms niet veel meer nodig is dan een paar akkoorden en aanstekelijke teksten om een zaal helemaal mee te krijgen. Eerst pakt de band de aandacht door in blitse racepakken het podium te betreden, daarna door het ene na het andere vermakelijke nummer in strak tempo op het publiek af te vuren. Wat deze zelfbenoemde punk boyband vooral onderscheidt, zijn de oprecht komische teksten die als mantra’s door de prima gevulde zaal heen en weer gaan. Pareltjes van teksten als “Mensen praten. Nou en? Nou en?”, “Wie wil mijn VWO diploma zien?”, en “Ik ben een redelijk mens” worden snel opgepakt door het alsmaar enthousiaster wordende publiek. Zo zijn er op de valreep zelfs nog goudvissen te vinden op de Blijdorp route, als zanger/gitarist Fred Goverde de voorste rijen omtovert tot vissenkom, en het publiek aanspoort om rondjes in zijn kom te zwemmen. Ook dat blijkt geen probleem. Alles wat TAXITAXI vanavond doet wordt met gejuich, goedkeuring en plezier ontvangen.

Dan snelt Neefsam naar Modder in de Kleine Zaal. Modder is vet. Heel vet. De zangloze sludge beukt mokerhard over alle aanwezigen heen. Blije metalkoppen, op de onderlip bijtende headbangers en een suave dondergodvoorman die af en toe rake inzichten en diepe zorgen deelt met het publiek: Modder pakt de Kleine Zaal moeiteloos in met groot geluid, grote vitaliteit en grote stonercojones. Lekker.

Drie bejaarde rappers is niet iets wat je iedere dag meemaakt, maar op Sniester kan het gewoon. De Kleine Zaal van PAARD staat ruim voor aanvang dan ook vol met nieuwsgierigen die The Northern Boys willen zien. De heren komen uit Engeland, en laten hun leeftijd er niet van weerhouden de nodige vuilspuiterij de zaal in te slingeren. Het zou zomaar een gimmick kunnen zijn, maar we wachten af. Om maar met de deur in huis te vallen: we hebben vandaag te maken met twee rappers en een DJ. Kevin zou onder invloed van het een of ander de hort op zijn gegaan en nog niet zijn teruggekeerd. “Is er nog iemand anders van 77 in de zaal?”, vragen zijn bandgenoten. Het optreden begint met rapper PKJ die een aantal solotracks doet die hij ooit samen opnam met zijn inmiddels overleden broer. De bassen doen de broekspijpen wapperen en de nummers zijn weinig opbeurend. Geen zorgen, hij heeft beloofd dat het later vrolijker wordt. De beats zijn dik, maar de live raps weinig zuiver. Dan komt Norman Pain wat liedjes doen. Zijn agressieve flow is beter dan die van zijn voorganger. Wel zijn de teksten net zo deprimerend. Misschien omdat hij naar eigen zeggen achttien jaar heeft gezeten? Een echte gangster dus. De Sniesterkat danst een nummertje mee op het podium, wat het geheel nog vreemder maakt. Dan is het eindelijk tijd voor beide rappers op het podium, Eindelijk is het tijd voor feest. De geriatrische rapper houdt de backingtrack niet altijd bij, maar in de zaal is het gezellig. “Do you wanna make love to a sad old man?” vragen de heren. Bij ‘Sexy Train’ worden wat toeschouwers op het podium gehaald (om Kevin te vervangen) en gaat de zaal los. We zijn in de war en weten nog steeds niet hoe serieus we dit moeten nemen. Wel staat vast dat twee bejaarden een goed feestje hebben gebouwd in de Kleine Zaal.

Hallan is de zoveelste postpunkband van deze editie van Sniester. Niets mis mee natuurlijk, postpunk is hip. Het maakt het voor sommige bands alleen wel wat lastig om zich te onderscheiden. Neem Hallan. De Britten spelen zeker niet slecht. De drummer heeft een indrukwekkende afro en in frontman Conor Clements heeft de band, zoals het genre betaamt, een hyperactieve zanger die nonchalant praatzingt. De toetsen en elektronische beats geven het geheel nog wat jeu, maar enorm beklijven doet het niet. Daarbij erkennen we volmondig dat dit verslag mogelijk heel anders was geweest als we niet al de nodige soortgelijke bands hadden gezien. Hallan heeft alleen de pech dat ze tegen het eind van het festival geprogrammeerd staan.

Na een voedzame snelle maaltijd te hebben verorberd, gaan we vanaf de Grote Markt naar rechts (yes!) richting het Koorenhuis. We lopen de volle zaal in waar Cooper T met hun ‘music for misfits’ gaat beginnen aan de laatste drie nummers. We vallen met onze neus in de boter, want de act zet net catchy single ‘Original’ in: een dansbare indietrack met spoken word inclusief eigen swag en dik Brits accent. Als we via de rechterkant wat naar voren gaan, zien we op het podium het duo uit Manchester met bivakmutsen, live vergezeld met dj, hard van links naar rechts lopen om het publiek op te jutten. We deinen mee op de aanstekelijke nummers en zingen voorzichtig zonder het te kennen zo het refrein mee van afsluiter ‘Gettin’ In The Way’.

In de Zwarte Ruiter sta je toch beter linksvoor op de verhoging, maar gelukkig is dat rechts voor de band. Kwestie van perspectief en dat buig je natuurlijk om in je eigen voordeel. Naked Lungs komt op van rechts. Het eerste wat opvalt: heeft de bassist die rechts staat nu een groter pedalboard dan de gitarist? Het Ierse noisekwartet begint de set met - hoe kan het ook anders - noise van het nummer ‘Pressure’. Gedurende het optreden word je er steeds verder ingezogen in de intensiteit en verschillende diepgang in tempo en sounds terwijl zanger Tom Brady met veel passie en armbewegingen de teksten de zaal in zingt en schreeuwt. Hoogtepunten zijn ‘Outcome’ wat zacht noisy start, maar al snel geheel ontspoort en ‘Relentless’ met grote dynamiekverschillen waardoor het harde extra in your face is.

Snel door naar Adult DVD in het Koorenhuis, wat een beetje overlapt met Naked Lungs. Gelukkig is er rechtsvoor nog plek. We kijken alleen wel tegen de rug van een van de vier (!) synth spelers van het zestal uit Leeds, maar van de looks hoeft deze band het toch niet te hebben. Wel van de dansbare nummers met strakke bas en drums, zoals het goed uitgevoerde ‘Yacht Money’ wat we horen bij binnenkomst, en de Engelse banter tussendoor. Nieuwe single ‘7 foot 1’ is woensdag uitgekomen, maar duurt geen 7 minutes long, grapt zanger Harry. Er hangt een fijne vrolijke sfeer en het publiek beweegt op de chille vibe van de nummers die soms wat weg hebben van LCD Soundsystem. Laatste nummer ‘Bill Murray’ valt extra op door de repeterende tekst en opstuwende synths die werken naar een climax waarbij zanger Harry het dansende publiek eerst rustig bekijkt en er daarna in springt. De band bedankt het publiek en heeft zin in de afterparty.