Sniester 2024: dag één Sniester 2024: dag één

Deze route trapt af in de September, waar om 6 uur The Tambles het podium zullen bestijgen. Het weer is inmiddels omgeslagen van matig naar zeer druilerig, waardoor omgeving Grote Markt er wat grijs uitziet. Ondanks de regen is het echter gelukkig volle bak in dit café. Het moge duidelijk zijn dat mensen weer reikhalzend uit hebben gekeken naar dit festival waar originaliteit en kwaliteit hoog in het vaandel staan.

“Kom maar even naar voren”, zegt de frontman die het publiek probeert te lokken. Als een van de eerste acts hebben ze de eer om wat plooien recht te strijken en de energie los te krijgen bij het publiek. Live tijdens de show wordt er nog even een lamp gefixt, maar de band trekt zich er niks van aan.

De vier mannen uit Gouda lijken zo te passen in de jaren 60 van de vorige eeuw. Met hun garagerock (met uitwijkingen naar overige genres als psychedelische rock) die duidelijk door dit tijdperk is geïnspireerd zijn ze een lekkere spitsbijter voor Sniester. Halverwege komt ook de nieuwe plaat even tevoorschijn, want begin juni lanceert de band hun LP In The Hive. De energie zit er al goed in, en vol goede moed gaan we door.

Even later staan ook in September de Subrockers. Deze band springt meteen in het oog, onder andere dankzij de gigantische hanenkam van de zanger. Wederom gaat het hier om een viertal mannen, maar ze krikken de gemiddelde leeftijd van de bandjes die we hier gewend zijn wat omhoog, wat leuk is om te zien. De vier bandleden hebben echter energie voor vijf. ‘Niet alles weer kapot maken hè?’, grapt de bassist tegen de frontman.

Deze heren uit 070 zijn al meer dan 10 jaar actief, en spelen vanavond nog altijd klassiekers zoals ‘Playing Games’ en ‘Taxi Driver’. Dat de band een trouwe schare volgers heeft wordt al snel duidelijk als we zien hoe vol de September staat en hoe luid er wordt meegezongen. In plaats van psychedelische tonen en nostalgische teksten wordt hier vooral gewoon flink gebeukt in ouderwetse punkrock/hardrock stijl. Rammelende gitaren, een drumstel dat een pak slaag krijgt, en een zanger die helemaal los gaat: de energie stijgt naar nieuwe hoogtes en de band geniet zichtbaar als ze zien hoe ze het publiek meekrijgen.

Na een moment om even op adem te komen, leidt onze reis door Sniesterland ons naar de foyer van het Koorenhuis. Hier staat straks Dr. Sure’s Unusual Practice. Terwijl we wachten tot de band het podium op komt, lopen we een zeker anonieme oud-hoofdredacteur tegen het lijf die ons weet te vertellen dat dit deze avond al de derde band is die uit Melbourne in Australië afkomstig is!

“How are you doing Den Haag?!” roept de frontman die wel wat weg heeft van een Australische Abel van Gijlswijk. Het publiek laat weten dat het goed gaat met luid gejuich en opgestoken handjes. Het foyer staat flink vol, en er zijn aardig wat mensen op komen draven voor deze act. Dr. Sure’s Unusual Practice is een vijfkoppige band, en voor het eerst op deze route staat er eindelijk wat vrouwelijk talent op het podium.

De band gaat meteen los, en brengt een aantal nummers van hun nieuwe album ‘Total Reality’ ten gehore. Met drie gitaren is er een lekkere gelaagdheid in het gitaarspel, en de synthesizer krijgt een prominente rol in het geluid. Onmiskenbaar Australische post-punk met maatschappijkritische teksten, dat gaat er altijd wel in! Naast dat het allemaal lekker klinkt heeft de band ook wat leuke panelen en foefjes, zoals een tweede microfoon die de stem van de zanger vervormd. Voor we er erg in hebben is het al afgelopen, maar dit was top!

Verwondering verwachten we bij Sunfruits met scheppen tegelijk. Bekend om hun betrokken teksten over de schoonheid en de teloorgang van onze natuur, alsmede over alles wat daar mee van doen heeft, ligt het geluid van de sitar nooit ver weg. Dit zijn de Beatles als George en Ringo vanaf Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band de baas waren. Dus de goede nummers, gezongen door George Harrison, en beeld daar strakke drums en meer tempo bij in, en je snapt het. Deze muziek verhoudt zich tot de zon als een warme vochtige, maar zonnige zomerochtend in een naaldbosweide. Hoog in de Alpen. Er prikken wat kiezels in je rug, terwijl het ochtenddauw langzaam om je heen dwarrelt. Je rug is nat van dauw, maar de zon verwarmt je. Vogels tsjirpen incidenteel, terwijl de insecten klinken als een van intensiteit wisselende drone.  En toch in al dit vredigs is er iets dreigends. Je voelt het maar je weet niet wat. Er zijn hier wolven, beren… is dat een adelaar die boven je cirkelt? En net als je dat denkt, komt de zon weer vanachter de wolk. Gelukkig maar.

Dat dreigende, daarin is Sunfruits live sterk afwijkend van hun platen. De zachtgevooisde meerstemmigheid, de zweverige intermezzo’s, ze zijn er niet. Sunfruits gooit hun muziek door een mathrock blender met wat harde punknoten (organisch natuurlijk!). Daar zien we de punknoten van de gitaar, daar komt de noise, de drummer ruilt zalvende drums in voor een Lars Ulrich momentje. Dit terwijl één gitarist en de bassist de lieve vrede bewaren. De band gaat hard en rap via rock naar punk maar houdt net daarvoor een klein beetje in. Het is zorgvuldig zonder gekunsteld, ruig zonder rafelig en toch strak. Eigenlijk klinkt hun muziek als waar ze over zingen: de schoonheid, kracht en pracht van de natuur. En hoe wij mensen dat naar de klote helpen. Alsof we de vogels in het bos horen fluiten onder het dreigende gebrom van naderende bulldozers.

Helaas is dit te nieuw voor het publiek, of te onverwacht. Sunfruits krijgt het niet goed over het voetlicht. De zaal raakt niet opgezweept en zou, als je ze ziet, net zo goed naar Spoken Word kunnen staan luisteren. Wellicht leidt de tweepolige stijl van uitersten tot het effect van het konijn in koplampen: door angst verstijfd niet weten of het links of rechts moet gaan?

Hoewel we hier vetgemest worden met ‘het hogere’ en er zeker gelaagdheid is, falen hier de contrapunten: ze staan alleen zonder samen één melodie maken, zoals dat op de plaat wel werkt en bij Bach ook. Als Sunfruits uit een ei komt van een componist, dan uit dat van een natuurminnende Johan Strauss II die hele boze kuikentjes heeft gekregen waardoor iedereen bij het dansen van de Wals op elkaars tenen staat.

Weer zoveel mensen op het podium van de Koorenhuis foyer. Gut Health zijn hier niet zozeer een band in de klassieke zin. Als de zangeres het gezicht is op het schilderij ‘De Schreeuw’ van Edvard Munch, dan zijn zij alles daarom heen. En stel je dat schilderij eens voor zonder die handen tegen het gezicht en dat kleurengebruik? Ze zijn sterk polyritmisch gedreven, waarbij Athina de zang door de ritmes heen weeft. Dan weer meer Blondie, dan weer meer leunend op St. Vincent, om dan vol in de L7 te schieten. Het is dansbare Amerikaanse new wave op een bedje van Talking Heads. Dit klinkt wellicht als ondoorgrondelijk moeilijke muziek die je vooral moet begrijpen, maar het tegendeel is waar. Athina gebruikt diens stem niet enkel om te zingen maar als een extra instrument. Dan weer een langere dreunende galmtoon, daarna hoge kreetjes die slaken op de maat van de bass drum. In tegenstelling tot alle eerdere bands op deze route, slaat dit goed aan. Als je ons niet gelooft, geloof dan het publiek in de Koorenhuis foyer, waar iedereen losgaat. Eerst voorzichtig. Van meeknikkende hoofden, naar een schoudertje erbij, totdat alles beweegt. Bij sommigen zelfs vol enthousiasme, als balletdansers die in een moshpit dansen. Met wild zwaaiende armen, en intense blikken vol betekenis.

Contrapunten, gelaagdheid, boodschap — ook nog free palestine op de instrumenten. Dit is geen kuiken meer, maar zeker uit het Bach Egg NP gekropen. Het “we want more” is even oprecht als onmogelijk gezien het strakke schema. Dus snel door naar de volgende band!

Dit concert gaat anders worden. Dat weet je ook als je niets van Elmer weet. Op het toneel een tent met een vlag erop, een grote kartonnen vlam en een giga rode transistor radio. Elmer komt op in een onschuldig padvinder tenue, met rokje en gifgroene laarzen. Dan steekt Elmer een nepsigaret aan met het nepvuur. Achter haar komt een hond boven de transistorradio uit: een handpop die qua hyperactiviteit aan Tommie uit Sesamstraat doet denken. Het is dj-hond Hans Skipper, wat een verwijzing is naar een oude, nooit hippe, Avro-dj.

Elmer’s act is origineel, anders dan de gitaarpunkrock waar Sniester zwaar op leunt. Elmer leunt op beats, zware beats die door je broek en buik gaan. Met daarover synt melodieën en distorted drone beats. Ondertussen zingt ze (of hij, dat mag ook) nummers die grappig lijken maar ernstige zaken raken. Eenzaamheid, paniek aanvallen tijdens sex, bindingsangst, een van ironie doorspekte rap pastiche die macho rap mannetjes de facto in de zeik zet. Hoe dit te omschrijven? Nu krijgen wij een paniekaanval. Okay: het is alsof je De Gestampte Meisjes laat samengaan met Prins S en de Geit, op een bedje van Faithless.

Show goed, contact met publiek goed, teksten goed, beats vet, spanningsboog in sound sterk: publiek heel enthousiast! Zo sterk dat ze doorjuichen en klappen terwijl Elmer alweer praat. We sluiten af met het ijzersterke ‘Ik neuk je vader zondeer condoom’. Vol ironie en boodschap wordt hier discultuur en wraak cultuur onderuit gehaald terwijl de zaal uit zijn plaat gaat. Het is onduidelijk of iedereen hier alle lagen meekrijgt. Maar Bach hoef je ook niet te snappen om de Cello Suites te waarderen. Ook muzikaal zit het moeilijker in elkaar dan het lijkt. Qua boodschap is Elmer boven ales uitgestegen door zelf een boodschap over boodschappen te hebben: het nummer 'Politiek Statement' legt de vinger op de zere plek van boodschappen en gelijk hebben: "gebruiken juiste woorden en doorzien alle systemen, maar wat boeit dat als we nooit actie ondernemen?!"

Ja, Elmer is het meest volwassen kindje van uit Bach Egg NP!

En dan is het tijd voor Deadletter. De band speelt postpunk in de traditie van al die bands die dat de afgelopen jaren deden, maar onderscheidt zich onder meer door het gebruik van de saxofoon en frontman Zac Lawrence. Manisch bewegend of doodstil starend eist hij op dwingende wijze de aandacht van het publiek op, die hij vervolgens moeiteloos weet vast te houden. De band speelt ondertussen afwisselende nummers die gemeen hebben dat er onder de gierende gitaren en scheurende saxofoon een stabiele, dansbare groove zit. In de zaal wordt dan ook volop meegedanst met nummers als ‘Mere Mortal’ en ‘Madge’. Deadletter overtuigt. 

Het is aan Wodan Boys om op deze vrijdag de grote zaal van PAARD af te sluiten. Het is de eerste keer dat het Haagse viertal een eigen show in deze zaal speelt, en de band heeft er duidelijk zin in. Wie vaker op deze website komt, weet dat we vaker over Wodan Boys hebben geschreven, en de conclusie is meestal hetzelfde: Wodan Boys rockt, overtuigt en weet het eigen spelplezier moeiteloos over te brengen op de zaal. Dat alles is ook vandaag weer het geval. Alle hits, van ‘Bells’ tot ‘So Damn Much’ tot afsluiter ‘Wodan Boys’ komen voorbij, er worden weer sjaaltjes uitgedeeld en bassist Timo eindigt zoals vaker het optreden zonder shirt. Nu klinkt dit misschien als een herhaling van zetten, maar dat zou de band tekort doen. Wodan Boys geeft, zoals we van ze gewend zijn, namelijk alles en weet daarmee ook de grote zaal van PAARD naar zijn hand te zetten en een kolkend rockfeestje te bouwen.