Pinkpop of toch Hipfest? Pinkpop of toch Hipfest?

Bij het hoofdpodium blijken de geruchten een kern van waarheid bevatten: het optreden van The Indien is afgelast! Dat is een gemis. Het stemgeluid van de frontvrouw Rianne Walther, ergens tussen Duffy en Vanessa Paradis, leent zich goed voor de zeelucht en zomeravond. “So sorry”, zingen de heren van Subterranean Street Society ietsje verderop. “Door het gedoe met de vergunning was het podium verlaat klaar en konden we acts niet verschuiven”, licht Alexander toe.

Samen met Lesley is Alexander initiatiefnemer en organisator van Hipfest. “Woensdag hoorden we plots dat de vergunning niet in orde was. Dezelfde aanvraag als vorig jaar.” Boos is 'ie niet. In plaats van in de schuldvraag te hangen, gingen de Scheveningse schouders eronder. Dat dat brede schouders zijn, blijkt uit het feit dat Hipfest gewoon doorgaat. Nou ja, gewoon: “Optredens om 21.30 naar binnen, The Indien afgelast, zeker. Maar dat is beter dan helemaal afgelast! De mensen komen echt wel.”

Is die trage opkomst de reden dat Muylike moeite heeft het publiek te overtuigen? Verderop slaan de nummers van duo Ciao Lucifer wel aan. Het nieuwe album ‘Good News’ gaat er goed in en de eerste dansers schuiven naar voren. Bij het hoofdpodium, bij POM, is dat anders. In Scheveningen is het kennelijk even wennen om zangeres Lisa als een soort Pippi Langkous (rood haar, vlechten, lange rok met gebreide trui) over het podium te zien stuiteren. Lisa laat zich niet ontmoedigen en haar energie slaat na het derde nummer definitief over. Het applaus gaat van beleefd naar oprecht. Lichamen met een wijntje in de hand bewegen ritmisch mee. Een aantal mensen springt nu even uitbundig als Lisa.

Artikel gaat verder onder de foto

Voor het domineehuis is geen muziek, maar is het wel druk. Op dit plein straalt namelijk het laatste directe zonlicht op de Keizerstraat. De typische loom-luie festivalsfeer is hier prima geland. Geuren van gegrilld vlees leidden de mensen naar de Double Deluxe Burgers voor vijf euro. Fris weg te spoelen met anderhalve liter bier voor vijftien euro. Bepaald geen festivalprijzen! Met een volle buik en een roezig alcoholgevoel is ska-reggae wat een mens nodig heeft: Gus Walker.

Dat de trombonespeler niemand van de achtkoppige band van het krappe podium beukt is een klein wonder. Wel echt lekker, Ska-reggae met een heuse kopersectie. Gus Walker combineert persoonlijke teksten met originele composities. Na een intro met kopstem komt de lagere stem, omringd met precies genoeg orgel: “These days in cyberspace make me feel I’m lost.” Dat gevoel deelt hij met het publiek wanneer Gus zijn nummer Peace & Quite inleidt met een verhaal over bruine ogen van herten. Gelukkig is dat snel vergeten als hij weer gaat zingen.

Artikel gaat verder onder de foto

Voor de podia springt Dans Opa in het oog. Hij is de beminnelijke lokale paradijsvogel, die vaker door Scheveningen loopt met een grote JBL speaker om de nek. Dat begon tijdens Corona “om vrolijkheid te brengen”. Gekleed in een prachtige oranje-gele zonnehoed, geel jasje, brokaat stropdas, rode bretels, en een broek met een messcherpe vouw, is hij telkens de eerste die danst. Wel met behulp van een chique houten wandelstok, afgetopt met een koperen drakenkop handvat. Dat is pas klasse.

Qua uitgesproken stijl sluit Dans Opa aan bij FATA BOOM, dat inmiddels het hoofdpodium volledig vult met z’n drieën. “Glitter, glamour, onweerstaanbare beats met een flinke dosis attitude”, zo beschreef 3voor12 Radio eerder. Dat maakt de band volledig waar. Zo draagt de zangeres een zilveren broek met een kort shirt, is haar gezicht lichtblauw geschminkt en draagt ze over haar hoofd een soort maliënkolder tot neushoogte. Maar kolder is dit niet. Wel een gedurfde boeking op wat primair een buurtfestival is. Niettemin, waar POM even nodig had, overwinnen de beats van FATA BOOM sneller de sceptici. Het “we want more” is oprecht en wordt beloond. Je kunt denken van FATA BOOM wat je wilt, maar stel je oordeel uit tot je ze live ziet.

En dan moet de livemuziek naar binnen. Voordat mensen het doorhebben, nog even een biertje gehaald hebben, staan de rijen voor de café’s. Politie en Boa zijn er snel bij om duidelijk te maken dat alles dicht moet als de maximumcapaciteit wordt overschreden. “Dat is ook voor het eerst,” lachen stamgasten over de rij bij Tante Knier. Minder leuk is het dat nogal wat mensen zo de eerste ronde binnenoptredens mist. Hete Kolen treedt zo op voor een volle Tante Knier, maar voor een klein publiek.

Bij The Anaestetics kunnen de mensen nog wel naar binnen, want de zaal loopt snel leeg. De psychedelische muziek komt niet over het voetlicht. Het helpt niet dat de band Shoegaze wel erg letterlijk neemt en hun naam ook verder eer aan doet. Nul interactie. Gelukkig is het buiten warm, het bier koud, en de mensen uitgelaten. Charlot maakt later niet dezelfde fout. Sowieso slaan haar nummers aan in Podium aan Zee. Eefje de Visser en Aurora klinken door in de muziek. Tekstueel is ze toegankelijker. Popliedjes, herkenbaar voor het gemixte maar jeugdige publiek.

Artikel gaat verder onder de foto

Als het licht aanfloept om ruimte te maken voor de volgende band, zie je goed dat Podium aan Zee een van de laatst overgebleven pure jeugdhonken is. Zwarte vloer en wand. Systeemplafond rood en wit geverfd. Podium 50 centimeter hoger dan de zaal, opdat de band niet het hoofd stoot. En, niet onbelangrijk, flesjes Hertog Jan bier voor 3 euro. Top! Het vergt weinig inbeelding om hier een Doe Maar voor te stellen toen Hennie Vrienten net 32 jaar was. Dat jaren tachtig gevoel wordt versterkt door Marathon, de volgende band. Een jonge Shoegaze / Postpunk band uit Amsterdam, net terug van Best Kept Secret. Jesus & Mary Chain, Smashing Pumpkins, Chameleon; je kunt het er allemaal uit halen. Maar zeker ook Fugazi en andere (post)punk. Kay, zanger van Marathon, vertelt desgewenst dat ze “deze muziek gewoon maakten en mensen vertelden ons toen dat het leek op dit of dat. Zo hebben we veel gave nieuwe muziek ontdekt!” Trots toont hij zijn The Chameleons T-shirt.

Het jonge publiek, dat duidelijk minder geporteerd was van Marathon dan iedereen boven de 32 jaar, komt terug naar binnen. “Paling! Paling!”, roepen ze. De anticipatie is tastbaar en bij de eerste knallende beats van Gladde Paling gaat het dak er dan ook af. Onder de 120 BPM komt het niet. Qua muziek zeker geen jaren tachtig, eerder jaren negentig. Qua sfeer en leeftijd wel 100% jeugdhonk. Een jongen van net achttien spreekt me aan met ogen en een stem die een verbazing en verwondering verraden: “Mijnheer, vindt u dit nou leuke muziek?” Tijd voor deze mijnheer om naar huis te gaan en de jeugd aan Gladde Paling en de nacht over te laten.

De line up van Hipfest is kwalitatief dik in orde met veel bands die bijna onhaalbaar zijn voor een klein festival. Marathon stond een week eerder op Best Kept Secret, The Indien leverde in mei de TopSong van NPO2, Fata Boom-nummers zijn te horen in Netflix series. Gedurfde keuzes als Fata Boom en POM tonen dat de programmeurs Scheveningen en de muziekscene goed kennen. Oké, The Anaesthetics viel plat als een pannenkoek op de grond. Maar toch, als je Scheveningse stamgasten van zowel Tante Knier en als van de Snoeshaen aan je kunt binden, doe je iets goed. Combineer dat met gratis toegang, lage prijzen voor eten en drinken, en een prima sfeer, en je bent een waardig festival voor de platzak Pinkpopfan.