Sniester 2022: Dag één Sniester 2022: Dag één

Het lijkt minder dan een maand geleden dat we door de stromende regen banjerden voor de naar oktober verplaatste editie van Sniester 2021. Dat is fijn, want meer Sniester is altijd beter. Onze avond begint officieel als we het Paardcafé binnenlopen tijdens Grandmas House, het queer punktrio uit Bristol (een stad waar wel meer Sniesterwaardige muziek vandaan komt). De riffs die de band speelt, zijn repetitief en snel, iets dat de luisteraar direct wakker schudt. Ook de vocalen zijn opvallend. Het contrast tussen de lome, raspende stem van frontvocalist en gitarist Yasmin Berndt en de schellere en meer schreeuwende stem van drummer Poppy Dogson is groot maar prettig. Eigenlijk lijkt er meer power in de muziek te zitten als de laatstgenoemde de vocalen op zich neemt. Met nummers als ‘No Place Like Home’ en ‘Small Talk’ (“I’m so sick of small talk… tell me how your mom is”) brengen het typische cynisme van jonge punkbands naar boven. Grandmas House rammelt en beukt en is precies de act waar je mee wilt openen op een lange Sniesteravond.

Door naar buiten, want het is verdomme gewoon lekker weer. We stoppen op de Grote Markt voor een van de gratis shows van het weekend; het optreden van Niko. Sinds de band bestaat is er geen Sniester voorbij gegaan zonder dat Nik van den Berg en de zijnen niet hebben opgetreden. Dat vinden wij natuurlijk helemaal geen probleem. Nadat de band is aangekondigd door podiumhost Luna, vallen er gelijk twee dingen op. Allereerst de Lemmysnor van gitarist Bas Prins. Verder lijkt de band uitgebreid. Michiel Kleykamp, die vroeger frontman was bij Mik Adrian, speelt toetsen, gitaar en tamboerijn in de nieuwe bezetting. Dan de muziek. Van Niko zijn we natuurlijk al het een en ander gewend. Lichtvoetige maar ontzettend cynische indierock. Met een debuutalbum op komst lijkt er wel het een en ander te zijn veranderd. De band swingt meer en voor zover de nonchalance van de eerste EP’s er nog inzat, is deze nu vrijwel helemaal verdwenen. ‘Shooting Star’ klinkt alsof Niko een b-kantje van Bowie onder handen heeft genomen en de koortjes op ‘Pick Me Up’ zijn melodischer dan wat de band eerder liet horen. Dit laatste nummer komt misschien uit als single, vertelt de frontman ons. Naast nieuw werk laat de band ook nog wat ouder materiaal horen, zo komt ‘Joyous Days’ van de eerste EP Laptop langs. Het meeste effect wordt echter bereikt met ‘Myself’, wat inmiddels een live-favoriet aan het worden is. Niko is dezelfde maar toch anders en dat is prettig. Het wordt nu wel tijd dat het album uitkomt.

Een van de grotere namen op de poster is die van Sports Team. De Britten trekken geregeld volle zalen en in de Grote Zaal van PAARD staat het ook lekker vol. Een bandje speelt Frank Sinatra’s versie van ‘Send In The Clowns’ en precies bij die woorden komt de band op. Er wordt afgetikt en dan gaat het los. Of nouja, een écht kritische recensent zou klagen over het ietwat tamme gehalte van het eerste kwartier. De rammelrockact rammelt wel maar de energie lijkt niet voorbij de eerste twee rijen te komen. Als de band het nummer ‘Fishing’ inzet slaat de sfeer om. De energie die voornamelijk vooraan bij het podium leek te blijven hangen, schiet door de hele zaal en zelfs achterin staan mensen de springen. Een vergelijking kan worden getrokken met Art Brut, dat in het begin van de zeroes indiesucces boekte met eveneens rammelende rockmuziek met een even zo hysterische zanger. Maar waar het bij Art Brut vooral draait om Eddie Argos, is frontman Alex Rice misschien wel opvallend, maar niet het centrum van alle aandacht. Toetsenist Ben Mack staat op een Kraftwerk-esque stoïcijnse manier met zonnebril op achter de toetsen en beweegt alleen als dat nodig is. Bassist Oli Dewdey (ook Bristol) en gitaristen Rob Knaggs en Henry Young vallen ook op door hun duidelijke spelplezier. Grote kans dat mensen die bij Sports Team hebben gestaan dit de leukste act van de avond vonden. Voor ons speelde die echter een deurtje verder…

In de kleine zaal staat Heavy Lungs uit, je raadt het al, Bristol. De frontman van de band is Danny Nedelko, waar IDLES nog een liedje over heeft gemaakt. Wie een IDLES-kopie verwacht komt er echter enigszins bekaaid vanaf. Ja, de muziek is luid en energiek (de band spreekt zelf van very loud music), maar de feel is totaal anders. Nedelko en band lijken een compromisloze bak herrie te maken. Noiserocky gitaarpartijen en beukende drums. De vingers van bassist James Minchall schieten over zijn hals terwijl hij steeds heel snelle, maar eenvoudige, baspartijen speelt. Wat Nedelko zelf doet kan niet echt als zingen worden omschreven, maar het geschreeuw is wel erg lekker. Het voelt allemaal heel erg Brits aan, we zouden bijna een kop thee met melk bestellen.

Wat het meest opvalt is de vreugde die uit de grootse gebaren van de band blijkt. De frontman rent van links naar rechts en zwaait als een bezetene met zijn armen. Drummer George Garratt, die opkwam met een propellerpet en plaksnor verlaat middenin een song zijn post, om maniakaal te lachen in een microfoon. Ook is Garratt de hele show bezig om zijn plaksnor, die los begon te laten bij de eerste zweetdruppel, op zijn gezicht te houden. Het hoogtepunt van de set vindt plaats bij het laatste nummer; ‘Birthdays’, dat wordt opgedragen aan alle jarigen in de zaal. Danny Nedelko rent met ontbloot bovenlijf het publiek in en zingt vanuit de zaal over dat hij liever in zijn birthday suite rondhangt dan dat hij een jaar ouder wordt. Als de song klaar is, commandeert de band iedereen om te zakken, maar in plaats van een echte sitdown laat de band de hele Kleine zaal op de hurken achter. Heavy Lungs is niet zo catchy als sommige andere bands uit hun kringen, maar de volslagen doorgeslagenheid van de band maakt dit een absoluut hoogtepunt.

Als we De Zwarte Ruiter inkomen voor de Oostenrijkse band Insanity Alert, staat de band in fluorescerende groene badjassen op het podium te soundchecken. Die badjassen gaan uit als de band echt gaat beginnen, dus het nut ervan is ons niet helemaal duidelijk. Zanger Heavy Kevy, die Nederlands is en vroeger in punkband The Apers speelde, komt op met zo’n vuurwerkfontein die in desserts wordt gestoken als iemand in een restaurant jarig is. Tot nu toe alles prima, maar dan begint de band te spelen en is het opeens 1986. De trashmetal die de band speelt is gedateerd en vrij saai. De riffs zijn bekend, de drums missen soms even een beat en de algehele songwriting laat ook te wensen over. Ja: het publiek doet gretig mee als Kevy in het tweede nummer al een bord omhoog houdt met het woord “Mosh” erop, maar dat ligt meer aan de pitdrang bij de bezoekers dan aan de muziek. Niemand zal vinden dat Insanity Alert niet voldoende de best heeft gedaan, maar wij zien geen reden om veel langer dan nodig te blijven staan.

Eenmaal aangekomen in het Paardcafé staat een bijzonder trio. Gaffa Tape Sandy weet zonder atmosferisch gitaargeneuzel tussendoor of een vlotte babbel een vette show neer te zetten. Alleen al de sterke mix van garage en punk (en alles daartussen) maakt Gaffa Tape Sandy tot een waar hoogtepunt. Muziek dus. De hyperactieve bewegingen van frontman Kim Jarvis zijn al de moeite waard om naar te kijken. Het is hoekig, hard en tegelijkertijd heerlijk speels. Klagerige post-punk vocals en catchy refreintjes balanceren op futloze akkoorden en fraaie baslijnen. Een ontlading van allerlei pech vooraf. Zo blijkt uit de opmerkingen tussen de songs door. Bassiste Catherine is namelijk al enige dagen de stem kwijt en de formatie probeert al drie jaar op het festival aan te komen. Het is zelfs zo erg dat ze geen merchandise mee durven mee te nemen. Toegegeven, dat laatste wijten ze aan zichzelf, merch meenemen maakt reizen alleen maar gecompliceerder. Dat ongeluk is nu voorbij, dit was een vlekkeloos optreden. En hokjesloos.

Waarom zeven keer Pigs in je naam? Dat googelt waarschijnlijk makkelijker dan een enkele Pigs. Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs. In die volgorde. We zien Orange versterkers. Zou dit stonerdoom zijn? Geïnspireerd door Sabbath en Sleep? Jazeker, mooi die mogen in het stonerhokje. Geen Matt Pike-achtige blote basten taferelen, wel blote voeten. We horen ziek laaggestemde gitaren ondersteund door een slepende riffs die zich in je schedel vastklemmen. Ondanks de muzikaliteit en puike aanwezigheid (een zonnebril en gymshorts leveren altijd punten op) haalt de eentonigheid van het genre de act in. Zelfs de aanwezige Sniesterkat houdt het na een paar nummers voor gezien. Dit is echt voor liefhebbers. Tijd om de route te vervolgen.

Het is druk in September. Kalaallit Nunaat gaat zo beginnen, dus we bestellen snel een biertje en een wijntje. Tot onze schrik rekenen we hier tien euro voor af. Wat blijkt: je betaalt per beker een euro statiegeld. Waarom dit alleen geldt voor de venues van de Grote Markt snappen we alleen niet helemaal, we mogen met onze dure bekertjes bijvoorbeeld niet het Paard in. Onhandig. 

Ondanks de drukte en de schrik van de kosten belanden we vooraan. De Rotterdammers starten de set met noise, altijd een goed begin. Na het eerste nummer gaat het shirt al uit van de bassist, niet veel later ook het shirt van de zingende drummer. Logisch, het is heet en er wordt hard gespeeld. De noiserock wordt met passie en zweet September in gesmeten. Er is veel feedback en noise van de gitaar vermengd met stuwende drums en baslijnen. Vooraan wordt er flink bewogen. Sneller dan verwacht is het klaar.

We pikken wat van Niko op het buitenpodium mee en hebben even tijd om te kletsen met het roller derby team dat dit weekend 's middags als Sniesterpromo de stad door skate. We halen biertjes en peuken en gaan weer terug de Zwarte Ruiter in.

Pist Idiots, een punky Australische rock & roll band uit Sydney, begint goed. Misschien is het de afstemming van het geluid in de kroeg, maar het lekkere Aussie accent van zanger Jack Sniff is nauwelijks hoorbaar en instrumentaal klinkt het af en toe wat overladen. Hiermee doet de band de Australische pubrockscene (kleine volle kroegjes, veel herrie, veel bier) wel eer aan.

Idiocracy, naar het gelijknamige album dat afgelopen jaar uitkwam is hard. De tekst 'the rogue train creakin' round the bend again' vat eigenlijk precies samen hoe deze band klinkt. Jack stemt z'n gitaar tijdens het volgende nummer. Z'n krullen dansen mee met de bezwete menigte en hij kijkt erg serieus het publiek in. In de zaal is er een mix van serieuze en blije gezichten. We verwachten elk moment dat die serieuzerds een pitje beginnen, maar ze blijken tammer dan gedacht. Er hangt wel iemand half paaldansend aan de trapleuning en mensen zingen gelukkig ook mee.
De set is korter dan het programma aangeeft: de band heeft al aardig wat shows in Nederland afgewerkt en is misschien toe aan een break. Beuken? Nee. Maar het was zéker Sniesterwaardig! De band gaat ervandoor; 'Cheers everybody!'.