Sniester 2022: Dag twee Sniester 2022: Dag twee

De eerste band van de route, Avalanche Kaito, behoeft wat uitleg. Alleen is die lastig, want dit drietal omschrijft zichzelf als ‘pure data with punk attitude and ancestral griot expression’. God mag weten wat dat inhoudt, en het beluisteren van het oeuvre van de band maakt ook niet meteen veel duidelijk. Dat roept de vraag op: wat is hier live van te verwachten?

We moesten even kijken of we wel bij de juiste act waren. Op het podium staan twee tamelijk gangbaar uitziende muzikanten. Pas als het derde bandlid zich al luid vocaliserend undercover vanuit het publiek bij de band voegt, valt het kwartje; dit is inderdaad Avalanche Kaito.

Wat volgt is een act waarbij alles uit de kast wordt gehaald. Luide Afrikaanse zang (onderwijl trommelend), een drummer die al drummend een fluit bespeelt, een lead gitarist die op een vreemd (aan eng grenzende) indringende manier oogcontact maakt met de mensen die vooraan staan, noem het maar op.

Deze act laat zich moeilijk in woorden omschrijven. We wisselen tussen harde rock, een soort langzame powerrock en bijna country/blues-achtige riffjes, en soms gewoon rare geluiden die waarschijnlijk niet binnen bestaande genres passen, met overal overheen die Afrikaanse zang. Soms vragen we ons af of we voor de gek worden gehouden, en soms klinkt het gewoon heel lekker.

Real Farmer stond eigenlijk niet op deze route gepland, maar er zat een aardig gat in de planning en dus banjeren we richting de September. Bij aanvang kleurt de band aardig binnen de lijntjes voor een punkband en is er in de zaal sprake van een soort constant komen en gaan als een soort publiek van Theseus. Da's jammer, want af en toe zit er best een lekker nummer bij. Real Farmer is een prima act om een beetje bij te komen. Daarnaast komt de band er zelf ook steeds beter in, waardoor ze uiteindelijk best een prima set neerzetten.

Door naar het Koorenhuis, waar dit jaar aardig wat acts staan. Daarnaast is dit de eerste grotere zaal op deze route, waardoor we ietwat meer het concert-gevoel van weleer krijgen. Pulled Apart by Horses staat hier vanavond, en dat belooft wat. “Deze act moeten we hebben, die gast kotst op het podium”, drukte een gewaardeerd redactielid ons op het hart. Spoiler alert: er is weinig tot niet gekotst op het podium tijdens deze act, maar het had ons niet verbaasd als dat was gebeurd.

Vanaf de eerste seconde zetten de heren van de band lekkere agressieve hardcore punk neer. Er wordt wild gesprongen, zowel in de zaal als op de planken. Mocht je hier niet aanwezig zijn geweest maar voor andere acts hebben gekozen en je daarbij afvragen waar de energie was: die heeft Pulled Apart by Horses gestolen.

Na slechts twee nummers gaat het shirt van de drummer al uit en ontstaat de eerste moshpit van de avond. Belangrijk detail: in de zaal van het Koorenhuis heb je het hier dus al snel over de halve zaal. De muziek, de show, de energie: alles klopt. Met toch lichte tegenzin moeten we dit pareltje verlaten om wat ska in onze oorballen te gaan gieten.

Op het centrale podium van de Grote Markt staan vanavond Mark Foggo’s Skasters. Dat de meningen verdeeld zijn wat betreft ska weten we. Discussies aangaande ska daargelaten, Mark Foggo's Skaster is een gezellig gezelschap van gevorderde leeftijd, en die leeftijdslijn is deels door te trekken naar het publiek. Hier en daar staan ouderen op picknicktafels te springen, en dat is het al waard om te zien.

Over de muziek zelf: denk aan ska en dan ben je er eigenijk wel. Een grote band, een aantal waarvan met blaasinstrumenten, en hier en daar een fedora. Dit soort shows vormen nogal een contrast met de andere acts die je op Sniester overal tegenkomt, maar zo nu en dan een vrolijke band tussen al de woede door is best leuk. 

Vooraan wordt wild geskankt (dat is een dansvorm), en dat werkt aanstekelijk. Een paar minuten later staat ongeveer de gehele Grote Markt te springen op de muziek. Complimenten voor de programmering, want deze band precies hier centraal plaatsen werpt echt z'n vruchten af. Op Sniester, een festival dat vooral draait om alternatieve muziek, kan een band als Mark Foggo's Skasters niet ontbreken. Ska is niet dood!

De zaal van het Koorenhuis is opvallend leeg als Joe & the Shitboys van start gaan. Het lijkt erop dat deze band nog niet heel veel bekendheid heeft in Nederland. Voor Joe (of is het een van z'n shitboys?) maakt dat niet uit. Gekleed in een kort sportbroekje rent hij door het publiek, om ze te vragen of ook zij Shitboys zijn. Het hele optreden is doordrenkt met een gezonde dosis publieksparticipatie. Deze act is een soort combinatie tussen comedyshow en muziek. Dat moet je maar net kunnen waarderen, en we zien ook een aanzienlijk aantal ouderen in het publiek die geen krimp geven wanneer de frontman de zaal inrent en hen op de wang zoent tijdens ‘Personal Space Invader’.

Vlak daarna wordt het nummer 'If You Wanna Be a Cuck, I'll Be Your Bull' ingezet. Voor de duidelijkheid: Joe & the Shitboys hebben vrij absurdistische liedjes en teksten. Als je een goede tolerantie hebt voor bands met een hoog meme-gehalte, dan is dit je band. De hele act bestaat uit lekker harde garagerock. Ergens doen ze denken aan een Faeröer versie van Hang Youth, met luide maatschappelijk relevante teksten en nummers die soms amper een minuut duren. Na het laatste nummer knuffelt de frontman mog met wat publieksleden om ze te bedanken, wat best aandoenlijk is. Dit was het waard om tot het einde bij te wonen.
 

Even bijkomen van de idioterie van Guitar Wolf, bij The Picturebooks, die het vooral moeten hebben van een hoog-gehalte aan oeh, ah’s en yeah’s in de refreintjes. De recensent van deze route krijgt er kromme teentjes van. En dan banen we ons een weg naar de uitgang als nummer ‘Zero Fucks Given’ wordt ingezet. Even verderop in de Rootz speelt een stevige lokale act. Baardvader maakt stoner voor lange baarden en zwiepende haren. De heren lokken de aanwezigheid van vuisten-in-de-lucht uit door puik te spelen met dynamiek. Hierdoor is er ruimte voor de zware momenten en aandacht voor de rustige stukken. We horen loodzware melodieën die je in kop blijven hangen en uit volle barst kan meeblèren. Dit trio is een waar festijn voor iedereen die naast pit ook de nodige opzwepende kick in hun kopje stoner roeren.

Voor wie 40 jaar Toy Dolls over het hoofd is gevlogen, dit is het geheim; aanstekelijke, kundige, en gemakkelijke meezingpunksongs. Met zoveel scheuten Lambrusco dat ze als de vaandeldragers gezien worden binnen de fun-punk. En dat staat na veertig jaar nog steeds als een huis, zowel show- als muziektechnisch. Gezien deze show een jubileum betreft horen we materiaal vanuit het gehele oeuvre: waaronder ‘Fiery Jack’, ‘Bitten By a Bed Bug!’ en ‘She Goes to Finos’. Alles is loeistrak, met één uitzondering, de skit bij ‘Spiders in the Dressing Room’ waar drummer Duncan de bassdrum mist bij het doodtrappen van een spin. Dat gaat na veertig jaar oefenen nog steeds fout grapt Olga. Het is bewonderenswaardig hoe gemakkelijk alle riffs, solo’s en licks worden gespeeld terwijl de maffe Engelse grollen uithalen zonder een noot te missen. En dat kan iedereen beamen die weleens de live uitvoering van ‘Toccata in D Minor’ heeft gezien, die ook vanavond weer de revue passeert.

Snel door naar de Zwarte Ruiter voor de psychedelische spacerock van Temple Fang, met wat oud-leden van Death Alley. Wat is het geluid hier mooi afgesteld en wat is de sound van de band goed zeg! Heerlijk om even met je ogen dicht weg te spacen na het gebeuk in de kelder. Het café staat behoorlijk vol, dus veel zien we niet, maar gelukkig kunnen we grotendeels meekijken op een scherm van iemand die bijna het hele optreden filmt. Na een kwartier kondigt de band het laatste nummer aan. Huh?! Geen zorgen, want ‘het nummer duurt vrij lang’ kondigt de band aan. Wat er in het half uur daarna gebeurt, is een groot intens psychedelisch hoogtepunt dat voorbij vliegt. Alles zit er in: riffs, solo’s, rustmomenten, opbouw, meer solo’s, riffs. We worden er helemaal ingezogen. Duidelijk kwalitatief beste band van deze route, zonder twijfel.

VOLLE. BAK. in Paard Kleine Zaal bij STAKE. De postrock metalband uit België heette Steak Number Eight maar gaat sinds 2018 door het leven als STAKE. Het publiek is er klaar voor en wil méér. Telefoons en kostbaarheden van headbangende mensen worden voor de veiligheid aan de paar mensen die níet mee in de pit verdwijnen gegeven.

De nieuwe plaat van STAKE komt bijna uit en het viertal test even wat nieuwe nummers, zoals 'Fuck My Anxiety'. Tussen het geschreeuw, de melodieuze samenzang, de fantastische riffs en beukende drums roept zanger Bent: 'Love jullie!' STAKE vindt het fijn dat er gedanst wordt en dat gebeurt ook. Als je beuken dansen noemt. De stampvolle zaal gaat door met losgaan in de strobe verlichting. Het eind zien we helaas niet omdat we door moeten naar de Grey Space. Dit was episch genieten.