De avond begint om kwart voor acht al vroeg met Batwölf. Deze relatief nieuwe punk’n roll band speelde tijdens zijn eerste half jaar al driemaal in Engeland. Waarschijnlijk omdat de bandleden ver terug gaan in de scene, hun voormalige bands Black Volvo en Noctophyle speelden al eens in Breda. De laatste in 2006 al, met Dirty Bastards in Dok19 tijdens de Punk 'Till You're Drunk Tour. Toen bestond 3voor12/Breda zelfs nog niet! Oude vrienden dus die met veel vuur, lol en zelfspot een lekker optreden geven. Jammer dat het nog zo vroeg is. Bassist en zanger Jaap maakt het weinig uit, hij praat de boel lekker aan elkaar en maakt grapjes met gitarist Roy. De songs zijn catchy en dik in orde, zoals ‘No Bad Days’ over dat er eigenlijk geen slechte dagen zijn, ‘Rise Again’ dat je toch elke dag opnieuw moet opstaan en een ‘T-shirt van Metallica-achtig nummer’ over Ramones shirts van de H&M met de slotzin “Ramones is not the brand of your shirt!” of ‘I Am The Devil’ waar het rode licht en de vlam op het podium nog net wat harder schijnt. Batwölf past uitstekend op Bastard Fest. (DH)
Vrijdag 12 januari was het weer Bastard Fest, nummer 7 alweer. Het feest dat Dirty Bastards startte in 2012, waar alle genres van harde muziek welkom zijn: van punk tot rockabilly, hardcore tot metal en alle subgenres en crossovers die je maar kunt bedenken. Met twee podia in de grote zaal van Mezz en een feestje van White Russian Records in de kleine zaal. We zagen optredens van Batwölf, Toxic Shock, LOTUS, Death Alley, Milwaukee Wildmen en No Turning Back.
Batwölf
Batwölf
Toxic Shock
“Het is vrijdag, je moet morgen niet werken. Je moet morgen niet naar school. Meer moet je toch niet hebben?” De overactieve zanger Wally van trashcore band Toxic Shock uit Antwerpen laat al voor de eerste noot merken dat het hem in elk geval menens is. Hij wil de dansvloer nu al vol hebben, en als het microfoonsnoer langer was geweest, was hij het bij iedereen in Mezz persoonlijk gaan vragen. Hij is overal, voor het podium, op het zijpodium, naast de geluidstafel en natuurlijk op het podium. De energie en puurheid spat ervan af, zijn bandleden ondertussen gefocust op hun spel, met petjes en bandshirts van andere hardcore- en metal-grootheden aan. De muziek is hardcore met technische metal gitaren en een gezonde portie, lees veel, energie. In november verscheen album ‘‘Twentylastcentury’ waarvoor Toxic Shock samenwerkte met Flemming Rasmussen die eerder de klassiekere platen van Metallica produceerde. Bekijk ook eens de toffe videoclip met handpoppen van single ‘Great Great Gift’ maar eens. Toxic Shock zorgt voor een vette schok in Mezz, maar helaas het blijft nog een lege dansvloer, hoe hard Wally en Toxic Shock ook waren. (DH)
- de tekst gaat onder de foto verder -
Toxic Shock
LOTUS
Lotus begint sterk aan het optreden op het zijpodium. Ondanks dat voorganger Wally van Toxic Shock de show al stal midden in het publiek, probeert zanger Jelle dit te evenaren. Dit lukt hem, want velen kijken geïntrigeerd naar de zanger die meerdere keren op de grond ligt te schreeuwen in de microfoon. De zeldzame momenten dat hij wel op het podium te vinden is, kijkt hij nauwelijks de zaal in. We zijn niet veel anders van hem gewend na de afgelopen shows in Breda. Toch weet Lotus altijd weer te boeien. Het publiek gaat echter niet los. Grote kans dat iedereen zijn energie bewaart voor afsluiter No Turning Back. De tijd die Bastard Fest vanavond iets uitgelopen is, maakt Lotus keihard goed. Binnen een half uur is de show voorbij. Te snel, als je het sommige bezoekers vraagt. (TG)
LOTUS
Death Alley
Death Alley is de headliner van vanavond en start om 22:00 uur op het hoofdpodium. De band maakt klassieke hardrock met raakvlakken in de metal en rock ’n roll. Het is vooral een groovende band op cowboylaarzen, met zanger Douwe Truijens die zijn heupen losgooit, de tamboerijn erbij pakt en zelfs een koebel aansteekt voor extra show. Ze weten waar ze vandaan komen en waar ze heen gaan. Truijens: “Deze is voor Fast Eddie Clark,” het laatst overgebleven lid van Motörhead die eergisteren overleed. “De wereld is weer armer. We zijn kapitaal kwijt.” Waarna een ode volgt door Mötorheads ‘Love Me Like A Reptile’ te brengen. Death Alley brengt ook een voorproefje van het nieuwe album dat over twee maanden uitkomt: ‘The Chain’ en andere songs die probleemloos in het ronkende rockgeluid van Death Alley passen. Alleen het slot: ‘Supernatural Predator’, ook de slottrack van huidig album ‘Black Magic Boogieland’, is aan de lange kant en komt niet helemaal uit de verf. Het einde, de song telt dik twaalf en een halve minuut, haalt bijna de vaart uit de avond. (DH)
- de tekst gaat onder de foto verder -
Death Alley
Milwaukee Wildmen
Milwaukee Wildmen valt er eigenlijk een beetje buiten vanavond. Tussen alle hardcore verschijnt daar ineens een contrabas en is het swingen geblazen. “March to the kingdom of the Milwaukee Wildmen!” Ook op het podium vallen ze minder goed op dan de meeste psychobilly acts: geen heftige prints op de instrumenten en ook de kleding is niet opvallend. Met ruim vijfentwintig jaar aan ervaring weten ze het publiek moeiteloos mee te nemen in hun psychobilly. Enkelen dansen, anderen staan alleen met een biertje in de hand. Toch hadden we net iets meer verwacht van deze mannen. Staan op een contrabas of iets meer overweldigende showelementen. Wellicht zijn we verwend vanavond met de harde en overdonderende shows? Als onverwacht element dragen ze ‘Death Hero is Rising’ op aan Guido Pas, waarbij de zaal nog stiller valt dan het al was. Al met al is er technisch niets aan te merken aan Milwaukee Wildmen en sluiten de mannen uit Etten-Leur het zijpodium in stijl af. (TG)
Milwaukee Wildmen
No Turning Back
De terechte afsluiter van de avond is No Turning Back. Het Brabantse hardcore-gezelschap staat stevig in zijn schoenen en zorgt dat het publiek deel uitmaakt van de show. Zanger Martijn van den Heuvel is vaker zijn microfoon kwijt dan dat hij er zelf in zingt. Armen vliegen in het rond in de zaal als de een na de ander een, vaak kleine, pit begint. De band is keihard en toont overduidelijk de punk attitude die we verwachten. “Het verschil met een hardcore punk band en een gewone band… Wij hebben een boodschap”, gilt Martijn halverwege door de microfoon. Geen idee of mensen die de band niet kennen de boodschap überhaupt begrijpen, omdat er vaak onverstaanbaar gebruld wordt, velen bouwen een feestje. De overmatige interactie zorgt daarentegen soms weer voor een hoop commentaar uit de zaal. “Spelen!” De bandleden trekken zich hier echter niets van aan en zorgen dat ze goed boven blijven drijven met hun eigen repertoire. En daarmee eindigt een mooie avond Bastard Fest. (TG)
No Turning Back