Op vrijdagavond 23 februari stond de kleine zaal van Mezz helemaal in het teken van de sixties. Dit tijdperk werd vertegenwoordigd door het vijftal uit Los Angeles, The Molochs en de Tilburgse band The Black Marble Selection. Beide bands hebben vorig jaar nét een nieuwe plaat uitgebracht, dus er was genoeg luistervoer voor de bezoekers.

De avond wordt gestart door The Black Marble Selection. De band beschrijft zijn muziek als psychedelische garage en freakpop en niets is minder waar. De set wordt geopend met een bijzonder instrument, namelijk een theremin. Dit is een van de weinige instrumenten wat bespeeld wordt zonder direct contact: De antenne van een theremin pikt de trillingen van je handen op. Zo kan je bijzonder bovennatuurlijke geluiden uit het instrument krijgen. Een mysterieuze sfeer vult de zaal en zodra de rest van de instrumenten inspringen is het plaatje compleet: Deze muziek past zeker in de context van de jaren 60. Ook de manier waarop de gitaren gedragen worden deelt hier aan mee. Het is net zoals The Beatles deden want, ook hier hangen de gitaren hoog aan de lichamen van de muzikanten. En nog wat extra punten voor de drummer, die met zijn flamboyante blouse, de outfit van de avond heeft.

Dat The Black Marble Selection uit ongeschoolde muzikanten bestaat, is niet te merken. Eenmalig moet de band een nummer opnieuw starten, maar dit lijkt voor de mannen geen enkel probleem. De band zet een interessante set weg. De nummers zijn divers en bevatten ieder een ander speciaal element, zoals een xylofoon, blokfluit en mondharmonica. Al met al weet deze band zeker hoe ze een publiek positief moet verrassen.

Anticlimax

Hierna is het de beurt aan The Molochs, uit het tamelijk verre Los Angeles. Door middel van toetsen wordt het eerste nummer ingeluid, ‘No Control’ genaamd. Een energiek en zeker wel gecontroleerd begin van de set. Zanger Lucas Fitzsimons zingt over simpele gitaarriffs met zijn slepende stem. De akkoordprogressie van de nummers lijkt veel op elkaar, maar dat hoort ook juist een beetje bij de sixties. Ook wordt er nauwelijks gebruik gemaakt van effecten over de gitaren, het geluid is daardoor helder en goed te horen. Het einde van het nummer ‘Little Stars’ is een gemiste kans. De opbouw in het nummer doet namelijk lijken alsof er nog een flinke uitbouw gaat gebeuren, dat is helaas niet zo. 

De muzikanten zitten vooral in hun eigen bubbel en zijn niet zo geïnteresseerd. Ze hebben weinig interactie met het publiek. Op zanger Fitzsimons na dan, hij vermaakt zichzelf behoorlijk met de micstand – die hij alle kanten op zwiert – en hij zorgt voor de nodige small talk hier en daar. De band speelt een set die wat eentonig neigt te klinken, met hier en daar wat interessante extra’s, zoals meerstemmigheid en een mondharmonica. Gelukkig sluiten de mannen de set af met een knaller. Er wordt flink uitgebouwd in de muziek en dat maakt dat The Molochs het publiek niet teleurgesteld zal achterlaten.

The Molochs