Het is een koude, regenachtige avond en er staan twee bands op het menu: het Bredase Passing Goat en het trio uit buurland Engeland: Desert Mountain Tribe. De zaal is matig gevuld; ongeveer dertig mensen vormen het publiek. Het grote licht gaat uit en een onheilspellende paarse gloed strijkt neer op het publiek. Passing Goat begint met spelen en het is meteen duidelijk waarom de zaal zo mysterieus verlicht is. Het eclectische geluid wat de band voortbrengt bestaat uit een bijzonder soort percussie, waaronder ook een set djembés, een synthesizer, gitaren en drums. Ook wel een interessant feitje is dat de jongens sinds kort met percussie werken. Dit is overigens niet te merken: zanger, gitarist en nu dus ook percussionist Guy benut de instrumenten alsof hij niet anders gewend is. De muziek die de band maakt, behoort totaal niet binnen het genre pop. Het is psychedelisch en ruimtelijk, het klinkt net alsof je in een groot stadion staat. Geen aanstekelijk geluid , maar wel erg interessant. Ook spelen de instrumenten in de muziek een veel grotere rol dan de zang. Daarnaast is de muziek onvoorspelbaar: er is geen sprake van een duidelijke couplet/refrein structuur. Dit maakt dat het applaus in eerste instantie wegblijft. Passing Goat stopt na een korte set van 20 minuten – bestaande uit twee lange nummers - met spelen en verkrijgt dit keer wel applaus. Er ontstaat wat verwarring bij het publiek en bij de Mezz dj: zijn ze echt nu al klaar?
Op de zondagavond van 19 november speelde de Engelse band Desert Mountain Tribe samen met het Bredase Passing Goat in de kleine zaal van Mezz. Wel elk om de beurt. Dit zorgde voor een ruimtelijk, ongedwongen en surrealistisch geheel.
Passing Goat
Na een paar minuten stilte gaat het licht weer aan en klinkt de playlist op de achtergrond. Het podium wordt omgebouwd voor het Engelse trio Desert Mountain Tribe. Eerder al eens te zien bij Onderstroom Breda. De beamer op de achtergrond laat hypnotiserende visuals zien. “Thanks for coming out on such a cold and rainy Sunday”, grapt bassist Philipp met een Duits accent, hij komt dan ook uit Keulen. Daarna is het voor de band vooral volume op honderd en gaan. Het trio speelt een krachtige set, waarbij de meeste nummers bombastisch en energiek klinken, door de zeer aanwezige drums en distortion over de beide gitaren. Zanger Jonty zingt veel met twang en een rauw randje. De muziek is niet enorm dynamisch: het motto is vooral hard en veel. Al gauw wordt duidelijk waarom er na ieder nummer een lange stilte valt: “Sometimes we bring a setlist but today we didn't”, zegt bassist Philipp. En ze spelen veel nieuwe nummers. Hij is tevens degene die de avond een beetje aan elkaar praat. Door de sympathieke houding van de band lijkt de show haast op een open band repetitie: laagdrempelig en toegankelijk.
Deze avond voelde meer als een soort open podium avond, wat in dit geval niet negatief is. Ondanks dat er niet veel mensen in de zaal stonden, was de sfeer toch intiem en positief en werd er hier en daar wel wat gedanst. Een 'rustige' zondagavond met wat minder rustige muziek, die goed ontvangen werd.
Desert Mountain Tribe